در کنار ریل هستیِ خویش
در انتظار هیچ قطار جادوئی مباش!
برای پویش سرزمینهای آبیِ دور
گامهایت را دریاب
و
در گذر از پیچهای پوچ
یا کمرکش کوههای سپید،
امید را واهی ننام.
شاید
تنها یک شیب آن سوتر
آغوشی باز
یا چشمانی خندان،
نزدیکی دریا را
نوید دهد.