(+عکس) احمد بارکی زاده مجسمه‌ساز و هنرمند ساکن برلین با اینکه مدت طولانی نیست که به عنوان مهاجر در این شهر ساکن شده اما توانسته هنر خود را به برخی محافل اجتماعی و سیاسی این شهر شناسانده و هم چنین به نمایش بگذارد.
احمد بارکی زاده در ماه آوریل ۲۰۱۳ به مناسبت ۶۰ سالگی کمپ ماریِن فِلدِه که پناهندگانی را که از «جمهوری دمکراتیک آلمان» به آلمان غربی فرار می‌کردند به عنوان ایستگاه نخست در خود جای می‌داد، در میان مهمانانی حضور داشت که برای شنیدن سخنان یوآخیم گاک رییس جمهوری آلمان دعوت شده بودند.
رییس جمهوری آلمان با توضیح اینکه خواندنِ آمار مربوط به پناهندگان با این موضوع که آنها را در کمپ ماریِن فِلدِه از نزدیک ملاقات کرد بسیار تفاوت دارد، برای نمونه از یک پناهنده حاضر در آن سخنرانی نام می‌برد: «آقای احمد بارکی زاده هنرمندی از ایران…»
کیهان لندن نیز به عنوان رسانه‌ای که می‌تواند به نوعی پناهگاه و کمپ مهاجران ایرانی باشد با چند پرسش کوتاه پای سخن احمد بارکی زاده و تماشای آثار او می‌نشیند.
کیهان: آقای بارکی زاده چند سال است در برلین هستید؟
احمد بارکی‌زاده: من بیش از سه سال است که ساکن برلین هستم.
کیهان: و پیش از آن …؟
احمد بارکی‌زاده: در سال ۱۹۹۷ برای ادامه تحصیل به کشور اوکراین رفتم و تا سال ۲۰۰۶ آنجا بودم. بعد به ایران برگشتم و پس از چند سال هم به آلمان مهاجرت کردم.
کیهان: رشته ی شما مجسمه سازیست. در ایران امروز چگونه می‌توانستید کار کنید؟
احمد بارکی‌زاده: نمی‌توانستم کار کنم! نه تنها من، برای هر مجسمه‌سازی کار کردن در ایران چندان آسان نیست. عواملی مثل سانسور، دسته‌بندی کردن هنرمندان از طرف سیستم حکومتی، وضعیت اسف‌بار قضایی و حقوقی و بحران اقتصادی مجال کار را از هر هنرمند مستقل و آزادی گرفته است. هنرمندان ایران چندین برابر هر هنرمند دیگر در دنیا انرژی و وقت و هزینه صرف خلق کارهای خود می‌کنند.
کیهان: شما در سال ۲۰۱۴ در برلین در یک پروژه به نام «از راه رسیدن» در رابطه با پناه‌جویان از کشور های مختلف همکاری داشتید. آیا یک پروژه هنری بود؟
احمد بارکی‌زاده: بله، پروژه‌ای بود که در آن از ۱۲ هنرمند از شهرهای مختلف آلمان دعوت شده بود تا در کمپ پناهندگان (ماریِن فِلدِه) که یکی از قدیمی‌ترین کمپ‌های پناهندگی برلین است آثار خود را خلق کنند. روش کار به این صورت بود که به هر هنرمند اتاقی داده می‌شد تا اثر خود را در آنجا به وجود بیاورد و البته که اکثر مخاطبان ما ساکنان همین کمپ پناهندگی بودند.
کیهان: یکی از کارهای شما از اول ماه دسامبر ۲۰۱۴ تا پایان ماه مارس ۲۰۱۵ در گالری شهرداری معروف شونه‌بِرگ در برلین به نمایش گذاشته شده. شهرداری شونه‌برگ در یک عمارت بزرگ و قدیمی پیش از فرو ریختن دیوار برلین شهرداری مرکزی برلین غربی بود و از نظر سیاسی و تاریخی شخصیت ویژه‌ای دارد. این کار شما در باره‌ی چیست ؟و چگونه به شهرداری شونه‌بِرگ راه پیدا کرد؟
احمد بارکی‌زاده: این کار در واقع نگاهی به گذشته از جایگاه امروز من است که نوستالژی هم بخشی از این نگاه است. در زمان نمایش پروژه «از راه رسیدن» چند تن از سیاستمداران برلین از آن نمایشگاه دیدن کردند و در آنجا پیشنهاد نصب کار من در شهرداری شونه‌برگ داده شد. و خوب، من هم قبول کردم.
کیهان: رابطه‌تان با کاریکاتو چگونه است؟
احمد بارکی‌زاده: به نظر من در زمانه ما بخش اعظم و غالب هنرهای تجسمی وضعیت بسیا رقت‌انگیزی دارند و به پدیده‌ای عقیم و اخته تبدیل شده‌اند. هنرهایی که به صورت برند‌های تجاری در آمده‌اند، و دائم هم منتظر مدل‌های جدید فصل هستیم که بیشتر ژانگولربازی‌های تکنیکی و فنی هستند تا اثر هنری.
در این وضعیت، کاریکاتور و هنر خیابانی دارد بار جبران این ابتذال را به دوش می‌کشد و حیرت‌انگیز اینکه بیش از هنرهای دیگر، زخمیِ سانسور شده‌اند. از سانسور کار گرفته تا خود هنرمند. به هر حال فرایند تکامل هنرهای تجسمی بسیار به کاریکاتور مدیون است.
با این مقدمه نسبتاً طولانی فکر می‌کنم رابطه‌ام را با کاریکاتور مشخص کرده باشم.
کیهان: سپاس از شما. در ادامه با خوانندگان کیهان به تماشای برخی از آثار شما می‌رویم.
