رئیس دانشگاه صنعتی آریامهر (شریف) وضعیت معیشتی اعضای هیئت علمی و کمبود بودجه آزمایشگاه‌ها را دو مسئله‌ای خوانده که دانشگاهها با آن درگیر هستند.
دکتر محمود فتوحی فیروزآبادی رئیس دانشگاه صنعتی آریامهر (شریف) با انتقاد از شیوه تخصیص بودجه سال جاری دانشگاهها و مراکز پژوهشی توسط دولت گفته است که بودجه دانشگاههای کشور در مقایسه با دانشگاههای دنیا بسیار ناچیز است.
او همچنین یکی از مشکلاتی که دانشگاههای کشور با آن دست و پنجه نرم می‌کنند را وضعیت بودجه آزمایشگاه‌ها و بخصوص دانشگاههای فنی دانسته و گفته برای تعویض تجهیزات فرسوده نیاز به تأمین بوده است.
رئیس این دانشگاه مهم تهران، وضعیت معیشتی اعضای هیئت علمی به ویژه اعضای جوان را قابل توجه خوانده است «نکته قابل توجهی که امروزه دانشگاههای ما با آن مواجه هستند وضع نامناسب معیشتی اعضای هیات علمی به ویژه اعضای هیئت علمی جوان است، چرا که حقوق این افراد به‌خصوص در شهرهای بزرگ کفاف تأمین زندگی و مسکن آنها را نمی‌دهد. بنابراین یکی از اقداماتی که باید بسیار سریع در اولویت برنامه‌ریزی مسئولان صورت بگیرد، رسیدگی به وضعیت معیشتی آنها است.»
درآمد پایین و مشکلات معیشتی استادان دانشگاه پیشتر نیز مورد انتقاد قرار گرفته بود و مسئولان دانشگاهی خواستار رسیدگی به این مشکلات از سوی دولت شده بودند. در مقابل اما برخی می‌گویند درآمد استادان دانشگاه در ایران جزو حقوق‌های نجومی به شمار می‌رود و با حقوق دیگر گروه‌های اجتماعی مانند آموزگاران و کارگران اختلاف زیادی دارد. این انتقادات به حدی زیاد شده بود که مجلس شورای اسلامی در پی تعیین سقف برای حقوق استادان دانشگاه بود!
بر اساس لایجه بودجه سال جاری یک آموزگار استخدام شده در آموزش و پرورش دستمزدی بین یک میلیون و ۶۰ هزار تومان تا سه میلیون و ۵۰۰ هزار تومان (با توجه به میزان سابقه کار و مدرک) دریافت می‌کند و یک عضو هیئت علمی دانشگاه دریافتی بین ۶.۳ تا ۲۲ میلیون تومان دارد. درواقع دریافتی اعضای هیئت علمی دانشگاهها دست‌کم دو برابر دریافتی کارمندان دولت است. سقف دریافتی اعضای هیئت علمی ۴۴.۱ برابر سقف دریافتی کارمندان دولت و ۷.۵ برابر حداقل دریافتی اعضای هیئت علمی است. این دستمزد به اعتقاد بسیاری مبلغی نجومی به شمار می‌رود و حتی در قانون بودجه سال ۹۸ سقفی برای حقوق استادان در نظر گرفته شده است.
این اقدام مجلس شورای اسلامی اما با اعتراضاتی از سوی استادان دانشگاه روبرو شد. کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران در نامه‌ای به علی لاریجانی با اشاره این مصوبه اعلام کرده‌اند: «سوالاتی که برای دانشگاهیان مطرح می‌شود این است که هدف از این نوع مصوبات چیست؟ آیا در راستای فعالیت‌های برخی افراد، به عنوان تلاشی برای جلب رأی به هنگام نزدیک شدن به انتخابات مجلس است؟ آیا برای متوقف کردن روند شتابان علم و دانش در کشور است؟ آیا برای توزیع عادلانه فقر است؟ اصولاً چرا اعضای هیئت علمی و دانشگاهها دائماً مورد هجوم هستند؟»
بارعلی ذاکری رئیس دانشگاه علم و صنعت نیز در واکنش به این اقدام مجلس شورای اسلامی گفته بود که «امروزه حداکثر پرداختی به استاد تمام با پایه ۴۰ و ۴۲ درنظر گرفته شده که مبلغی حدود ۱۸ تا ۱۹ میلیون تومان است، در حالی که این افراد جزو نوادر و سرمایه‌های انسانی ایران محسوب می‌شود و باید این افراد را با یک نگاه علمی حفظ کنیم چرا که در غیر این صورت این افراد می‌توانند در کشورهای همسایه حقوق ماهیانه ۴ تا ۵ هزار دلاری داشته باشند.»
حسین حسینی تودشکی معاون پژوهش و فناوری دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک) نیز با اشاره به حقوق اندک استادان دانشگاه در ایران گفته است که «امروز بیشتر فارغ‌التحصیلان مقطع دکتری دانشگاهها به راحتی در کشورهای خارجی پذیرش می‌شوند و تخصص خود را در اختیار آنها قرار می‌دهند که این موضوع به تنهایی از اهمیت بسزایی برخوردار است و باید برای حفظ و نگهداری سرمایه انسانی گام موثری از سوی دولت برداشته شود.»
حسینی افزوده است که «در حال حاضر فارغ‌التحصیلان دانشگاهی ما با حقوق ۴ تا ۵ هزار دلاری در کشورهای خارجی و حتی کشورهای همسایه مشغول به کار می‌شوند که اگر این روند ادامه یابد نظام آموزشی را با مشکل جدی روبرو خواهد کرد.»
اولا چه کسانی رو استاد دانشگاه می نامید؟! آنان که با سهمیه وارد شده و مدارک صد تا یک غاز گرفته و با رانت و زدوبند و سهمیه باز در موسسات عالی صدتا یه غاز و دولتی متاسفانه استخدام شده و دست چپ و راست خود را نمی شناسند و الفبای رشته هایی که دکترا در آن دارند را هم نمیدانند و با این حال ۳-۴ برابر هم مدرکان شاغل خود در ادرات دولتی اگر استخدام شده باشند دریافتی دارند را نباید استاد دانست. در ثانی اساتید درس و حسابی که از دستشان در رفت یا از روی ناچاری در دهه های ۶۰ و ۷۰ و عده معدودی از قدیم مانده در دانشگاههای دولتی دریافتی شان باز نسبت به هم مدرکان شاغل شان در ادارات و حتی شرکت های خصوصی بسیار بیشتر حقوق میگیرند بعلاوه اینکه همه شان در موسسات خصوصی و دانشگاه آزاد نیز درس می دهند که پرستیژ این موسسات به آنان است و بهمین علت حقوق خوبی میگیرند به نسبت دیگران و این سکوت مرگبار هیئت علمی دانشگاهها در حرکات مردم از ابتدا خصوصا در سالهای ۷۸ و ۸۸ و ۹۶ و ۹۸ از همینجا ناشی می شود.اینها را با اطلاع کامل از وضعیت این عزیزان می گویم البته در برابر مدرسان حوزه های علمیه البته حق شان بسیار بیش از اینهاست.