سندرم (عارضه) پاریس گردشگران را دچار اختلالهای روانی چون هذیان، توهم و اضطراب میکند.
سفر به پاریس که از سال ۲۰۱۱ صدها گردشگر ژاپنی را که با شوق دیدار از آنچه در تبلیغات رسانهها از پاریس و فرانسه شناختهاند، گرفتار بیماری روانی خاصی کرده بود، این بار گریبان گردشگران چینی گرفت.
خبرگزاری میراث فرهنگی گزارش میدهد با این مقدمه مینویسد، در سال ۲۰۱۱ سفارت ژاپن در پاریس ناچار شد ۴ توریست ژاپنی را به دلیل شوک شدیدی که به آنها پس از دیدن پاریس دست داده بود، همراه با یک روانشناس، به ژاپن بازگرداند تا بتوانند با این شوک کنار بیایند. این بیماری اکنون با شدت و حدت کمتری در گردشگران چینی مشاهده شده است که بیشترین تعداد گردشگران را به این شهر تشکیل میدهند و شاید به همین دلیل علایم آن بیشتر از سایر شهروندان از کشورهای دیگر قابل مشاهده بوده است.
سندرم پاریس یک اختلال روانی زودگذر است که گریبان برخی از افرادی را که در حال دیدار از پاریس هستند میگیرد. این سندرم (عارضه) با برخی علائم روانی همچون هذیان شدید، توهم، احساس آزار و اذیت از سوی دیگران، خوددگربینی، اضطراب و برخی علایم جسمانی همچون گیجی، افزایش ضربان قلب و تعریق مشاهده میشود.
این سندرم بسیاری از گردشگران خارجی را که تحت تاثیر رسانهها به سفر و گردشگری جلب میشوند، گرفتار میکند اما در مورد گردشگران ژاپنی بیشتر شناخته شده است زیرا برخی مولفههای فرهنگی آنان و نیز مقامات این کشور را نسبت به وضعیت روحی و جسمانی شهروندان خود حساستر کرده بود.
به گزارش بلومبرگ این بیماری به شکل اپیدمیک اکنون گردشگران چینی را در پاریس گرفتار کرده است. طبق همین گزارش گردشگران چینی که تحت تاثیر تبلیغات رسانهای، سینما و امروزه اینترنت، تصویر رمانتیک و زیبا و روشن و دلانگیزی از پاریس به عنوان یک مقصد برتر جهانی در نقشه گردشگری به دست میآورند. دررویارویی با واقعیت زندگی در پاریس، قربانی این توهمات و تصویرها میشوند.
گزارش بلومبرگ با اشاره به فیلم «یک آمریکایی در پاریس» مینویسد، یک خارجی در ورود به پاریس انتظار دارد که فضایی آشنا و دوستانه با مردان و زنانی متبسم و مودب با لباسهای آراسته و عطر شماره ۵ شانل مواجه شود! اما به جای روبرو شدن با چنین تصویر دلانگیزی با چهره دیگری از این شهر مواجه میشوند. مثلا برخورد با گارسونهای بیادب، جیببرهای بی رحم و متقلبان و انواع گروههای جمعیتی و مهاجران از فرهنگهای مختلف که در نهایت آنان را به یک شوک روانی مبتلا میکند.
“ژان فرانسوا ژو” ، مدیر اتحادیه آژانس های گردشگری چین در فرانسه میگوید: «گردشگران چینی اغلب به تصور شهری رمانتیک براساس ادبیات و سینما و داستانها و تبلیغات گوناگون به پاریس میآیند اما در نهایت با چشمانی اشکبار سفرشان را پایان میدهند درحالی که سوگند میخورند که دیگر هرگز پشت سر خود را نیز نگاه نکنند.»
طبق همین گزارش موج فزایندهای از گرایش به سفر که در چینیها ایجاد شده بود، اخیرا رو به کاهش گذاشته و بخشی از این دلسردی ناشی از سرخوردگی و ناخرسندی از خرج کردن پول هنگفت در شرایط داخلی چین و بخشی نیز به دلیل نگرانی چینیها از رفتارهای ناخوشایند در شهری چون پاریس است.
دزدی گسترده از گردشگران چینی، بداخلاقی و کم حوصلگی گارسونها تا بی میلی به گفتگو به زبان انگلیسی از مهمترین عواملی است که گردشگران چینی را این بار همانند گردشگران ژاپنی گرفتار سندروم پاریس کرده است.
این موضوع نشان داد که برخلاف تصور، این سندرم تنها گریبان گردشگران ژاپنی را نمیگیرد بلکه هر گردشگری را از هر کشوری میتواند گرفتار کند اما احتمالا گردشگران ژاپنی را که به زندگی در جامعه و فرهنگی آرام و مودب خو کردهاند، بیشتر تحت فشار قرار داده و نیز احتمالا توجه مقامات ژاپنی را که دقیقتر از دیگر دولتها بودهاند، نسبت به وضعیت شهروندان خود جلب کرده است.
این بیماری حدود ۲۰ سال پیش نخستین بار توسط پروفسور “هیرواکی اوتا” که خود یک روانشناس ژاپنی ساکن فرانسه است، شناخته شد. او اولین بار این علایم را در سال ۱۹۸۶ شناسایی و معرفی کرد. طبق بررسیهایی که از سوی مقامات دولت ژاپن صورت گرفته، از حدود ۶ میلیون گردشگر ژاپنی که سالانه از پاریس دیدار میکنند معمولاً حدود بیست نفر از آنها دچار این سندرم میشوند. دلیل این موضوع احتمالاً به خاطر پر رنگ بودن نقش پاریس در فرهنگ ژاپنی و حالت رویایی پاریس در تبلیغات ژاپنی و رویارویی اشخاص با واقعیت در حین دیدار از پاریس میباشد. این عارضه نوع خاصی از اختلال انطباقی است.
به طور متوسط سالانه ۱۲ نفر از توریستهای ژاپنی به این سندروم دچار میشوند، خصوصا زنانی که دهه سوم عمر خود را سپری میکنند و برای اولین بار به پاریس به عنوان یک مسافرت خارجی، سفر میکنند. سفارت ژاپن یک خط دائمی ۲۴ ساعته برای رسیدگی به مشکلاتی از این قبیل فراهم کرده است، هر چند تنها درمان دائمی موجود برای کسانی که به این عارضه گرفتار میشوند، بازگشت به کشورشان است، آن هم طوری که حتی پشت سر خود را هم نگاه نکنند.
سندرم پاریس الزاما ویژه گردشگران در بازدید از شهر پاریس نیست و میتواند واکنش به هر نوع شوک ناشی از باور تبلیغات دروغ و اغراقآمیز رایج در رسانهها درباره هر مقصد گردشگری دیگری باشد.
این تبلیغات هر چند که اغلب جنبه فرهنگی دارد، اما دراساس صرفا تجارت و کسب و کار است و مانند هر تبلیغات دیگر رسانهای تنها جلب مخاطب، مشتری، بازاریابی و درنهایت کسب درآمد در بازار به شدت رقابتی را در نظر دارد. این پدیده در عین حال اهمیت و جنبههای تازهای از این صنعت و تبلیغات رسانهای را نیز نشان میدهد. از بیماریهای مشابه سندرم پاریس میتوان به سندرم استندال اشاره کرد که فرد با دیدن یک یا چند اثر زیبای هنری دچار سرگیجه و تهوع و تپش قلب و… میشود. به طور معمول درمانی که برای قطع علایم این عارضهها توصیه میشود ترک فوری محل است. برای سندرم پاریس نیز باید بلافاصله این شهر را ترک کرد!
