توافق اتمی باراک اوباما با ایران یک توافق بد نیست بلکه بدترین توافق ممکن است. این را جیمز وولسی نویسنده مقاله‌ای می‌گوید که در سایت «بنیاد دفاع از دمکراسی‌ها» منتشر شده و ترجمه آن را در ادامه خواهید خواند. وی معتقد است ایران به احتمال زیاد بمب اتمی دارد.
وولسی می‌نویسد: توافق بر پایه اینکه ایران هنوز به سلاح اتم دست نیافته تدوین شده است. با وجود اینکه ایران ۶۵ سال است که برنامه اتمی دارد و ۲۵ سال است که روی پروژه بمب اتمی کار می‌کند. در حالی که کشورهای دیگر بین سه تا دوازده سال به بمب دست یافته‌اند.
با استناد به اطلاعات طبقه بندی نشده موجود :
آمریکا اولین بمب اتمی با دو طراحی متفاوت را در مدت ۳ سال ساخت ( ۴۵-۱۹۴۲)
شوروی سابق اولین بمب اتمی خود را در مدت شش سال آزمایش کرد (۴۹-۱۹۴۳)
انگلستان برای ساخت نخستین بمب اتمی‌اش ۱۲ سال وقت صرف کرد (۵۲-۱۹۴۰)
فرانسه به چهار سال زمان نیاز داشت (۶۰-۱۹۵۶)
چین به مدت ۹ سال به بمب اتم دست یافت (۶۴-۱۹۵۵)
آفریقای جنوبی ۱۰ تا ۱۲ سال (۷۹/۱۹۷۷-۱۹۶۷)
پاکستان برای نخستین بار به دلایل سیاسی نخستین بمب خود را در سال ۱۹۹۸ آزمایش کرد اما بمب را مدت‌ها پیش‌تر ساخته بود (۸۴-۱۹۷۲) در مدت ۱۲ سال.
کره شمالی در سال ۲۰۰۶ بمب اتمی خود را امتحان کرد اما مجموعه‌ای از بمب‌ها و موشک‌های اتمی را خیلی پیش‌تر مخفیانه تولید کرده بود (۹۴/۱۹۹۲-۱۹۸۴) در مدت ۸ تا ۱۰ سال.
اینکه جمهوری اسلامی مدت طولانی‌تری برای تولید بمب نیاز داشته باشد تخمین نادرستی بیش نیست آن هم در حالی که روسیه و کره شمالی در این زمینه همواره به ایران یاری رسانده‌اند.
وقتی که گروه‌های مخالف دولت ایران در سال ۲۰۰۲ از برنامه تسلیحات اتمی ایران پرده برداشتند معاونت فرماندهی نیروهای مسلح روسیه ژنرال بالوییسکی اعلام کرد: “ایران سلاح هسته‌ای دارد اما این سلاح‌ها استراتژیک نیستند و قابلیت هدف قرار دادن اهداف استراتژیک را ندارند و از این رو خطری برای آمریکا به حساب نمی‌آیند.”
اطلاعات و تایید برنامه تسلیخات اتمی و برخورداری از سلاح اتمی توسط رژیم ایران توسط بالوییسکی از همان ابتدا به دلایلی نامعلوم پیگیری نشد و هیچ گاه توضیحی در این مورد ارائه نگردید.
همچنین با وجود اینکه سازمان انرژی اتمی هیچ گاه برخورداری ایران از سلاح هسته‌ای را اعلام نکرده است اما گزارش سال ۲۰۱۱ این آژانس نه تنها تایید می‌کند که ایران برنامه تسلیحات اتمی دارد بلکه صراختا در این گزارش نشانه‌هایی از داشتن سلاح اتمی توسط ایران به چشم می‌خورد. حتی پیش از آغاز تمام بازرسی‌ها و گفتگو‌ها و مذاکرات و تحریم‌ها یعنی پیش از سال ۲۰۰۳ ایران مدت‌ها بود که تمامی امکانات و ابزار و دانش مورد نیاز را برای تهیه بمب اتمی در اختیار داشت، یعنی بیش از ۱۲ سال پیش از تاریخ اولین گفتگو‌ها و نگرانی‌ها.
در آن زمان ایران از لحاظ فنی در شرایطی نزدیک به ساخت بمب بود. طبق اطلاعات در دست و مقایسه آن با پروژه نخستین بمب اتمی آمریکا، ایران تنها ۱۶ ماه با تولید بمب اتمی فاصله داشته است.
در مراحل بعدی ایران به طراحی و آزمایش و تولید سوییچ‌های انفجاری پرداخت که با توجه به مقایسه قبلی این ادعا که ایران در آن گاه تنها ۶ ماه با بمب اتم فاصله داشته است تخمین دقیقی است.
همچنین تغییر کاربری‌ها در موشک‌های شهاب سه و سیستم سوییچ انفجار که بسیار مشکل‌تر و پیچیده‌تر از ساخت یک بمب اتمی است خود گویای ابعاد برنامه هسته‌ای ایران و میزان دانش فنی و پیشرفت این کشور در تولید سلاح هسته‌ای است.
