آزاده کریمی، علی اشتیاق (+عکس) در سی‌امین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی تابستان ۶۷، مراسم یادمان قربانیان این کشتار در شهر برلین برگزار شد. همایون ایوانی یکی از زندانیان سیاسی دهه شصت عملکرد کنونی جمهوری اسلامی را با آن سال‌ها مشابه خواند و گفت که رژیم در دهه ۶۰ جامعه را از داشتن رهبران بالفعل سیاسی برای دوران پرمتلاطم پس از پایان جنگ محروم کرد. درست مانند اکنون که با اعدام و زندانی کردن مخالفین سعی می‌کند، رهبران بالفعل نارضایتی‌های کنونی را خاموش کند.
به مناسبت سی‌ام سالگرد کشتار زندانیان سیاسی ایران در زندان‌های جمهوری اسلامی در تابستان ۶۷، شامگاه شنبه ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۸ در «کارگاه فرهنگ‌های جهان» مراسمی از سوی کانون پناهندگان سیاسی ایران و کمیته زندانیان سیاسی در برلین برگزار شد.
این مراسم همراه با نمایشگاهی از عکس‌های خانواده‌ها، مادران و بازماندگان این کشتار که در ایران زندگی می‌کنند و در رابطه با خاموش نشدن صدای عدالتخواهی مبارزه کرده بودند، برپا گشت. در این مراسم، مجموعه‌ای از کتاب‌هایی با موضوع زندان‌های جمهوری اسلامی در ۴۰ سال گذشته و خاطرات زندان نیز به نمایش گذاشته شد و همچنین عکس‌هایی از کسانی که طی ۴۰ سال گذشته جان خودشان را بر اثر سرکوب از دست داده‌اند، به همراه نام و مشخصات سیاسی و زمان اعدام آنها به صورت نمادین به نمایش درآمد.
در این مراسم همچنین پوسترها و تصاویری از کارهایی که در طول این سی سال انجام پذیرفته، نیز به نمایش گذاشته شد. سی‌ام سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ امسال این ویژگی را داشت که در بسیاری از شهرهای جهان مراسم متعدد یادمان برای جانباختگان برگزار شد و به همین دلیل از طرف این دو نهاد در برلین، پلاکاردی منتشر شده که اسامی نزدیک به ۲۰ شهر از کشورهای جهان و همچنین ایران، در آن درج شده است.
برنامه یادمان در برلین، پس از اجرای قطعات موسیقی، با پیام منصوره بهکیش از اعضای مادران و خانواده‌های خاوران آغاز شد که در جریان سرکوب‌های دهه ۶۰ خورشیدی، چهار برادر، یک خواهر و دامادشان را از دست داده‌اند.
منصوره بهکیش به دلیل سال‌ها عدالتخواهی و پیگیری کشته‌شدن اعضای خانواده‌اش در دی‌ماه سال گذشته به ۷ سال و نیم زندان محکوم و مجبور به ترک ایران شد.
منصوره بهکیش دختر نیره جلالی مهاجر از مادران خاوران است که در سال ۱۳۹۴ درگذشت. بهکیش امکان حضور در این مراسم را نداشت و به وسیله اسکایپ پیامی برای حاضرین در این مراسم فرستاد. وی به یاد کسانی که جان خود را از دست داده‌اند و به پاس مبارزات خانواده‌ها و مادران خاوران، سرود خاوران را باصدای خود اجرا کرد.
سپس حمید نوذری مسئول کانون پناهندگان به حاضران خوشامد گفت و به یاد همه کسانی که در ۴۰ سال گذشته جان خودشان را از دست داده‌اند، به ویژه کشته‌شدگان تابستان ۶۷ و قربانیان ترور میکونوس که ۲۶امین سالگرد ترور آنها نیز هست، یک دقیقه سکوت اعلام کرد.
حمید نوذری آنگاه گفت: «جنایتکار بودن رژیم جمهوری اسلامی را نباید فقط با ترورها و اعدام‌های گسترده و وسیع مانند کشتار ۶۷ و ترور میکونوس محک زد، جنایتکار بودن رژیم را می‌توان در سیاست‌های روزانه، در تعرض به زنانی که حجاب اجباری از سر برکندند، در رفتار با آن زن جوان رقصنده که او را جلوی دوربین کشاندند، اعلام مخالفین، بمباران مقرهای نیروهای مخالف، اعلام جنگ و جهاد بار دیگر به خارج از کشور، رفتار با زندانیان سیاسی و معترضان جنبش بزرگ دی‌ماه، رفتار با فعالان جنبش زنان، دانشجویی، معلمان، کارگران و غیره، باید دید. به عبارت دیگر سیاست جنایت در جمهوری اسلامی سیاستی روزانه است.»
