سالانه یک یا دو فیلم کودک یا نوجوان اکران می‌شود؛ وضعیت سینمای کودک و نوجوان وخیم است، وضعیت اکران و فروش این آثار در اغلب موارد ناموفق، این آثار در ارتباط گیری با مخاطب در اغلب موارد ناکام است و در این سال‌ها تاثیر جشنواره‌های کودک و نوجوان روی این نوع سینما تقریبا هیچ بوده است.
اینها اطلاعاتی کلی هستند از سینمای کودک و نوجوان که عمرش رو به پایان است.
به گفته علیرضا خمسه گویا دیرزمانی‌ست که موضوع کودک و نوجوان دغدغه‌ای برای مسوولان سینمایی نیست و به حال خود رها شده. اگر هم حرکتی بوده به علایق شخصی برخی فیلم‌سازان برمی‌گردد نه چیزی بیشتر از آن. اگر غیر از این بود امروز بر مزارش فاتحه نمی‌خواندیم.
به گزارش ایلنا، جشنواره کودک و نوجوان سی و سه سال قبل در سال ۶۱ کارش را آغاز کرد و تا امروز بیست وهشت دوره خود را برگزار کرده اما نتوانسته جریان سازنده‌ای برای سینمای کودک ونوجوان باشد.
به گواه بسیاری از دست‌اندرکاران و سازندگانِ کارهای کودک و نوجوان این جشنواره تاثیری بر ارتقای کیفیت آثار نداشته و در این سال‌ها با ۱۲- ۱۰ اثر داخلی و ۱۲-۱۰ اثر خارجی بر پا شده است. آن هم آثاری که تنها چند ماه مانده به جشنواره، با دُور تند ساخته می‌شوند. گویا هر سال یک دفعه صدای پای جشنواره می‌آید و فارابی را غافلگیر می‌کند و بنیاد هم به روال عادت سالانه به صرافتِ حمایت از فیلم‌سازان می‌افتد تا برای جشنواره‌اش خوراک تهیه کنند. و نتیجه، فیلم‌سازی‌ها زودپزی می‌شود. فیلم‌های بی‌کیفیتی که حتی فارابی جرات اکران آنها را ندارد.
امسال نیز غیر از جابجایی محل برگزاری جشنواره که هر سال بر سر آن جنجال است، با «خلاقیت» جدیدی نیز روبروهستیم. تفکیک جشنواره که در تصمیمی ناگهانی همه را شوکه کرد. سینمای کودک جدا، سینمای نوجوان جدا. نوجوان در همدان، کودک در اصفهان. با این حساب باید منتظر تولید فیلم‌های بیشتری باشیم. اما چگونه؟ با چه کیفیتی؟ با کدام سیاست‌گذاری؟ کدام بودجه؟ کدام مخاطب؟ برای کدام هدف باید توجه ویژه به سینمای کودک و نوجوان و ارتقای آن شود، اما در عالم واقعیت، این سینما در این سال‌ها مسیری را طی کرده که بدون اغماض، امروز دیگر سینمای مخصوص کودک و نوجوان نداریم و تک وتوک فیلم‌های سالانه هم در ارتباط‌گیری با مخاطب ناکام‌اند.
ایلنا می‌نویسد، برطرف شدن این ضعف ارتباط تنگاتنگ و دو سویه وزارت آموزش و پرورش و وزارت ارشاد را طلب می‌کند. ارتباطی برد- برد که دو طرف به آن نیاز دارند اما به نظر می‌رسد سینمای کودک و نوجوان نیز مانند هر عرصه دیگر به عواملی بیش از «ارتباط تنگاتنگ» دو وزارتخانه و دخالت‌های دولتی دارد: بخش خصوصی غیروابسته و مستقل که بتواند در کمال امنیت و اطمینان از بازگشت سود و سرمایه، با خلاقیت و ابتکار و سرمایه‌گذاری خود، سینمای کودک و نوجوان را نیز مانند دیگر بخش‌های اقتصادی نجات دهد و پویا کند.