آزمایش‌های انفجار کلاهک موشک‌های شهاب ۳ که در گزارش کنگره آمریکا در سال ۲۰۰۲ به آن پرداخته شد تنها گواه یک چیز و آن هم آزمایش موشک‌های حامل کلاهک هسته‌ای است.
آیا تنها باید شاهد یک مانور اتمی بود تا توانایی اتمی ایران را باور کرد؟ خیر. آزمایش‌های مجزای ایران بر روی تمامی قطعات لازم، خود حاکی از میزان توان فنی ایران است. آمریکا هیچ وقت بمب اتم‌اش را پیش از بمباران هیروشیما تست نکرد در واقع فاجعه هیروشیما تست این بمب بود.
آزمایش ۱۹۴۵ در منطقه آلاموگوردو در اصل آزمایش بمپ پلوتونیومی ناکازاکی بود. کره شمالی، پاکستان و آفریقای جنوبی هر سه در طی یک برنامه اتمی مخفیانه به بمب اتمی دست یافته و یا سال‌ها پیش از به نمایش گذاشتن توان اتمی خود به بمب دست یافته بودند. آمریکا از سال ۱۹۹۲ هیچ یک از سلاح‌های اتمی تولید شده‌اش را آزمایش نکرده است. با وجود تکنولوژی و توان آزمایش قطعات کم هیاهوتر چه نیازی به آزمایش تمام عیار اتمی است؟ چرا جامعه جهانی در انتظار نشانه‌هایی از آزمایش اتمی از سوی ایران است؟
در گزارش سال ۲۰۱۱ آژآنس آمده بود که ایران در مرکزی که قابل دسترسی برای آژانس نیست به سوی تولید سلاح هسته‌ای گام بر می‌دارد در شرایطی که با غرب توافقاتی هم داشته اما همچنان به طور مخفی در تمام این سال‌ها به تولید و آزمایش و پیش‌برد تکنولوژی اتمی، تسلیحاتی ادامه داده است.
همچون توافق اتمی کلینتون با کره شمالی که ادعا می‌کرد برنامه اتمی پیونگ یانگ متوقف شده است. توافق اتمی اوباما با رژیم جمهوری اسلامی نیز اجازه می دهد برنامه اتمی، تسلیحاتی ایران تا مرحله تولید بمب و مسلح شدن رژیم ترور در ایران ادامه یابد. فاجعه‌ای که بی بازگشت است.
سیاست‌گذاران محتاط بایستی بپذیرند که ایران در حال حاضر سلاح هسته‌ای دارد. شاید هم کلاهک هسته‌ای برای موشک‌های شهاب ۳ و با توجه به بر خورداری ایران از تکنولوژی فضایی امکان هدف قرار دادن بین قاره‌ای از طریق تکنولوژی ماهواره نیز غیر قابل تصور است. رژیم جمهوری اسلامی متعاقبا به چند موشک و بمب اتمی اکتفا نخواهد کرد بلکه هدف غائی رژیم تهران برخورداری از نیروی هسته‌ای برای مقابله با اهدافی در منطقه، اروپا و آمریکاست.
چه باید کرد؟
بایستی ایران از آزمایش موشک‌های دوربرد و ارسال ماهواره منع شود. باید اطمینان داشت که سپر دفاعی محکمی در مقابل خطر احتمالی آماده به پدافند باشد. مراکز تولید انرژی و انتقال نیرو از امنیت در مقابل حمله اتمی برخوردار شوند. تحریم‌ها ابقاء و از مخالفان رژیم ایران حمایت شود. اکثریت مردم ایران خواهان تغییر رژیم هستند. برنامه‌ها و پیش‌فرض‌های لازم برای خلع سلاح رژیم جمهوری اسلامی را در دستور کار قرار دهید تا نقطه نظر آمریکا و غرب در مورد یک خاور میانه عاری از سلاح اتمی محرز شود. تحریم‌ها محکم‌تر و هدفمندتر شوند و بر اجرای پروتکل الحاقی پا فشاری شود.
*منبع: سایت «بنیاد دفاع از دمکراسی‌ها»
*نویسنده: سفیر جیمز وولسی رئیس پیشین سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا و مدیر کنونی بنیاد دفاع از دموکراسی
*نویسندگان همکار: دکتر ویلیام گراهام مشاور علوم ریگان از مدیران ناسا و رئیس کمیته بررسی مخاطرات و تهدیدها علیه آمریکا. هنری کوپر مدیر مرکز دفاع استراتژیک و مذاکره کننده ارشد دفاع و فضا در مذاکرات با شوروی سابق. فریتز ارمارت رئیس شورای ملی اطلاعات. دکتر پیتر وینستن پرای مدیر کل نیروهای عملیاتی ملی و امنیت داخلی، مشاوره کنگره و عضو کمیته مخاطرات و تهدیدها و همچنین کمیسیون استراتژی و کمیته نیروهای مسلح و سازمان سیا.
*مترجم: محسن بهزادکریمی
