هدف از این فراخوان ایجاد یک ساختار منطقه‌ای به منظور انجام اقدامات لازم برای احیای حقوق فردی و اجتماعی زنان در کشور‌های خاورمیانه و فارسی‌زبان است، به نحوی که تساوی حقوق زنان و مردان برآورده شود.
اصولاً پیشرفت و توسعه جوامع به مشارکت همه مردم، چه مرد و چه زن، در کلیه امور بستگی دارد، زنان باید در هر جامعه‌ای دوش به دوش مردان در تمام سطوح با حقوقی برابر و به دور از تبعیض بوده و در پیشبرد اهداف جامعه مشارکت داشته باشند.
زنان در تربیت و پرورش نسل‌های آینده و آماده‌سازی آنها برای ساختن جامعه اخلاق‌مدار و دموکراتیک نقش کلیدی و مهمی‌دارند، و نیز حضور زنان در فعالیت‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و شرکت فعال آنها در بازار کار عامل اصلی پیشرفت و توسعه اقتصادی جوامع خواهد شد.
شکل‌گیری ساختار‌های دموکراتیک بر مبنای مفاد حقوق بشر، مانند این سازمان، مهمترین اقدام برای استقرار دموکراسی است که اولین قدم در راه احیا و احقاق حقوق زنان و ارتقاء موقعیت اجتماعی آنها است.
در جوامع مردسالار کشور‌های خاورمیانه و فارسی‌زبان، بسیاری از مردان خود را نه تنها سرپرست بلکه مالک زن می‌پندارند و این پندار ریشه در سنت و قوانین تبعیض‌آمیز حقوقی و شرعی دارد. در این کشورها، آمار رفتار‌های زن‌ستیزانه و زن‌آزاری بسیار بالاست و حقوق انسانی زنان در قوانین مدنی این سرزمین‌ها بسیار غیرشفاف و ضعیف است. اغلب زن‌ها در خصوص حق و حقوق اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی خود ناآگاه هستند و مطالبات خود را مطرح نمی‌کنند و پیگیر قانونی آنها نیستند و همواره آزار‌ها و شرایط ظالمانه محیط مردسالار و نیز رفتار‌های زن‌ستیزانه را تحمل می‌کنند. اگر هم زنان در این جوامع برای احقاق حقوق خود تلاشی بکنند، معمولا بهای سنگینی برای آن می‌پردازند.
در کشور ایران ، بعد از انقلاب سال ۱۳۵۷ که حکومت جمهوری اسلامی مستقر شد، معیار‌های دینی و قوانین ارتجاعی جایگزین قوانین و مقررات و ارزش‌های مدرن اجتماعی شد، مثلاً یکی از مواردی که بر مبنای شرع اسلام مقرر شد این بود که زن نمی‌تواند قضاوت بکند… و یا اینکه در بعضی رشته‌های دانشگاهی زن‌ها نمی‌توانستند شرکت کنند و یا حجاب اسلامی اجباری شد که خود عامل اصلی محدودیت اجتماعی زنان ایران می‌باشد، استخدام زنان در کارهای دولتی محدود گردید و زنان بیشتر برای خانه‌داری و بچه‌داری تشویق شدند، و یا در صورت تمایل به فعالیت اجتماعی اغلب برای مشاغلی مثل پرستاری، آموزگاری و یا مشاغل سطح پایین اداری از قبیل تایپیست و منشی و دفتردار، به کار گمارده شده‌اند.
همچنین قوانین نابرابر و تبعیض‌آمیز زیادی بر مبنای شرع اسلام، در زمینه‌هایی چون سهم‌الارث زنان، نداشتن حق طلاق زنان، قائل شدن حق چندهمسری برای مرد‌ها، نداشتن حق حضانت فرزندان وامثال آن، عواملی را به وجود آورد که عملا زن‌ها شهروند درجه دو در این کشورها تبدیل گشته‌اند.
