صدای رگبار مسلسل‌ها
صدای گام‌های وحشت
صدای گریه کودکان خردسال
صدای ضجه زنان
صدای شکستن مردان
میان اینهمه، اما صدای افغانستان گم است.
سازمان ملل
یونیسف
و دخترکانی که شاید هنوز عروسک در آغوش دارند و حتا نام این نهادهای بشردوستانه را نشنیده‌اند.
روزهاست که وحشت و نگرانی، واژگانی کوچکند برای هرات و جلال‌آباد و کابل…
و شرافت مزار شریف به بازی گرفته شده است!
ما مستندسازیم!
چگونه چشم بر اینهمه سند ببندیم؟! چگونه از نهادهای مسئول جهان، اعم از داخلی یا بین‌المللی، نپرسیم چرا چشم بر اینهمه سند بسته‌اید؟!
طی چند روز گذشته و در تماس با برخی از دوستان مستندسازمان در افغانستان، دریافتیم بی‌پناه‌اند و ضجه و زاری‌شان را شنیدیم که خواهان ساعتی آرامش و دستی حمایتگرند.
هیأت مدیره انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند، در کنار اعضای خود از آنچه امروز بر مردم بی‌دفاع افغانستان می‌رود، خشمگین و نگران است.
جهان می‌داند که ما در وطن خویش روزگار دشوار و نابسامانی را می‌گذرانیم. هر روز صدها ایرانی از دست می‌رود و هر ثانیه هزاران آه و ناله در مصاف با کرونا شنیده می‌شود؛ اما نمی‌توانیم در برابر این بی‌تفاوتیِ جهانی نسبت به ظلمی چنین بزرگ، سکوت کنیم. چنین است که به بانگ بلند از همه نهادهای ملی و بین‌المللی انتظار داریم به مقابله با این شرافت‌ستیزی و انسان‌‌کشی برخیزند.
از دولت ایران نیز خواستاریم که مرزهای بسته کشور را بر روی پناهجویان افغانی بگشاید. باشد که این قساوت و نسل‌کشی جای خود را به استقرار صلح و آرامش در افغانستان دهد و ما خرسند از حضور تاریخی موثر در این برهه حساس، دست در دست مستندسازان افغانی درباره فرهنگ مشترک، صلح و دوستی و زیبایی، فیلم مستند بسازیم.
هیات مدیره انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند
۲۵ مردادماه ۱۴۰۰ خورشیدی
