دومین نشست انستیتو «زنان، صلح و امنیت» دانشگاه دانشگاه جرج تاون روز چهارشنبه ۸ سپتامبر ۲۰۲۱ برابر با ۱۷ شهریور ۱۴۰۰ به صورت آنلاین برگزار شد.
میزبان این نشست نیز مانند وبینار نخست ملانی ورویر مدیر اجرایی این انستیتو بود و برگزاری برنامه توسط آزاده پورزند انجام شد. مسیح علینژاد، گیتی پورفاضل، نرگس محمدی، نرگس منصوری، شهرزاد سمسار و نازنین بنیادی به عنوان مهمانان این نشست دعوت شده بودند. قسمت نخست این وبینار چهارشنبه با موضوع «وضعیت حقوق زنان در ایران فراتر از مسائل ژئوپلیتیک» گذشته برگزار شده بود.
در ابتدای نشست دوم که با موضوع «زنان ایرانی در خط مقدم: راهبردهای تغییر» برگزار شد ملانی ورویر مدیر اجرایی این برنامه در سخنانی با ابراز خرسندی از فرصت پیش آمده برای برگزاری این نشست با موضوع وضعیت زنان در ایران و با اشاره به تحولاتی که در روزهای گذشته در افغانستان صورت گرفته گفت نگرانی برای شرایط زنان در افغانستان نیز به دلیل تسلط طالبان بر این کشور افزایش یافته است.
او همچنین با اشاره به همکاری و نزدیکی فعالان حقوق زنان در ایران و افغانستان تأکید کرد که «حقوق زنان، حقوق بشر است» و سخنان فعالان زن ایرانی میتواند در چگونگی حمایتِ آنها از سوی جامعه بینالملل مؤثر باشد.
نازنین بنیادی بازیگر سینما و تلویزیون و فعال حقوق بشر به عنوان نخستین سخنران به فعالان زن در ایران اشاره کرد که با وجود فشارهای امنیتی و قضایی از جمله بازداشت و زندان، همچنان جان خود را به خطر انداخته و برای بهبود وضعیت زنان در ایران تلاش میکنند. او همچنین به مسیح علینژاد اشاره کرد که در ایالات متحده برای بهبود وضعیت مردم در ایران و علیه جمهوری اسلامی فعالیتهای بارز و میدانی دارد و اخیرا نیز جمهوری اسلامی قصد ربودن وی را از ایالات متحده داشته است.
نازنین بنیادی با یادآوری اینکه پیش از انقلاب سال ۵۷ قوانین خوبی درباره زنان و تحت عنوان قانون حمایت از خانواده تصویب شده بود، به کودکهمسری در دوران جمهوری اسلامی اشاره کرد و گفت در حالی که پیش از انقلاب سن ازدواج برای دختران ۱۸ سالگی در نظر گرفته شده بود اما بعد از انقلاب این سن به ۱۳ سال کاهش پیدا کرده و حجاب نیز برای زنان اجباری شده است.
او همچنین با انتقاد از عضویت جمهوری اسلامی ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد که آوریل امسال انجام شد گفت در ایران سالهاست زنان به تنهایی برای احقاق حقوق خود میجنگد و واقعیت تلخ این است که جمهوری اسلامی به یک دولت آپارتاید برای زنانی تبدیل شده که در محل کار، در کلاسهای درس و ساحل از مردان جدا میشوند.
نازنین بنیادی به محدودیتهای دیگری که جمهوری اسلامی در زندگی اجتماعی زنان ایجاد کرده از جمله ممنوعیت دوچرخهسواری، موتورسواری، ممنوعیت ورود به ورزشگاه و ممنوعیت آوازخوانی انفرادی آنها اشاره کرد.
نازنین بنیادی با تأکید بر اینکه امروزه وضعیت زنان و دختران با شرایط ثبات در کشورها در هم آمیخته گفت علاوه بر تقویت صدای فعالان حقوق بشر در ایران باید نسبت به توانمندسازی جامعه مدنی از جمله امکان دسترسی به تکنولوژی و اینترنت نیز اقدام کرد.
مسیح علینژاد روزنامهنگار و فعال حقوق بشر سخنران بعدی این نشست بود. او با اشاره به نخستین بازداشت خود در ایران در سنین نوجوانی و دانشآموزی به علت پخش اعلامیه علیه حکومت، روزنامهنگاری، اخراج از مجلس شورای اسلامی به عنوان خبرنگار پارلمانی و سرانجام مهاجرت به خارج از کشور، گفت در خارج از ایران کمپینی علیه حجاب اجباری در ایران را آغاز کرد و تلاش کرد صدای زنانی در داخل ایران باشد که علیه حجاب اجباری فعالیت میکنند.