اما مبارزه و پیکار زنان در این منطقه برای به دست آوردن حقوق برابر با مرد‌ها و تحقق عدالت اجتماعی ادامه خواهد یافت، تا این جوامع محیطی عاری از خشونت و ستیز و پر از آرامش برای خود و فرزندانشان باشند. پیکار دختران خیابان انقلاب در تهران علیه حجاب اجباری نمونه بارزی از اینگونه مبارزات است. این تجربیات مبارزاتی باید در میان همه زنان کشور‌های این منطقه اطلاع‌رسانی شود تا زنان منطقه که همه از تبعیض و نابرابری حقوق انسانی خود با مرد‌ها رنج می‌برند و تحت فشار‌های اجتماعی عدیده‌ای قرار دارند، با آگاهی از آنچه که زنان مبارز و آزادیخواه برای کسب موقعیت اجتماعی برابر با مرد‌ها انجام می‌دهند، بتوانند در جوامع برای کسب حقوق انسانی خود تلاش بکنند و زندگی بهتری داشته باشند، زنان در این منطقه می‌بایست به صورت گروهی و هدفمند حق و حقوق انسانی خود را از حکومت‌ها و قدرت‌های حاکمه مطالبه کنند .ولی برای راهنمایی آنها و آموزش روش‌های مبارزاتی مورد نیاز ، وجود یک نهاد و یا سازمان منسجم منطقه‌ای ضرورت دارد، تا اینگونه حرکت‌های اجتماعی را مدیریت بکند و استراتژی‌های گوناگون موثری را برای رسیدن به این هدف به زنان محروم در این کشورها آموزش دهد، به این ترتیب، دسترسی آنان به حقوق برابر در جوامع خودشان امکانپذیر خواهد بود.
در این مسیر با حمایت‌های فرهنگی و آموزشی و حقوقی انسان‌های آزادیخواه و عدالتخواه دنیا، راه گذار به دوران تجلی و شکوفایی زنان هموار خواهد شد.
عدالت اجتماعی در این جوامع هرگز بدون به رسمیت شناختن حقوق انسانی زنان تحقق نخواهد یافت. حقوق انسانی زنان همان است که در میثاق جهانی حقوق بشر وجود دارد و تلاش برای محقق ساختن این حقوق انسانی، موجبات توسعه این جوامع را فراهم خواهد کرد و کمک شایانی برای رشد و پیشرفت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در این منطقه به وجود خواهد آورد. این پیشرفت بر اساس ساختاری ممکن خواهد بود که هدف آن تحقق عدالت اجتماعی و یکسان‌سازی حقوق اجتماعی و انسانی و مدنی زنان با مردان باشد.
«سازمان احیای حقوق زنان در خاورمیانه و فارسی‌زبانان» در این راه کار تشکیل شده است. پیوستن زنان مبارز و آزادیخواه در این منطقه به این سازمان، در تحقق این اهداف بسیار موثر و کارساز خواهد بود و راه برقراری عدالت و حقوق برابر زنان با مردان را از طریق اصلاح قوانین مدنی، حقوقی، قضایی و فرهنگ‌سازی ممکن می‌سازد.
مؤسسین:
پری عسگری- مدیر تلویزیون الوند
طاهره علوی- استاد دانشگاه
منیژه نیک‌اختر- پزشک
مریم واحد- رایزن کنگره ملی افغانستان با زیرمجموعه صدها نفری زنان افغانستان
*****
سعید احمدی- پزشک
مهدی حجت- استاد بازنشسته دانشگاه
دیاکو شیخ آغایی- عضو هییٔت اجرایی سازمان صلح و ازادی بدون خشونت سویٔد و عضو حزب سوسیال دێموکرات سویٔد
انجمن زنان مهتاب متشکل از ۲۰ دانشجوی حقوق و مددکار اجتماعی از ایران
مردو آناهید- نویسنده
امیر امیری- نویسنده
گروه صلح و آزادی بدون خشونت با مجموعه ی بیش از پنجاه نفر از ایران
آرتیمیس ایران- ماما
مینا ابراهیمی- اقلیم شناس- بهداشت دهان و دندان
نیما آذرخش- مهندس صنایع
آلفرد آبرامیان- کارمند بازنشسته
فریده خدمتی- پرستار
ژاله دفتری- رئیس انجمن پارسی گویان پاریس
اکرم همایونی- داستان نویس
رز فیروز – تحصل روانشناسی گفتار درمانی. بهداشت دهان و دندان
روزیتا ایرانی- مهندس کیفیت کنترل مواد غذایی
ساشا اشرفی- معلم بازنشسته
فریده آموزگار- معلم بازنشسته
زیبا فرهاد- کارمند بانک
سودابه بیرجندی- معلم بازنشسته
شهلا حاج اشرفی- کارمند بازنشسته جوانی بار گانزآلمان
شاهین اشرفی- معلم
سوزان همایونی- کارمند پست
سارا جوان- دانشجو
علی اصغر اشرفی معلم بازنشسته
شبنم ایرانی- مهندس تغذیه
قرح ایرانی- خانه دار
سیما ایرانی- فیلمبردار
مرجان ایرانی- فروشنده
فهیمه اعلم- معلم بازنشسته
فرشته طالع- ارایشگر
کوروش‌هاشمی‌نژاد
کاک صابح شرفی
علی ابوذری
