محمود حیدری از فعالین حقوق بشر در لندن است. وی مدتی است که در گروه مطالعاتی “تریبون آزاد” به تدریس مبانی حقوق بشر می پردازد. آقای حیدری یکی از مدیرانِ کارآزموده و تحصیل‌کرده در بریتانیاست که در موسسات بزرگِ بین‌المللی، به ویژه در بخش مدیریت بازاریابی و فروش، کار کرده است.
وی با توجه به علاقۀ زیادی که در انتقال دانش و تجربه به جوانان دارد، دورۀ تخصصی آموزش آن را نیز دیده است. آقای محمود حیدری هم اکنون استاد دوره‌های تخصصی “مدیریتِ راهبردی” و “مدیریت پروژه” است که علم ارتباطات نیز بخش مهمی از محتوای این دوره‌ها را تشکیل می‌دهد. نظرات چنین کارشناسی درباره کیهان لندن حتما بسیار آموزنده خواهد بود.
-آقای حیدری، آیا کیهان لندن را می‌خواندید؟ اگر می‌خواندید، آیا الان جای خالی آن را احساس نمی‌کنید؟
-من خوانندۀ همیشگی کیهان لندن نبودم و گاهی آن را ورق می‌زدم و در نتیجه صادقانه بگویم جای آن را چندان خالی حس نمی‌کنم. اگر هم چنین احساسی داشتم با مراجعه به سایت کیهان لندن نیاز و کنجکاوی‌ام را برای کسب اطلاعات برطرف می‌کردم.
-پس بگذارید پرسش را این طور مطرح کنم. به نظر شما جای چه نوع نشریه هفتگی در میان ایرانیان خارج از کشور خالیست؟ و چنین نشریه‌ای اصولا به چه مباحثی باید اولویت دهد؟
-به نظر من جایِ خالی یک نشریۀ هفتگی با محتوایِ بیشتر فرهنگی و ادبی وجود دارد و جا دارد به این گونه مسائل پرداخته شود. البته از آنجایی که در بین ایرانیان آگاهی لازم در مورد حقوق بشر و تاریخچۀ آن وجود ندارد بهتر است که این نشریۀ هفتگی به این موضوع نیز بپردازد و ارتقاء آگاهی در مورد آن را نیز سرلوحۀ فعالیت‌های خود قرار دهد.
-چه نسبتی بین مطالب مربوط به داخل کشور و مطالب مربوط به ایرانیان خارج کشور باید در این نشریه وجود داشته باشد؟
-ببینید، بازنشر و یا کپی مطالبی که در نشریات خارجی و داخل کشور و نیز از طریق آنلاین به راحتی قابل دسترسِ علاقمندان است کار درست و جالبی نیست. این نشریه هفتگی باید واقعاً “یکتا” باشد و ارزش خاصی باید داشته باشد یعنی حاوی مطالبی باشد که از منابع فوق در دسترس نباشند. این نشریه باید به اندیشمندان و پژوهشگران ایرانی– چه در داخل کشور و چه در خارج از کشور- و نیز غیر ایرانیانی که در موردِ مسائلِ مختلفِ ایران صاحب نظر هستند دسترسی داشته باشد و مورد اعتماد آنها باشد و مسائل را به بررسی کارشناسی و ژرف‌کاوانۀ آنها بسپارد تا خوانندگان واقعاً بهره ببرند و چیزهای جدیدی فرا گیرند.
دیگر آنکه این نشریه باید حاوی مسائلی باشد که به دلیل سانسور موجود در داخل کشور به راحتی نمی‌توان در آنجا ابرازکرد. در عین حال این نشریه باید توجه ویژه‌ای نیز به تفسیر و دریافت خوانندگان از مطالب مندرج در خود داشته باشد زیرا که علم ارتباطات به ما می‌آموزد که متنِ پیام به همان صورتی که در ذهنِ تولید کنندۀ پیام و یا نویسنده وجود دارد به دریافت کنندۀ پیام و یا خواننده منتقل نمی‌شود. به عبارت دیگر، محتوایِ پیام در بده و بستان‌های بین فرستندۀ پیام و دریافت کنندۀ پیام ساخته و پرداخته می‌شود و ناگزیر مورد تفسیر خواننده قرار می‌گیرد و سپس درونی می‌شود. به نظر من این موضوع باید مورد توجه خاص قرار گیرد و در تهیۀ مطالب آتی از درس‌های آموخته شده بهره برده شود.
-به نظر شما خوانندگان و مخاطبانِ اصلیِ چنین نشریه‌ای چه گروه سنی و اجتماعی می‌تواند باشند؟
-دقیقا نمی‌دانم مخاطبان اصلی آن از چه گروه سنی و از کدام قشر و طبقۀ اجتماعی ممکن است باشند. مسلماً کسب شناخت از خوانندگان و آشنایی بیشتر به علائق و سلائق و ذهنیت آنها، بر نحوۀ نگارش و ارائۀ مطالب و به گسترش محبوبیت نشریه و افزایش شمار خوانندگان آن می‌انجامد. البته گمان می‌کنم که طیف اصلی خوانندگان و مخاطبان کیهان لندن را “جوانان قدیم” تشکیل می‌دادند زیرا بر زبان فارسی مسلط‌ترهستند. البته جوانانی هم هستند که اخیراً از ایران آمده‌اند و بر فارسی مسلط هستند. جوانانی که در خارج به دنیا آمده‌اند و بزرگ شده‌اند – البته بجز استثناءهایی- بعید می‌دانم در تعداد زیاد از خوانندگان کیهان باشند.
–در مورد شکل ظاهری چنین نشریه‌ای چه فکر می‌کنید؟
-من این نشریه هفتگی را در قد و قامت مجلۀ تایم آمریکایی می‌بینم یعنی در اندازۀ ۴A و با عکسی جالب بر روی جلد تصور می‌کنم.
-آقای حیدری، نکته دیگری هست که مایلید اضافه کنید؟
-ببینید، روزنامه آینۀ رویدادهای روز است و “فوروم” اطلاعات است. بنا بر این از وقتی که نشریه دارای نقد و نظر در مورد رویدادی باشد از انعکاس آینه‌وار آن دور می‌شود و وظایفی را به عهده می‌گیرد که فراتر از نقش اجتماعی رسانه است. البته می‌تواند ستون “نظر خوانندگان” داشته باشد که از این طریق به گسترش دیالوگ و داد و ستد فکری در جامعه کمک کند.
-نحوۀ چخش این نشریه چگونه باید باشد؟
-پخش این نشریه علاوه بر کوشش مدام در جهت تشویق خوانندگان برای اشتراک آن باید از طریق تعداد هر چه بیشتر مراکز عرضه و نیز مغازه‌های فروش نشریات باشد.
-با سپاس از شما که در این گفتگو شرکت کردید.
