اگر صنعت هوانوردی را یک کشور فرض کنیم، قطعا جزو ۱۰ کشور دارای بالاترین آلاینده‌ی دیاکسیدکربن در جهان قرار می‌گرفت. میزان انتشار گازهای هوایی از سال ۲۰۰۵ تا کنون ۷۰ درصد افزایش یافته و با افزایش تقاضای پرواز در کشورهای ثروتمند و فقیر، پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ میزان انتشار این گازها بین ۳۰۰ تا ۷۰۰ درصد افزایش یابد.
جلوگیری از این آلودگی اولین گام به سوی دستیابی به یک سیستم پایدار سفر بین‌المللی است. اما چگونه می‌توان این کار را انجام داد؟ اخذ مالیات مکرر برای پرواز به نظر بسیار ساده می‌آید، اما همزمان به این معنی است که ثروتمندانی که قادر به پرداخت مالیات هستند، قادر به پرواز با هواپیما خواهند بود ولی بخش‌های تنگدست جامعه از سفرهای هوایی محروم می‌شوند.
بیشتر مسافران هواپیما معمولا ثروتمند هستند. فقط ۱۸ میلیون نفر از جمعیت جهان تا کنون پرواز کرده‌اند و در هر سال، ۳ درصد نخبگان جهان پرواز می‌کنند. این یعنی حدود ۲۳۰ میلیون نفر در حالی که هواپیماها در سال ۲۰۱۷ چهار میلیارد نفر را جابجا کرده‌اند. بنابراین میانگین پرواز برای هر نفر چیزی برابر با ۸ پرواز رفت و برگشت بوده و هواپیماها سالانه هفت تریلیون مایل پرواز کرده‌اند.
سهمیهبندی پرواز
بر اساس طرح سهمیهبندی، برای هر نفر می‌توان هر سال حداکثر کیلومتر پرواز را تعیین کرد. این سهمیهبندی می‌تواند وقتی مسافر از پرواز بیشتر اجتناب می‌کند افزایش یابد. سال اول این رقم ۵۰۰ کیلومتر خواهد بود و سپس سال بعد از آن به هزار کیلومتر تغییر پیدا می‌کند و هر سال دو برابر می‌شود. در واقع هفت سال طول می‌کشد تا به اندازه کافی برای پرواز رفت و برگشت از انگلیس به استرالیا جمع شود.
نرخ خرید بلیت پرواز برای هر مسافتی، بر مبنای تخصیص سهمیه در سال اول تنظیم می‌شود اما از کیلومترهای ذخیره شده در بانک پرواز هم می‌توان استفاده کرد. هرکس که مسافرت نکند می‌تواند به ازای کیلومتر پرواز خود پول دریافت کند، اما هرکس که بیش از سهم خود پرواز کند، باید جریمه شود یا پرواز خود را برای مدتی متوقف کند.
همچنین خطوط راه‌آهن با سرعت بالا و پیشرفته می‌تواند جایگزین پروازهای کنونی شود. افزایش سرعت پروازها می‌تواند منجر به کاهش ۹۰ درصدی گاز دیاکسیدکربن و میزان آلاینده‌ها شود. سفر با قطار خورشیدی در حال حاضر یک واقعیت در استرالیا است. شرکت بایرون بی از پنل‌های خورشیدی برای حرکت قطارها و کشتی‌ها برای تأمین انرژی باتری آنها استفاده می‌کند و سال گذشته ۶۰ هزار کیلووات در ساعت به شبکه برق وارد کرده است.
