اختر قاسمی (+عکس) روز شنبه ۱۲ اکتبر یکبار دیگر ایرانیان غرب آلمان به دعوت جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران در مرکز شهر کلن گرد آمدند تا به مناسبت روز جهانی علیه مجازات اعدام، توجه جامعه آلمان را به وضعیت زندانیان سیاسی ایران و کسانی که در انتظار اعدام‌اند جلب کنند.
عفو بین‌الملل در سال ۲۰۰۲ روز ۱۰ اکتبر را روز جهانی علیه مجازات مرگ نامید در ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۷ کمیته‌ی وزاری شورای اروپای تصمیم گرفتند روز ۱۰ اکتبر را به عنوان روز اروپایی علیه مجازات اعدام بپذیرند.
شورای اروپا برای لغو مجازات اعدام نقش کلیدی بازی می‌کند بطوری که از سال ۱۹۹۷ تا کنون هیچگونه مجازات اعدامی در اروپا صورت نگرفته است.
در همین رابطه چهل و هفت کشور اروپایی و ۲۸ عضو اتحادیه اروپا بیانیه‌ای مشترک در رابطه با روز جهانی علیه مجازات مرگ صادر کردند.
در این بیانیه آمده است: «مجازات مرگ تحت هیچگونه شرایطی پذیرفته نیست. مجازات مرگ خدشه‌دار کردن کرامت انسانی است. این مجازات یک عمل غیرانسانی، پلید و تحقیرآمیز و ضد حق حیات انسان است.»
در ادامه‌ی این بیانیه آمده: «مجازات اعدام هیچ تاثیر و درس عبرتی برای جامعه ندارد و در صورت احکام اشتباه قضایی غیرقابل جبران است.»
ضمنا امسال در هفدهمین سالگرد روز جهانی علیه مجازات اعدام ۱۲۱ کشور از اعضای سازمان ملل این روز را به رسمیت شناختند.
در راهپیمایی روز شنبه در کلن، ده‌ها تن از ایرانیان یکبار دیگر با در دست داشتن قاب عکس‌های خالی به نشان اینکه هیچگاه عکس اعدامی درون این قاب‌ها جا نگیرد و همچنین موی سپید که در اعتراض به احکام طولانی زندانیانی دارد که با موی سپید به خانه بر می‌گردند شرکت داشتند.
در گفتگوی کوتاهی که با دکتر بهرام بیگدلی بنیانگذار جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران داشتم در رابطه با برگزاری چنین تظاهراتی پرسیدم: شما بیش از سی سال است که جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران را در کلن بنیان گذاشتید و نه تنها در روزهای جهانی چون روز حقوق بشر و یا روز نه به خشونت و یا روز نه به اعدام تظاهرات و گردهمایی برگزار می‌کنید، بلکه اغلب به خاطر دفاع از زندانیان سیاسی در ایران و رساندن صدای آنها به جامعه آلمان هم تظاهرات دیگری برگزار می‌کنید، آیا تاثیر اینگونه تظاهرات و اکسیون‌ها را در جامعه آلمان می‌بینید؟
ـ اگر هنوزیک نقطه درجهان امروزوجود داشته باشد که درآن هنوزبطور جدی نقض حقوق بشر سایر انسان‌ها در دیگر کشورها از طرف افکار عمومی آن وهمچنین از جانب دولت‌ها در حرف محکوم می‌شود و در عمل نیز کم و بیش تلاش می‌شود تا ناقضان حقوق بشر مورد سرزنش جدی و یا فشار نسبی قرار گیرند، آن نقطه در جوامع غربی است.
حضور یک اقلیت فعال ولو نسبتا پراکنده از ایرانیان آزادیخواه ایراندوست و مدرن‌اندیش و فعالیت مثبت آنان در کشورهای غربی در ۴۰ سال اخیر بدنامی را (که جمهوری اسلامی لایق آن است) نصیب او کرده و اگر به حداکثر بهایی که جمهوری اسلامی برای نقض خشن حقوق بشر در اکثر موارد می‌باید پرداخت می‌کرده منجر نشده، ولی در بسیاری موارد، حداقل هزینه را به این رژیم تحمیل کرده است. این اعتراضات مانند حلقه‌های زنجیرند. هر هم‌میهن تبعیدی و یا یک گروه از آنان در هر نقطه در کشورهای جهان غرب، باید وظیفه خود را که در وحله اول یک وظیفه‌ی اخلاقی و ایراندوستانه است انجام دهند و سکوت را بشکنند. مجموعه‌ی این حرکات است که دیده می‌شود.
-برخی از ایرانیان با اینگونه اکسیون‌ها و تظاهرات مخالفند و معتقدند مبارزه باید درون ایران باشد، شما چه نظری دارید؟
ـ در عصر اینترنت خبر اعتراضات ما در خارج به هم‌‌میهنان در داخل نیز می‌رسد و در بالا بردن روحیه مبارزاتی آنان تاثیر دارد و این بسیار مهم است. تنها وقتی خود ایرانیان آزادیخواه تبعیدی به اعتراض جدی علیه جنایات رژیم اسلامی برخیزند، می‌توانند از جهان نیز انتظار عدم حمایت از رژیم را داشته باشند. حضور ایرانیان فعال آزادیخواه و ایراندوست درکشورهای جهان غرب یک بخت برای ملت ایران ویک مشکل برای جمهوری اسلامی است. اعتراضات خارج از کشور تقویت‌کننده مبارزات ومبارزان درداخل ایران و در جهت کمک به فعالان زندانی است و هیچ تناقضی با مبارزات در داخل ندارد و پشتیبان و تقویت‌‌کننده‌ی آن است.