وی در ادامه با یادآوری آنچه این روزها در افغانستان رخ میدهد و اینکه تسلط طالبان بر افغانستان امید زنان این کشور را ناامید کرده و همچنین سالها فعالیت زنان در ایران برای برخورداری از حقوق خود، این پرسش را مطرح کرد که آیا در چنین شرایطی آیا از عملکرد سازمان ملل راضی هستیم؟
این فعال حقوق زنان گفت که وی در خارج از ایران و به ویژه پس از آنکه به ایالات متحده مهاجرت کرده متوجه شده جامعه و نهادهای بینالمللی به ویژه سازمان ملل متحد، واقعا متحد نیست و به دلیل مسائل سیاسی و اقتصادی چندپاره است.
علینژاد نیز به عضویت جمهوری اسلامی در کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد اشاره کرد و گفت کشورهای دموکراتیک درواقع به جمهوری اسلامی رأی دادند تا حقوق زنان و حقوق بشر را در سطح جهان در سراسر جهان نظارت کند!
وی معتقد است غرب و نهادهای بینالمللی بجای حمایت از زنان در ایران با توجیهاتی مثل اینکه «این فرهنگ شماست»، «این قانون در ایران است» از زیر بار مسئولیت شانه خالی میکنند و حتا مقامات زن دیگر کشورها نیز در سفر دیپلماتیک به ایران به قانون حجاب اجباری جمهوری اسلامی تن میدهند.
گیتی پورفاضل وکیل دادگستری و فعال سیاسی زندانی از دیگر سخنرانان این نشست بود. گیتی پورفاضل که در زندان بسر میبرد و به تازگی به دلیل ابتلا به ویروس کرونا به مرخصی درمانی اعزام شده بود، چند روز پیش از بازگشت به زندان، سخنان خود را برای این نشست به صورت فایل ویدئویی ارسال کرد.
گیتی پورفاضل با اشاره به محدود شدن زنان پس از انقلاب ۵۷ گفت که «چون زن مسلمان بودم میدانستم اگر حکومت اسلامی روی کار بیاید بسیاری از حقوق زنان تضییع خواهد شد و ممکن است که حتا زنان از اجتماع رانده شوند و ناگزیر شوند که در خانهها بمانند؛ همین اتفاق هم افتاد.»
او در بخشی از سخنان خود به ارائه راهکارهایی برای بهبود وضعیت زنان در ایران پرداخت و گفت که یکی از «راهکارها برای برونرفت زنان از این وضعیتی که فعلا دچارش هستند، اینست که تعداد تشکلهای زنان روز به روز بیشتر شود. ما تشکلهایی داریم مانند مادران صلح که قدمهای موثری بر میدارند و اعتراض میکنند و همچنین به نظر من باید مجددا آن ارگانها و سازمانهایی را که قبلا داشتیم زنده کنیم مثل اتحادیه زنان حقوقدان که شادروان مهرانگیز منوچهریان پی انداخته بودند. این اتحادیه عضو اتحادیه بینالمللی زنان حقوقدان بود و ما میتوانستیم مسائل حقوقی و تضییع خودمان را در جامعه جهانی منعکس کنیم. البته چون ایشان به عنوان یک زن ایرانی به سازمان ملل دعوت میشدند و سخنرانی داشتند و سخنان و نوشتههایشان کاربرد زیادی داشت و همین زنان را متوجه حقوقشان کرد و آن را پایهگذاری کرد تا حق خود را طلب کنند. حق را باید طلب کنند و همینطوری حق را به آدم نمیدهند مگر اینکه آدم برای گرفتن حقاش مبارزه کند.»
او همچنین به افزایش تعداد تشکلها اشاره کرد و گفت «افزایش تشکلها برای اینکه بتوانیم با جامعه جهانی دائم در تماس باشیم و حتا عضو بعضی از گروهها و اجتماعات جهانی باشیم و با اروپا و آمریکا در تماس باشیم و بتوانیم صحبتهایمان را آنجا منعکس کنیم لازم است تا باعث شود بلکه فشارهایی در داخل به وجود بیاید که ما بتوانیم به وسیله آن فشارها حقوق از دست رفته خودمان را پس بگیریم.»
او در بخش پایانی سخنانش گفت که «علاوه بر آن به نظر من قوانین باید بسیار بسیار با دقت بازنگری شوند و هر کجا زن ایرانی با تضییع حقوق خودش مواجه میشود، یا قانون تغییر کند یا به کل از قانون برداشته شود.»