سفر با قطارهای کم کربن و سهمیهبندی پروازها باعث کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در کوتاه‌مدت می‌شود، اما مردم عادت کرده‌اند که در طول فقط چند ساعت، و با هزینه نسبتاً کم، مسافت‌های طولانی را طی کنند. به این ترتیب تقاضا از بین نمی‌رود، پس چه چیزی می‌تواند جایگزین سفر هوایی شود که هوا را در حد خفگی آلوده می‌کنند؟
هواپیماهای برقی
بیشتر طراحی‌های هواپیمای برقی به صورت نقشه در آمده‌اند بدون آنکه اجرا شوند اما برخی از هواپیماهای آماده پرواز نیز وجود دارند. نخستین هواپیمای تجاری برقی جهان در ماه ژوئن سال ۲۰۱۹ در پاریس رونمایی شد. این هواپیما به نام آلیس نامگذاری شده و ۹ مسافر را بالای ۶۵۰ مایل (۱۰۴۰ کیلومتر) در۱۰ هزار فوت (۳ هزار متر) با سرعت ۲۷۶ مایل در ساعت (۴۴۰ کیلومتر در ساعت) با یک بار باتری قابل شارژ حمل می‌کند. پیش‌بینی می‌شود که این هواپیما در سال ۲۰۲۲ وارد خدمات هوایی شود.
هزینه سوخت فسیلی هواپیماهای کوچک حدود ۴۰۰ دلار در هر ۱۰۰ مایل است. پیش‌بینی می‌شود هزینه‌های مشابه برای آلیس ۸ دلار برای هر ۱۰۰ مایل باشد و اگر برق از انرژی تجدیدپذیر، که احتمالاً توسط پنل‌های خورشیدی در فرودگاه ایجاد می‌شود، باشد، تولید کربن می‌تواند به صفر برسد.
کشتی‌های هوایی بازمی‌گردند؟
از وقتی که انسان‌ها پرواز در آسمان را شروع کردند، بالن‌ها جایگزین خوبی برای کاهش تولید کربن ناشی از سوخت‌های فسیلی به نظر می‌رسیدند. ممکن است سانحه‌ی هیندنبورگ و سقوط کشتی هوایی در نیوجرسی که در سال ۱۹۳۷ روی داد و ده‌ها کشته و زخمی بر جای گذاشت باعث گمنامی و ناکامی این صنعت شده باشد ولی هرگز بطور کامل از بین نرفته است.
بالن‌های مدرن هوایی بجای هیدروژن که منجر به انفجار هیندنبورگ شد، از گاز هلیوم پر می‌شوند. هلیوم غلیظ از هوا سبکتر است و هنگامی که در کیسه‌های گاز تقسیم می‌شود، کشتی هوایی می‌تواند در صورت بروز مشکل بالا بایستد و پنل‌های خورشیدی هم به جهت‌یابی آن کمک خواهند کرد.
ریل‌های هوایی
یک گزینه دیگر وجود دارد و شاید باور نکنید که ممکن است ظرف سی سال آینده خطوط ریلی هوایی راه‌اندازی شوند. خطوط ریلی یک کابل استیل قوی در مدار ۸۰ متر بالاتر از سطح زمین است. این ریل‌های دایره‌وار به گونه‌ای حرکت می‌کنند که از مدار خارج نشوند و نیروی جاذبه زمین هم آنها را از مدار خارج نکند. اگر این خطوط با سرعت صحیح بچرخند، نیروها در تعادل خواهند ماند و به این ترتیب می‌تواند در بی‌وزنی چرخش داشته باشد. این سازه‌ها به وسیله کابل به زمین وصل می‌شوند و با آسانسور کمتر از یک دقیقه می‌توانید به ورودی آنها برسید.
قطارهای آهنربایی بدون اصطکاک با ایجاد دو حلقه بالا و پایین می‌توانند مسافران را با سرعت باورنکردنی حمل کنند و در طول ۴۵ دقیقه شما را به آن سوی جهان برسانند.
اگر این موارد غیرواقعی به نظر می‌رسند، به یاد داشته باشید که جلوگیری از تغییرات آب و هوایی با شرایط کنونی حمل و نقل و استفاده از سوخت‌های فسیلی غیرواقعی‌تر است.
