آلمان سنت طولانی در جنبش و مبارزات کارگری دارد. شناختهشدهترین نظریهپردازان این جنبش و هم چنین «انقلاب کارگری» از این کشور برخاستهاند. تشکلهای صنفی کارگران در آلمان پیشینهای نزدیک به یک قرن و نیم دارد. اتحادیههای کارگری در این کشور پا به پای دولت و نهادهای کارفرمایان حق حرف و تصمیم دارند. اگرچه گاهی به نظر میرسد که سران این اتحادیهها خود به شکلی قدرتمند شدهاند که گاهی به قول معروف جیک و پیکشان با دولت و کارفرمایان یکی است!
«روز کارگر» در آلمان به «روز کار» مشهور است و سالهاست که از حالت طبقاتی بیرون آمده و از یک سو روز همه کارکنان و همه کسانی است که به شکلی کار میکنند، و از سوی دیگر به یک جشن خانوادگی تبدیل شده که پیر و جوان و کودک در آن شرکت میکنند، همراه با خوردن و نوشیدن و بازی و موزیک و رقص. البته سر و صدا و چند خرابکاری جوانان رادیکال و چپ افراطی و درگیری آنها با پلیس هم به سنت این روز تبدیل شده است. هم مردم میدانند و هم پلیس.
در آلمان شرقی که جزو «اردوگاه سوسیالیسم» به شمار میرفت، این روز به یک روز دولتی و تشریفاتی تبدیل شده بود و حکومت آن را برگزار میکرد و در واقع از محتوای خود تهی شده بود. امروز اما اگرچه احزاب مختلف به ویژه چپگرا و سوسیالیست فراخوانهای خود را میدهند و مراسم خود را دارند، اما دولت هیچ نقشی در برگزاری این روز ندارد و مردم خود با سازماندهیهای غیر دولتی این روز را برگزار میکنند. گردهمایی های برلین عمدتا در منطقه «کرویتزبرگ» این شهر برگزار می شود.
شاید برایتان جالب باشد بدانید که برای نخستین بار آدولف هیتلر این روز را در آلمان تعطیل رسمی اعلام کرد.
عکسهای علی اشتیاق، همکار کیهان لندن را از گوشههایی از این روز در برلین میبینید.