سپس رها بحرینی حقوقدان و گزارشگر بخش ایران سازمان عفو بین‌الملل، گزارشی از ویژگی کشتارهای ۶۷ ارائه داد. وی گفت که هرچند به دلیل موانع بوروکراتیک نمی‌توان این جنایت را در برابر دیوان عالی قضایی جهانی به چالش کشید، چون این دیوان عمدتا به پرونده‌هایی رسیدگی می‌کند که بعد از ۲۰۰۳ اتفاق افتاده باشد ولی این کشتار دارای مشخصاتی است که در حقوق بین‌الملل به آن «ناپدید شدن قهری» اطلاق می‌شود و بازماندگان این جنایت می‌توانند با این عنوان این جنایت را در عرصه بین‌المللی پیگیری کنند.
رها بحرینی همچنین به مکاتبات گالیندوپل نماینده سابق سازمان ملل در قبال ایران با مقامات جمهوری اسلامی اشاره کرد که طی سال‌های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ میلادی صورت گرفته بود. به گفته این حقوقدان، پاسخ جمهوری اسلامی به سوالات این مقام مسئول عملا چیزی جز پاسخ‌های اشتباه، ناقص و دروغ نبوده است.
رها بحرینی همچنین اعلام کرد که در نوامبر سال ۲۰۱۸ گزارش ویژه‌ای از سوی سازمان عفو بین‌الملل در رابطه با سی‌سالگی کشتار ۶۷ انتشار خواهد یافت که در آن همه این موارد و اسناد درج شده است.
سپس میلا مسافر گرداننده دیگر این مراسم اشاراتی به فعالیت‌های عدالتخواهانه درباره کشتار ۶۷ در ۳۰ سال گذشته و چگونگی پیگیری آن توسط نیروهای در تبعید نمود و گفت هر چند این صدا در خارح کشور نسبتا محکم جای خود را باز کرده، ولی در ایران هنوز این خانواده‌ها و بازماندگان هستند که حاملان اصلی خاموش نشدن این صدا علیه این کشتار بزرگ هستند و متاسفانه کشتار ۶۷ و دادخواهی آنها هنوز در میان نهادهای مدنی جای خود را نیافته است.
همایون ایوانی از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و از بازماندگان کشتارهای ۶۷، آخرین سخنران مراسم یادمان بود که با حضور جمع کثیری از ایرانیان در برلین برگزار شد. وی به ریشه‌یابی کشتارهای دهه شصت پرداخت و گفت که برنامه‌ریزی برای اجرای این کشتارها از حدود سال ۱۳۶۶ از طرف ماموران و مسئولان جمهوری اسلامی شروع شده بود و آنها در زندان با خواندن روزنامه‌های منتشر شده، به این نتیجه رسیده بودند که جمهوری اسلامی قصد دارد جنگ را تمام کند. همزمان با آن هم مقدمات آن شامل سوال و جواب‌ها و جداسازی‌ها در زندان انجام می‌شد.
وی همچنین اشاره کرد: رژیم با کشتار چند هزار نفر از سازمان‌یافته‌ترین و زبده‌ترین کادرهای سیاسی که سال‌های متمادی در برابر این رژیم کوتاه نیامده بودند، جامعه را از داشتن رهبران بالفعل سیاسی برای دوران پرمتلاطم پس از پایان جنگ محروم کرد. درست مانند اکنون که با اعدام و زندانی کردن مخالفین سعی می‌کند، رهبران بالفعل نارضایتی‌های کنونی را خاموش کرده و از سر راه بردارد.
نترسید و کتمان نکنید . شجاع باشید و راستگو و مدافع که بیش از ۹۵ درصد این جوانان اعدامی از هواداران و نیروهای سازمان مجاهدین خلق بوده اند . اکثر این جوانان بی گناه به جرم روزنامه فروشی و هواداری دستگیر و توسط دژخیمان خمینی ضحاک تیر باران شدند .
لعنت خدا بر خمینی و خلخال و لاجوردی و ری شهری و فلاحیان و نیری و اشراقی و ریسی و پور محمدی و رازینی و…..