کیهان آنلاین – ۲۳ فروردین ۹۳ – فرهاد سپهبدی دیپلمات برجسته و پرسابقه ایران در دوران سلطنت محمدرضا شاه پهلوی روز ششم آوریل ۲۰۱۴ در سن ۸۵ سالگی و در تبعید در منزل مسکونی خود در آریزونا دار فانی را وداع گفت.
وی روز ۲۰ اوت ۱۹۲۹ در شهر ژنو سویس دیده به جهان گشود. فرهاد سپهبدی، فرزند انوشیروان سپهبدی دیپلمات کهنه‌کار و از نوادگان شاهزاده عباس میرزا فرزند فتحعلی شاه قاجار بود.وی دوران کودکی و نوجوانی خود را در کشورهای سویس، ایتالیا، روسیه، فرانسه، اسپانیا، ترکیه، و مصر به همراه پدر دیپلمات خود گذراند. فرهاد سپهبدی در سال ۱۹۴۹ تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشگاه پاریس آغاز نمود و پس از طی دوره اختصاصی در دانشگاه جرج تاون، در سال ۱۹۵۳ از دانشگاه نیویورک با درجه لیسانس اقتصاد فارغ‌التحصیل گردید.
فرهاد سپهبدی در سال ۱۹۵۵ به استخدام وزارت امور خارجه ایران در امد و در سفارت‌های ایران در سویس، ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، فرانسه، و مقر سازمان ملل متحد خدمت نمود و بین سال‌های ۱۹۷۶-۱۹۷۹ به عنوان سفیر ایران در مراکش فعالیت داشت. زمانی که پادشاه ایران پس از انقلاب اسلامی به رهبری خمینی ناچار به ترک وطن شد و ابتدا به اسوان در مصر و سپس به مراکش رفت، سپهبدی در رباط خدمت می‌کرد. به دنبال سقوط سلطنت در فوریه ۱۹۷۹ و اعدام خویشاوند نزدیک خود امیرعباس هویدا توسط رژیم جدید، سپهبدی از وزارت خارجه استعفا داد و به همراه همسر خود آنجلا در شهر نیویورک ساکن شد. وی در دوران هجده ماهه هجرت پادشاه ایران در تبعید تماس خود را با او حفظ نمود و ضمن چند هفته اقامت در مکزیک به تنظیم و تدوین خاطرات پادشاه سابق ایران که به فاصله کوتاهی پیش از در گذشت او در ماه ژوییه ۱۹۸۰ در مصر منتشر گردید یاری نمود.
فرهاد سپهبدی به زبان‌های فارسی، انگلیسی و فرانسه مسلط بود و در دوران تبعید، در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک به عنوان مشاور امور مطبوعاتی مشغول کار شد و بین سال‌های ۱۹۸۵-۲۰۰۳ به عنوان خبرنگار دیپلماتیک ایماپرس Imapress در پاریس فعالیت نمود. او با علاقمندی بسیار به ورزش اسکی و سوارکاری و همچنین فنّ پرواز و خلبانی می‌پرداخت و علاقه خاصی به نوشتن و هم چنین نگهداری گربه داشت. وی زمانی یک شیر را در منزل خود نگهداری می‌کرد که پس از مدتی آن را به باغ وحش تهران اهدا نمود.
فرهاد سپهبدی دیپلماتی خوش برخورد و دوست داشتنی بود که خود را وقف خدمت به کشور و دولت وقت ایران ساخته بود. وی به نسلی از ایرانیان تعلق داشت که خواستار ایرانی مدرن، نیرومند و محترم در سطح جهانی و آینده‌ای پرافتخار برای تمدن کهن کشور خود بود. با وجود خدمات طولانی سپهبدی در دوران سلطنت پهلوی و حمایت از دستاوردهای آن خاندان، وی هیچ‌گاه از ابراز این که در آن دوران اشتباهاتی صورت گرفت احتراز نمی‌کرد. در عین حال او به مردان و زنان پیشرویی که در دوران رضا شاه و فرزند او به ایران خدمت کردند وفادار ماند و خشونت و بیرحمی انقلابیون را طی سه دهه گذشته همواره محکوم نمود.
در دوران تبعید، در سال ۱۹۹۲ غده‌ای در سرش تشخیص داده شد که به گفته پزشکان در طول کمتر از یک سال به عمر او پایان می‌داد. در آن هنگام، سپهبدی به اتفاق همسرش به مزرعه‌ای در سدونای آریزونا نقل مکان کرد و با اثبات تشخیص نادرست پزشکان، سال‌های طولانی از زندگی بهره برد.
فرهاد سپهبدی شخصیتی وطن‌دوست با طبیعتی آرام و دل‌پذیر بود و خانواده و بستگانش و دوستانش علاقه شدیدی به او داشتند. از نظر سیاسی، همواره طرفدار پادشاهی و مشروطه‌خواه باقی ماند و برای استقرار دمکراسی و آزادی در میهن تلاش کرد. مقالاتی که به قلم او در اینترنت منتشر می‌شد غالبا نوستالژیک، آگاه کننده و طنزآمیز با هدف زنده نگه داشتن خاطرات یک ایران دیگر در زمانی دیگر بود. سپهبدی می‌گفت: “به گفته فردی نوشتن و ابراز عقیده می‌تواند شفابخش باشد و زندگی و سلامت وجود ما را تقویت کند و تمرکز دهد. چه ما بخندیم یا اشک بریزیم، چه در شادی باشیم، چه در غم و اندوه، از طریق نوشتن می‌توانیم خودمان و یکدیگر را بهتر درک کنیم.”
فرهاد سپهبدی تا آخرین روز حیات خود مشغول نویسندگی و مدیریت وبسایت شهبانو فرح پهلوی بود. بازماندگان او عبارتند از همسرش آنجلا و فرزندش دکتر سیروس سپهبدی.
