کیهان آنلاین – ۲۹ آبان ۹۳ – علی عبادی جامخانه و مهدی جلیلی، دو زندانی سیاسی پس از سال ها گذراندن دوران محکومیت خود، به زندان های دور از محل زندگی خانواده های خود تبعید شدند. تبعید زندانیان سیاسی و عقیدتی در دوران محکومیت آنها بدون هرگونه دلیل و حکم قانونی، راهی شده برای شکنجه زندانیان و خانواده های آنها که هر بار مجبورند برای ملاقات آنها ساعت ها در جاده های خطرناک برانند و تازه موفق به ملاقات آنها نیز نشوند.
علی عبادی جامخانه با ۶۴ سال سن و ۱۵ سال سابقه زندان در رژیم پیشین و رژیم کنونی در دهه ۶۰ خورشیدی، در فروردین ۱۳۸۸ همزمان با پسر و دختر و دامادش دستگیر و به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» به شش سال زندان و ۱۰ سال تبعید به خلخال محکوم شد.
مهمترین اتهام وی برگزاری مجلس خصوصی (جشن تولد نوهاش) بود که در آن یادی از دوستان اعدام شده در سال ۱۳۶۷ کرده بود. علی عبادی جامخانه در پی این اتهام بیش از ۴۰۰ روز در سلولهای انفرادی وزارت اطلاعات مشهد گذراند و تا امروز بیش از ۲۰۰۰ روز در زندان را بدون حتی یک روز مرخصی سپری کرده است.
علی عبادی زیر فشارهای بازجویی و انفرادی طولانی مدت دچار بیماریهایی چون فشار خون و پروستات شد و مشکلات جسمی به وجود آمده، رنج تحمل دوران حبس را در شرایط تاسفبار زندان وکیل آباد مشهد برای وی مضاعف کرد.
این بار در حالی که تنها ۴ ماه به پایان محکومیت علی عبادی جامخانه باقی مانده بود، دستگاه قضایی با همکاری وزارت اطلاعات طی برنامهای تازه، امید آزادی را برای خانواده وی به ناامیدی تبدیل کرد وبدون اطلاع قبلی وهیچ گونه حکم قضائی و یا دلیل قانونی، در تاریخ ۶ آبان وی را به زندان سرخس تبعید کرد. زندان سرخس نیز مانند زندان وکیل آباد مشهد فاقد بند سیاسی است و محل نگهداری زندانیان عادی با جرایم مربوط به مواد مخدر و قتل و… است و باتوجه به سن بالا و بیماریهای متعدد این زندانی سیاسی انتقال وی به مکان جدید و ناشناخته و دور از دسترس خانواده، چند ماه پایانی محکومیت ۶ ساله را برای او و خانوادهاش سخت طاقتفرسا کرده است.
روز شنبه ۲۴ آبان ماه که خانواده علی عبادی پس از طی مسیر سه ساعته و پشت سر نهادن جادههای خطرناک آن منطقه برای ملاقات به زندان سرخس مراجعه کردند، مسئولان زندان از ملاقات خانواده با او امتناع کرده و اعلام کردند زندانی ممنوعالملاقات است و آنها نیز دلیلاش را نمیدانند.
مهدی جلیلی، زندانی سیاسی دیگر، با ۶۱ سال سن و سابقه زندان در دهه ۶۰ خورشیدی، در تیرماه سال ۱۳۸۸ دستگیر و با سپری کردن بیش از ۲۵۰ روز درسلول انفرادی وزارت اطلاعات مشهد همراه با فشارهای بسیار به اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” به ۱۶ سال زندان محکوم شد که در دادگاه تجدید نظر به ۸ سال کاهش یافت و اکنون با داشتن بیماریهای فراوان و گذراندن بیش از ۵ سال دوران محکومیت خود آن هم بدون حتی یک روز مرخصی، وی را نیز بدون هیچ حکم قضائی و همزمان با علی عبادی جامخانه به زندان درگز تبعید کردند و هم اکنون خانواده وی نیز نمیتوانند با او ملاقات کنند.
سرگذشت خانواده این دو زندانی تبعید شده که مجبورند برای ملاقات آنها هر هفته جادههای سخت و خطرناک منطقه را به سوی زندانهای سرخس و درگز بپیمایند و در نهایت نیز نتوانند آنها را ملاقات کنند، یادآور کشته شدن خانواده پیمان عارفی و مجروح شدن و به کما رفتن خواهر و مادر شهرام احمدی است که آن دو زندانی سیاسی را نیز از شهر و دیار خود به زندانهای مسجد سلیمان و رجایی شهر تبعید نموده بودند.
تبعید به زندانهای دور از محل زندگی زندانیان، راه دیگری شده هم برای شکنجه و آزار زندانی و هم برای خانوادههای آنان که گاه علاوه بر دوری و رنج زندانی بودن عزیزان خود، بهای ملاقات با آنها را با از دست دادن زندگی خود در تصادفات جادهای بپردازند که در ایران یکی از بالاترین ارقام را در میان کشورهای جهان دارد.
