تارا بیگلری – وقتی که وارد کوچه تاریکِ نزدیک متروی «لادبورک گرو» در غرب لندن می‌شوید فضای روشنی از گوشه سمت کوچه به چشم می‌خورد. آنجا استودیوی افشین ناغونی است؛ یک هنرمند بصری که تورفتگی دیوار و زیر سقف مترو را بازسازی کرده و قطار‌ها در بالای سر او در رفت و آمد هستند.
استودیوی او پر از دوستان و هواداران هنر است که آمده‌اند آخرین آثار او را بطور خصوصی از نزدیک ببینند. در این استودیو بوم‌ها از یک طرف آویزانند و در طرف دیگر کابینت‌های رنگ شده آشپزخانه قرار دارد با پشته‌ای از آثار قدیمی و قبلی و فضایی که اتمسفر آن بدون شک هنری است.
دو مجموعه جدید او عناوین «بانوی والا» و «نوستالژی» دارند که با قلم‌زنی انتزاعی و تلویحی و گهگاه به صورت کولاژ، به اکتشاف فرم بدن زنانه می‌پردازند. نقاشی‌ها با استفاده از رنگ‌های متنوع، عمدتاً سایه‌هایی تیره از صورتی و قهوه‌ای، از لحاظ بصری به شدت برجسته و چشمگیر هستند و توجه تماشاگر را به خوبی جلب می‌کنند.
افشین در سال ۱۹۶۹ در جنوب ایران زاده شد. در نوجوانی نقاشی را آغاز کرد و موفق شد در چند مسابقه محلی و در یک مسابقه سراسری که بین نوجوانان ۹ تا ۱۲ ساله برگزار شده بود برنده شود.
همانطور که در فیلم مستند شهریار صیامی با نام «ناواضح» به تصویر کشیده شده، یک حادثه‌ی سرنوشت‌ساز منجر به کاهش تحرک در او شد. این حادثه اما اراده وی را برای نقاش شدن کم نکرد.
افشین با ۳۵۰ پوند در جیب راهی انگلستان و ساکن این کشور شد، به مدرسه هنر رفت، مهارت‌های خود را بهبود بخشید و سبک هنری خود را پیدا کرد.
صدای او برآمده از این ایده است که ما به عنوان انسان به تصاویر واکنش نشان می‌دهیم و تصاویر فکر ما را شکل می‌دهند.
برای افشین اندام زن به عنوان یک موضوع کامل کاربرد دارد و بارها و بارها او را به سمت خود کشیده و جذبش کرده است. علاوه بر این او بدن زن را به مثابه ابزاری برای کشف کشمکش‌های فرهنگی در ایران مدرن مورد نظر قرار می‌دهد.
افشین می‌گوید: «به عنوان ایرانی کشمکش‌هایی که بین سنت و مدرنیته داریم الهام‌بخش است. در این مورد بهترین موضوعی که از این ایده برای من وجود دارد چگونگی نگاه به زن است.»
الهام‌بخشی افشین در «بادبُرده» مشهود است؛ اثری از مجموعه نقاشی‌های «زنان والا» که قطعه‌‌ای رنگ روغن و آکریلیک بر روی بوم است و زن عریانی را نشان می‌دهد که در دشت و سبزه‌زار بی‌دغدغه گذر می‌کند و لباسش را در پشت و بالای سر در دست دارد.
تکنیکی که افشین به کار می‌برد نقش مهمی در آثار وی دارد؛ او می‌گوید: «قسمتی از بوم را که می‌بینید به سبک بسیار سنتی طراحی شده و با سبک آبسترکت در هم آمیخته است. بخشی واقعاً مدرن است و بحش دیگر سنتی.»
به گفته‌ی افشین «انتخاب سبک در تقویت انتقال پیام مؤثر است. در اثر «بدون عنوان شماره یک» (Untitled #1) اثری از مجموعه «نوستالژی» یک زن سنتی برهنه دیده می‌شود که بدنش با اشکال و خطوط انتراعی پوشیده شده است.»
در استودیوی افشین، در حالی که دوستان قدیمی و جدید جام‌های شراب و کوکتل را بالا می‌بردند، رفته رفته شب فرا می‌رسد. مهمانانی که از کوچه‌ی ساده و بی‌آلایش افشین باز می‌گشتند نسبت به آثار و مهربانی او و از اینکه به این استودیو دعوت شده بودند، عمیقا احساس قدردانی داشتند.
*منبع: کیهان لایف
*ترجمه و تنظیم از کیهان لندن
Can not stop looking and enjoying the great work of this true artist . Amazing ,kudos