خبرگزاری الجزیره در گزارشی به زنانی در برخی روستاهای غرب نپال پرداخته است که باید به هنگام عادت ماهانه خانه و خانوده را رها کرده و در دخمه‌ای زندگی کنند.
سابریتا بوگاتی زنی ۳۰ ساله است که باید برای پنج روز از خانه‌اش دور شود. او باید این مدت را در دخمه‌ای تنگ و تاریک به سر کند؛ دخمه‌ای عذاب‌آور که در طول زمستان برخی در آن از سرما یخ می‌زنند و حتی جای کافی برای دراز کردن پا ندارد. زنان در این مدت نباید به خانه‌شان بروند و کسی هم نباید آنها را لمس کند. در این مدت همسایه‌ها برای آنان غذا می‌آورند.
دادگاه عالی نپال در سال ۲۰۰۶ این رسم را غیرقانونی و جرم اعلام کرد با وجود این اما این رسم واپس‌مانده همچنان در بسیاری از مناطق روستایی نپال اجرا می‌شود.
یک مرد روستایی در این باره می‌گوید که آنها برای رضای خدا زنان را در این مدت از خانه دور می‌کنند چرا که زنان در دوران قاعدگی پاک نیستند.
مذهب مردم این روستاها شاخه‌ای از هندوئیسم است. بنا بر آئین آنها، زنان در مدت پریود نجس هستند. این در حالیست که دختران و زنان روستا رضایتی از این شرایط ندارند و گاه از ترس مارها در آن دخمه به خود می‌پیچند و گاهی باید چند زن چندین شبانه‌روز را در این دخمه‌های کوچک با هم سر کنند. گاهی نیز این سنت قدیمی و غیرانسانی به قیمت جان‌شان تمام می‌شود.
زنان با وجود این نارضایتی اما اعتراضی هم نمی‌کنند. دوران قاعدگی‌شان که تمام شد باید در اطراف همان دخمه بدن و لباس‌شان را شسته و پاکیزه شوند تا بتوانند نزد خانه و خانواده خود برگردند.
دختران باکره حتی شرایط دشوارتری هم دارند. وظیفه این دختران این است که ادرار گاوها را که در آیین هندو مقدس به شمار می‌رود جمع کنند و بنوشند و خود را و لباس‌هایشان را با ادرار گاو بشویند و تطهیر کنند.
با وجود غیرقانونی بودن این آئین‌ها و فعالیت‌های زیادی که موسسه بین‌المللی ان اف سی سی (بنیاد خیریه‌ای که دفترهای اصلی آن در نیویورک و نپال است و در زمینه حقوق زنان و سلامت جنسی آنها فعالیت می‌کند) انجام داده است به نظر می‌رسد این شرایط به زودی برای زنان این روستاها تغییر نکند.
به گفته یکی از اعضای این موسسه مردم باید بفهمند که عادت ماهانه فرایند طبیعی در بدن زنان و نشانی از باروری آنهاست.
