مبارزات مدنی معلمان سراسری شد
خط فقر ۳ میلیون، حقوق معلم ۱ میلیون

معلمان تهدید کردند  در صورت عدم رسیدگی به مطالبات آنها امتحانات را یک هفته به تعویق خواهند انداخت

مبارزات مدنی مردم ایران در سالهای گذشته به اشکال گوناگون پیگیری شده است. جامعه مدنی و نهادهای صنفی ایران نیز با اینکه همواره زیر فشار نگاه امنیتی نظام جمهوری اسلامی بوده است اما همواره توانسته از حقوق خود دفاع کند.

در ماههای اخیر، جامعه معلمان و پرستاران نیز بارها به خیابان آمده تا اعتراض خود را از بی‌عدالتیهای حقوقی اعلام کنند. پنجشنبه ۲۷ فروردین  هزاران معلم در سراسر کشور در مقابل دفاتر سازمان آموزش و پروش، فرمانداریها و استانداریها تجمع سکوت برگزار کردند. در تهران هم‌چنین نزدیک به ۳۰۰ معلم در مقابل مجلس شورای اسلامی دست به تجمع اعتراضی زدند.

خبرگزاری کار ایران – ایلنا از برگزاری تجمع در تهران، کرج، اراک، ساوه، خمین، دهدشت، شهرکرد، سنندج، قروه، مریوان، خرم آباد، بروجرد، الیگودرز، نورآباد، دلفان، کرمانشاه، یزد، بجنورد، سبزوار، جاجرم، زنجان، ابهر، قزوین، مشهد، بندرعباس، بندر امام، بوشهر، قزوین، همدان، شاهرود، ایلام، رشت، شهرضا، زاهدان، زرین دشت، داراب، ایوان و… خبر داد. کیهان لندن (آنلاین) هم‌زمان یک گزارش تصویری مفصل از این گردهمایی‌ سراسری منتشر کرد که دو صفحه کیهان هفته گذشته (شماره چهار؛ ۲۸ فروردین) نیز به آن اختصاص یافت.

برخلاف آنچه رسانههای داخل ایران گزارش میکنند، معلمان در این تجمعات تنها خواستار افزایش دستمزدها، رفع تبعیض حقوقی بین خود و سایر کارمندان دولت و یا  اعتراض به طرح رتبه‌بندی نبوده و پلاکاردهایی هم‌چون «معلم زندانی آزاد باید گردد» نیز در دست داشته اند.

در حال حاضر رسول بداقی هیات مدیره کانون صنفی معلمان ایران و محمود باقری عضو هیات مدیره کانون صنفی معلمان تهران در زندان بسر میبرند. هم‌چنین پس از اوجگیری اعتراضات معلمان در ماههای گذشته علیرضا هاشمی دبیر کل سازمان معلمان ایران نیز برای اجرای حکم ۵ سال حبس به زندان اوین منتقل شده است.  محمد داوری و عبدالله مومنی دو معلمی که پس از دوران محکومیت طولانی خود از زندان آزاد شدهاند امکان بازگشت به محل کار را پیدا نمیکنند.

حق معلم، حق مردم

دور جدید اعتراض معلمان از زمانی آغاز شده است که آنها در سال گذشته خواستار افزایش فوق العاده حقوق از ۸۰۰ تومان به حداقل ۱۵۰۰ و حداکثر ۲۰۰۰ تومان شده بودند. دولت با اینکه تلاش کرده است که این رقم را اصلاح کند اما با تصویب ۱۳۰۰ تومان به عنوان فوقالعاده معلمان حتی نظر حداقلی آنان را هم تامین نکرده است. مهدی بهلولی عضو کانون صنفی معلمان در این مورد گفته است: «حقوق خود بنده امسال با ۲۳ سال سابقه تنها ۲۶۰ هزار تومان افزایش یافته که با کسر مالیات و… به ۲۰۰ هزار تومان میرسد. در دستگاههای دیگر با احتساب افزایش ۱۴ درصدی حقوق، افزایش بیشتر از آن چیزی است که شامل کارکنان آموزش و پرورش شده است».

