کارزار «سطل آب یخ» که در سال ۲۰۱۴ در راستای حمایت و جمعآوری پول برای بیماران مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک که یک بیماری دستگاه عصبی است صورت گرفت٬ توانسته است به محققان در کشف علمى جدیدی کمک کند که در درمان این بیمارى بسیار اهمیت دارد. به گزارش سرویس جهانی بیبیسی٬ خبر کارزار «سطل آب یخ» که خیلی زود در تمام دنیا از جمله ایران پخش شد در ابتدا به عنوان یک شیرینکارى مورد انتقاد قرار گرفت اما توانست بودجه ۶ پروژه تحقیقاتى را در مورد این بیماری تامین کند.
مبتکران کارزار «سطل آب یخ» که خود به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک مبتلا هستند، از قبل گفته بودند که هر کس به کارزار دعوت شود اما ظرف مدت ۲۴ ساعت یک سطل آب یخ روی سر خود خالی نکند، باید ۱۰۰ دلار به حساب بنیادی برای مبارزه با بیماری یاد شده بپردازد. هدف از این کارزار آگاهیرسانی در مورد این بیماری و همچنین جمعآوری پول برای حمایت از تحقیقات در زمینه آن بود.
کسی که به این کارزار دعوت میشد در برابر دوربین آب یخ به روی سر میریخت و در ادامه سه نفر دیگر را به کارزار دعوت میکرد. البته بسیاری از چهرههای شناختهشده دنیا هم سطل آب به روی سرشان ریختند و هم کمک مالی کردند. بیش از ۱۷ میلیون نفر ویدیوهایشان را در فیسبوک و شبکههای اجتماعی دیگر دانلود کردند و بیش از ۴۴۰ میلیون نفر نیز در سراسر جهان این ویدیوها را تماشا کردند.
بر اساس این گزارش٬ با دعوت به کمپین «سطل آب یخ»٬ ۱۱۵ میلیون دلار معادل ۸۷/۷ میلیون پوند جمعآوری شد.
محققان بر اساس ۸۰ تحقیق گستردهای که در ۱۱ کشور مختلف انجام دادند٬ برای اولینبار به این نتیجه رسیدند که عامل ژنتیک در بروز بیماری ایاسال نقش دارد.
لوسی بونیجن از اعضای انجمن بیماری ایالاس در این زمینه گفت که با تشخیص این عامل٬ اکنون پزشکان میتوانند با ژندرمانی٬ درمان بیماری ایاسال را گسترش دهند.
اگرچه در حال حاضر این تشخیص داده شده که فقط عامل ده درصد ابتلا به بیماری ایالاس ارثی است اما محققان معتقدند که بر اساس تحقیقهای جدید، درصد بالایی از این بیماری ژنتیک است.
بیماری آمیوتروفیک لاترال اسکلروز که به طور مخفف ایالاس نامیده میشود یک بیماری پیشرونده و غیر قابل علاج است که موجب اختلال در سیستم عصبی نخاع شده و به تدریج سلولهای این اعصاب را از کار میاندازد. این بیماری باعث انحطاط پیشرونده نورونهای حرکتی شده که بین مغز و نخاع حرکت میکنند. همان طور که نورونهای حرکتی میمیرند، مغز دیگر نمیتواند به عضلات بدن سیگنال برساند٬ به این ترتیب علائم مغزی به ماهیچهها نمیرسند و بهدنبال آن ماهیچهها که ایجادکننده حرکت در بدن هستند، به مرور لاغرتر و کم قدرتتر میشوند؛ کاراییشان پیوسته کمتر و کمتر شده و سرانجام از بین میروند.
این بیماری سبب ضعیف شدن ماهیچهها و خستگی مفرط میشود و بیماری به طور مرتب پیشرفت کرده و جسم تحلیل میرود.
سرعت پیشرفت بیماری بسته به اشخاص متفاوت است. اما متوسط طول عمر این بیماران بین سه تا پنج سال پیشبینی میشود. افرادی هم هستند که بیش از ده سال با این بیماری زندگی کردهاند. نمونه ویژه فرد مبتلا به این بیماری٬ پروفسور استیون هاوکینگ دانشمند و استاد فیزیک انگلیسی است که از ۲۲ سالگی دچار بیماری ایالاس شده و اکنون تقریبا ۴۷ سال است که با وجود داشتن این بیماری به زندگی پربارش ادامه داده است.