نرگس محمدی فعال مدنی نیز با بیان اینکه زنان ایران در کنار هم توانستهاند فصل جدیدی برای ایجاد تغییر در وضعیت زنان رقم بزنند گفت: «زنان تا زمانی که باور نداشته باشند وضعیتی که در آن قرار دارند، وضعیت ستم به زن تعریف میشود قطعا به دنبال راهکار نخواهند بود و من خیلی امیدوار هستم به تقلای زنان برای تغییر برای اینکه مبنای آن فارغ از اینکه چه نگرشی داشته باشند، مهم است که حتا زن سنتی، زن مذهبی و محافظهکار در وضعیتی زندگی میکند که ستم بر زن وجود دارد. حالا بر اساس گرایشهای آنها ممکن است در تبیین این ستم دلایل مختلفی وجود داشته باشد. مثلا برخی از آنها در بررسی دلایل، نگاهشان معطوف به مقوله مذهب میشود و بعضی از آنها گره خوردن مذهب به امر سیاست و امر حکومت و یا اینکه نگاهشان به یک حکومت استبدادی مردسالار دینی است و گره خوردن این سه عنصر را علت وضعیت بغرنج میدانند.»
نرگس محمدی همچنین گفت: «یکی از دغدغههای جدی من تغییر برای قوانین به نفع زنان بوده و هست اما با توجه به ساختار نظام سیاسی و قوانین جمهوری اسلامی ما هنوز نتوانستیم به این دست پیدا کنیم. اما در کنار آن ما تا کنون دستاوردهای خیلی جدی داشتیم که آینده زنان ایران را بسیار روشن میکند و بر اساس این دستاوردها به یک یقین رسیدیم و آن میزان آگاهی و تلاش و تقلای زنان برای آزادی است.»
نرگس منصوری فعال مدنی نیز با اشاره به زنانی که در سالهای گذشته در مبارزه برای حقوق زنان بازداشت شدند، زندانی شدند، مادران دادخواه و خودش و دیگر زنانی که به دلیل امضای بیانیه ۱۴ امضا بازداشت شدند گفت: «ما به سبب وضعیت اسفبار جامعه ایران وظیفه ملی و میهنی خود دانستیم که بیانیهای موسوم به بیانیه ۱۴ بانوی کنشگر مدنی ایران را امضا و منتشر کنیم. حکومت دیکتاتور حاکم بر ایران خواست حقوق شهروندی ما را برنتافت و با اقدامی فراقانونی بدون حکم بازداشت توسط نهاد امنیتی سپاه ما را ربود و در مکانی نامعلوم تحت بازجوییهای طولانی و شکنجههای روحی و روانی و نگهداری در سلول انفرادی و حتا تهدید به مرگ، قرار دادند و با پروندهسازی با اتهامات واهی چون اقدام علیه امنیت کشور در بیدادگاه انقلاب محکوم و زندانی شدیم.»
نخستین نشست انستیتو «زنان، صلح و امنیت» دانشگاه دانشگاه جرج تاون چهارشنبه گذشته اول سپتامبر به میزبانی ملانی ورویر مدیر اجرایی این انستیتو و نازنین انصاری مدیرمسئول کیهان لندن و کیهان لایف برگزار شد. در این نشست جاوید رحمان، آذر نفیسی، نینا انصاری، آسیه امینی، شاپرک شجریزاده و فاطمه سپهری به عنوان سخنران حضور یافتند.
https://kayhan.london/1400/06/11/%D9%88%D8%A8%DB%8C%D9%86%D8%A7%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D8%AA%D9%88-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86%D8%8C-%D8%B5%D9%84%D8%AD-%D9%88-%D8%A7%D9%85%D9%86%DB%8C%D8%AA-%D8%AF%D8%A7%D9%86
جاوید رحمان گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران که با ارسال ویدئو در این وبینار حضور داشت با ابراز نگرانی نسبت به تبعیض علیه زنان و دختران توسط جمهوری اسلامی گفت حکومت ایران با زنان و دختران به عنوان شهروند درجه دو رفتار میکند و وی این موضوع را در گزارشهای پیشین خود مورد تأکید قرار داده است.
جاوید رحمان تبعیضها علیه زنان را در زمینههای مختلف اقتصادی، فرهنگی و حقوقی دانست و تأکید کرد کرامت انسانی زنان در جمهوری اسلامی نادیده گرفته میشود. او همچنین با اشاره به لایحههای مربوط به حمایت از زنان و حمایت از نوجوانان که در مجلس شورای اسلامی در دست بررسی است گفت این لوایح همچنان کمبودهای فراوانی دارند.