سیدهاشم خواستار معلمی که پیشتر سالها طعم زندان را چشیده است در گفتگو با کیهان لندن می‌گوید: «اعتراضات معلمان در تمام سالهای گذشته وجود داشت، اما ۱۰ اسفند سال گذشته نقطه عطف این اعتراضات بود. باید گفت این اعتراض منحصر به معلمان نبود و تکانی شدید در میان تمام جامعه ایران به همراه داشت. بعد از آن اعتراض است که بخشی از تشکلهای صنفی معلمان احیا و یا بازگشایی میشوند و میتوان گفت جامعه معلمان به یک خودآگاهی لازم رسیده است. باید نگاه کرد که چگونه با گذر بیش از ۱۰۰ سال از انقلاب مشروطیت و مبارزات مدنی در ایران، معلمان هرگز به جایگاهی شایسته دست پیدا نکردهاند. در این میان باید توجه داشت که معلمان امروز ایران به این نتیجه رسیدهاند که دستیابی بخشی از جامعه به حقوق خود کافی نبوده و در واقع اگر معلمان میخواهند به حقوق حقه خود برسند کل ملت باید به حقوق خود دست پیدا کند».

هاشم خواستار در بخشی دیگر از این گفتگو با اشاره به کوهپیمایی و پیادهروی خانوادگی فرهنگیان مشهد می‌افزاید: «در آنجا هم من بر همین موضوع تاکید داشتم که مورد استقبال همراهان ما قرار گرفت». او در آن کوهپیمایی که بخشی از آن به صورت ویدئو در رسانههای مجازی منتشر شده گفته است: «من از همه شما تشکر میکنم که در سراسر ایران از نمایندگان خود آقای بداغی، باقری و دیگران حمایت میکنید. توجه داشته باشید که میخواهند به ما انگ سیاسی بزنند، من این موضوع را به بازجو و قاضی [پرونده خودم] هم گفتهام که اگر یک معلم صنفی، دیدگاههای سیاسی و اشراف به مسائل ایران و جهان نداشته باشد نیروهای امنیتی او را میخرند. همکاران من، اعتراض ما صنفی است اما تا زمانی که که به یک جامعه مدنی قدرتمند نرسیم، به هیچ کدام از حقوق خود دست پیدا نخواهیم کرد. به من و شما می‌گویند اینها بروند سر کلاس شاگردها را ساکت نگاه دارند. حاکمیت همین حد را میخواهد، آنها یک آموزش قدرتمند نمیخواهند».

هاشم خواستار در ادامه گفتگوی خود با کیهان لندن تأکید می‌کند: «جامعه فرهنگیان ایران بر خلاف گذشته نیازی به رهبر ندارد و خودشان آگاهانه به میدان آمدهاند. اگر مسیرهای ارتباطی آنها محدود و یا مسدود شود حتما راه جدیدی را پیدا میکنند و به اعتراضات ادامه میدهند».

مسئولین فقط  همدردی  می کنند

اعتراضات معلمان در ماههای اخیر واکنش مسئولان را نیز به همراه داشته است. دولت حسن روحانی با تصویب کلیات «لایحه رتبه‌بندی معلمان» تلاش کرده است تا پاسخی به مطالبات جامعه فرهنگیان بدهد اما به باور معلمان متعرض این لایحه «تنها با ایجاد یک رقابت نادرست در بین آنها، افزایش حقوق ناچیزی» را به دنبال خواهد داشت.

سید هاشم خواستار در ادامه گفتگو با کیهان لندن در این مورد می‌گوید: «مسئولین به صورت کلی پاسخ روشنی به مطالبات معلمان نداده اند و برخی از آنها که در تجمعات حضور پیدا کردند تنها به ابراز همدردی پرداختند. ما امیدواریم که مسئولین آموزش پرورش خودشان با اعتراضات معلمان همراه باشند و اگر هم نمیتوانند مطالبات را برآورده سازند از کار استعفا دهند».

از سویی دیگر نمایندگان مجلس شورای اسلامی که متوجه جدیت معلمان در اعتراضات خود شده اند دست به کار شده تا ظاهرا بخشی از مطالبات معلمان را تامین کنند. رئیس کمیسیون رفاه و تامین اجتماعی مجلس با اشاره به اینکه «جامعه و همه انسانها محصول معلم هستند» گفته است: «علیرغم آنکه در لایحه بودجه سال گذشته، مجلس افزایش اعتباراتی را برای رفع مشکلات معلمان در نظر گرفت اما به نظر میرسد هم‌چنان مشکل معیشتی معلمان به قوت خود باقی است».

