در چند هفته گذشته، شماری از فعالان ایرانی، با صدای بلند، حمایت خود را از توافق هستهای میان ایران و گروه ۱+۵ (چین، روسیه، فرانسه، انگلستان، امریکا و آلمان) اعلام کردند. ما در عین حال که به تجربه و دیدگاه این افراد احترام میگذاریم، شنیدن دیدگاههای دیگر را نیز مهم میدانیم.
ما جمعی دیگر از فعالان ایرانی را نمایندگی میکنیم که اگرچه مانند بقیه جهان، امید به آیندهای بهتر داریم، اما معتقدیم که مماشات با رژیم ایران، به جهانی خطرناکتر منتهی خواهد شد.
ما زندگی خود را صرف حمایت از صلح، عدالت و آزادی در ایران کردهایم. ما طیف متنوعی از ایرانیان را نمایندگی میکنیم که میخواهند به جهان درباره خطر این رژیم، صرفنظر از تعداد سانتریفیوژهایی که در ایران در حال چرخش هستند، هشدار بدهند.
این توافق، نزدیک به ۱۵۰ میلیارد دلار پول نقد بادآورده را به حساب بانکی مستبدان و دینسالاران حاکم بر کشور ما میریزد. این پول، خرج مردم ایران نخواهد شد بلکه صرف تقویت رژیمی سرکوبگر میشود.
متاسفانه، دنیا خواستار بهبود واقعی در اوضاع حقوق بشر در ایران نشده است. هزاران فعال (از جمله چند امریکایی) همچنان پشت میلههای زندان عذاب میکشند و این خیلی غمانگیز است که آزادی آنها در مذاکرات مطرح نشده است.
ما قبل از اینکه خیلی دیر شود، زنگ خطر را به صدا در میآوریم. آنهایی که به صلح اهمیت میدهند، باید به بازگرداندن تمرکز، روی سوابق حقوق بشری وحشیانهی رژیم ایران، حمایتش از تروریسم جهانی، و نقش آن در بیثبات کردن خاورمیانه کمک کنند. باید فشار بیشتری بر این رژیم وارد شود.
روزی که سرانجام مردم ایران آزاد شوند، در نظر خواهند داشت که چه کسانی در کنارشان ایستادند و چه کسانی در کنار رژیم قرار گرفتند. هنوز برای پاسخگو کردن رژیم ایران در ارتباط با نقض ادامهدار حقوق بشر دیر نشده است.
امروز در ایران، زندانیان سیاسی شکنجه میشوند. وبلاگنویسان، روزنامهنگاران، و معلمان، پشت میلههای زندان هستند. حقوق جنسی و مذهبی زیر پا گذاشته میشود. و با زنان به عنوان شهروندان درجه دو رفتار میشود.
توجیهگران و مماشاتجویان غربی حکومت دینی ایران، هیچ لطفی در حق مردم این کشور نمیکنند. آنها احتمال تغییر مثبت در ایران را کم و امید ایرانیان را ناچیز میکنند.
آن زمان که رژیم ایران دیگر از مردم خود نترسد، دنیا نیز دلیلی برای ترسیدن از این رژیم نخواهد داشت.
امضاکنندگان:
آویده مطمئنفر، احمد باطبی، احمد عشقیار، احمد مصطفیلو، اشکان منفرد، افشین افشینجم، افشین عمرانی، الهام یعقوبیان، امیرحسین اعتمادی، امیرخسرو شیبانی، بابک سراجه، برزومهر طلوعی، بنفشه پورزند، بهرام بهرامیان، بهزاد مهرانی، بیژن فتحی، پرویز صیاد، پیتر کهنلو، حسن داعی، حسین لاجوردی، دامون گلریز، دانیال جعغری، رضا تقیزاده، روزبه فراهانیپور، سام یبری، سایه سعیدی سیرجانی، سعید قاسمینژاد، سلمان سیما، سهیلا نیکپور، سیاوش صفوی، سیاوش عبقری، سیروس ملکوتی، شادی پاوه، شایان آریا، شبنم اسداللهی، شهلا عبقری، شیما کلباسی، شیوا محبوبی، علیرضا کیانی، فرخ زندی، کاوه آهنگری، کاوه طاهری، کیوان کابلی، لیونا عیسیقلیان، مارینا نعمت، مجید رفیعزاده، مجید محمدی، مرجان کیپور، مریم مؤمنزاده، مسعود مسجودی، منصوره ناصرچیان، مهوش علاسوندی، میترا پورشجری، نیما راشدان، یوحنا نجدی
* نسخه انگلیسی این نامه در وبسایت امریکایی دیلیبیست منتشر شده است.