ورود «امید» تنها بازمانده درنای سیبری به ایران، آنهم دو روز زودتر از زمان انتظار، برای مردمی که بیش از چهل روز بی‌وقفه و امیدوار سخت‌ترین روزهای مبارزه و استقامت در برابر رژیم سرکوبگر و خونریز جمهوری اسلامی را می‌گذرانند، به عنوان نشانی از آمدن روزهای روشن مورد استقبال گسترده قرار گرفته است.
درنای «امید» تنها بازمانده از گونه در حال انقراض درنای سیبری، ۱۴ سال است که به صورت تنها و انفرادی مهاجرت می‌کند. او سال گذشته هفت آبان ماه ۱۴۰۰ در تالاب فریدونکنار فرود آمد و پس از ۱۳۱ روز گذراندن زمستان در این تالاب، ۱۷ اسفندماه ۱۴۰۰ به خانه دیگرش در سیبری بازگشت.
ورود این پرنده به ایران آنهم در شرایطی که مردم بیش از دو ماه بی‌وقفه زیر بار حمله، تجاوز، سرکوب، بازداشت و زندان حکومت جمهوری اسلامی مقاومت می‌کنند، تنها خبر خوش این روزها بود که برای بسیاری پیام امیدواری و روزهای روشن در بر داشته است.
با انتشار این خبر بسیاری از کاربران در فضای مجازی به ورود دو روز زودتر از انتظار این پرنده اشاره کرده و نوشته‌اند که فرا رسیدن روزگار خوب نزدیک است.
درناها پرندگانی تک‌همسر هستند و اگر جفت ماده به دلایلی جان خود را از دست بدهد، پرنده نر برای همیشه تنها خواهد ماند. «امید» نیز همین سرنوشت را یافته. اکنون این گونه‌ی در حال انقراض که بعد از کشته شدن «آرزو» هیچ جفت و هم‌گونه‌ای ندارد، در ایران به نام «امید» شناخته می‌شود.
او هرساله از زیستگاه زادآوری خود در سیبری از مسیر ولگای روسیه، قزاقستان وآذربایجان به تالاب بین‌المللی فریدونکنار در مازندران مهاجرت می‌کند تا حدود چهار ماه از سال را با تغذیه در محدوده دامگاه‌های سنتی از باران و سرخرود و فریدونکنار، زمستان را پشت سر بگذارد.
زمستان سال ۸۶ سه درنای سیبری در فریدونکنار به زمین نشستند، یکی از سه درنا، همانسال کشته شد و دیگری سال بعد. امید، سال‌های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۴ برای گذراندن زمستان به مازندران نیامد و باعث نگرانی دوستداران محیط زیست شد.
اداره کل حفاظت محیط زیست استان مازندران با کمک جوامع محلی و بومیان منطقه و با توجه به اهمیت این پرنده به عنوان گونه‌ی در خطر انقراض با انجام اقدامات مختلف از این پرنده زیبا و با ارزش حفاظت می‌کند.
درنای سیبری که «امید» نیز یکی از آنهاست با نام علمی «گروس لئوکوجرانوس Grus leucogeranus» شناخته می‌شود و پرنده‌ای در معرض خطر انقراض از خانواده درناهاست که قدی نزدیک به یک و نیم متر دارد و فاصله دو بال آن بیش از ۲ متر است. این درنا بدنی یکدست سفید با پاهای بلند سرخ‌رنگ و منقاری بلند و سیاه دارد.
درنای سیبری بطور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت مرکزی این گونه منقرض شده و جمعیت غربی هم به گفته کارشناسان محیط زیست در صورت مرگ «امید» به یقین منقرض خواهد شد.
جمعیت شرقی درنای سیبری که درواقع تنها گروه باقی مانده از این گونه است، تابستان را در شرق سیبری زادآوری کرده و برای گذراندن زمستان به شرق چین می‌رود. از اعضای این گروه بیش از سه هزار پرنده باقی مانده است. زیستگاه زمستانی تقریبا تمامی جمعیت این گونه دریاچه «پویانگ» در چین و اطراف آن است.