وزیر آموزش و پرورش در ابتدای سال جدید مدعی شده بود که «بر اساس احکام جدید، حقوق دریافتی معلمان از ۱۶۰ تا۶۰۰ هزار تومان افزایش خواهد یافت و ۱۴ درصد افزایش حقوق کارکنان در سال ۹۴ نیز به آن اضافه می شود». محمدباقر نوبخت نیز با اشاره به تصویب کلیات لایحه رتبه بندی در دولت و اجرایی شدن آن در ابتدای مهرماه امسال از اختصاص ۱۳۵۰ میلیارد تومان اعتبار برای اجرای این طرح خبر داده است.

مهدی بهلولی در پاسخ به سوال خبرنگار خبرگزاری کار ایران پیرامون  مشخص نبودن چرایی اعتراض معلمان با وجود تصویب لایحه رتبه‌بندی معلمان گفته است: «کلیات این طرح قبلا منتشر شده بود و دارای یک سری اصولی است که در این اصول تغییراتی ایجاد نشده، فرهنگیان معتقدند این طرح حقوق حقه معلمان را افزایش نمیدهد و تنها با ایجاد یک رقابت نادرست در بین آنها افزایش حقوق ناچیزی را به دنبال دارد».

هاشم خواستار در گفتگو با کیهان لندن پیرامون مسیر این اعتراضات و آینده آن گفت: «این اعتراضات تا زمانی که پاسخ دقیقی دریافت نکند ادامه خواهد داشت. اما باز هم تاکید میکنم که موضوع معیشت معلمان یک مطالبه کوتاه‌مدت است و در نگاهی بلندمدت، خواست معلمان از خواست کلیت جامعه مدنی ایران جدا نیست و منجر به یک انتخابات آزاد در ایران خواهد شد».

حرکت معلمان هرگز به گذشته بازنخواهد گشت

هاشم خواستار در ادامه این گفتگو گفت: «شکی نیست که تفاوت بین دولت آقای روحانی و آقای احمدینژاد از زمین تا آسمان است اما در عین حال ما با یک حاکمیت فاسد روبرو هستیم. اینجا باید اضافه کنم من همان طور که پس از آزادی از زندان هم گفتم امیدوارم روزی ایران نیز مانند آفریقای جنوبی و یا لهستان با تلاش جامعه مدنی و از طریق گفتگو به یک انتخابات آزاد و دموکراتیک برسد».

سیدهاشم خواستار درباره مبارزه مدنی معلمان می‌گوید: «شکی نیست که نتیجه زحمات کسانی که از جان خود گذشتهاند، به زندان رفتهاند و حتی درون زندان مقاومت میکنند روی بدنه معلمان بسیار تاثیر میگذارد. برای نمونه زمانی که آقای بداغی شش سال در زندان است و به او مرخصی نمیدهند این موضوع بسیار اثرگذار بوده است. به این موضوع توجه داشته باشید که حاکمیت میخواست با اعمال فشار بر امثال بداغی و باقری درس عبرتی برای دیگر معلمان شود تا از فعالیتهای صنفی خود دست بکشند اما وقتی آنها در زندان بیاینه صادر میکنند و شعر میگویند، روی معلمان و حتی دیگر افراد جامعه تاثیر می‌گذارند.

در پایان به روی این موضوع تاکید میکنم که اعتراض معلمان در مقطع کنونی بسیار هوشمندانه است و برای رسیدن به هدف نهایی خود از تندروی و کندروی پرهیز و از وابستگی به یک شخص و یا حتی یک گروه مشخص دوری می‌کنند و این حرکت  به عقب باز نخواهد گشت».

تجمع و اعتراض مطالباتی معلمان کشور را باید در کنار اعتراض‌های پیدا و پنهان اما مداوم گروه‌های دیگر جامعه مانند پرستاران و کارکنان قراردادی بخش‌های مختلف و جامعه کارگری  قرار دارد تا دریافت که آنها نیز خواستار «نرمش قهرمانانه» حکومت در برابر مطالبات خود هستند. اینک که با وجود تمام تناقضات و دوگانه‌گویی‌های مسئولان جمهوری اسلامی درباره تفاهم اتمی، جامعه امید به دوران پایان مسئله هسته‌ای و بیرون آمدن کشور از انزوای جهانی و یک رونق اقتصادی بسته است، جدا از واقعی یا تخیلی بودن آن، حکومت اما با چالشی واقعی و به مراتب سهمگین‌تر از برنامه‌ هسته‌ای روبروست: برآوردن توقعات جامعه‌ای که پشت‌اش زیر بار شرایط به شدت نابسامان و ناعادلانه سیاسی و اقتصادی خم شده است.

[کیهان لندن؛ دوره جدید شماره ۵]