کامیار بهرنگ (+ویدیو) ایران برای هر گردشگری می‌تواند جذابیت‌های خاص خودش را داشته باشد. سرزمین ۴ فصل و چند اقلیم که در آن از تاریخ و فرهنگ تا کویر و برف را می‌توانی در یک زمان پیدا کنی، برای هر سلیقه و هر توقعی… در این میان، پیست‌های اسکی ایران یکی از مهمترین جاذبه‌های گردشگری محسوب می‌شود. در حال حاضر ایران دارای ۱۳ پیست بین‌المللی است.
پیست شمشک اولین پیست اسکی ایران است که از سال ۱۳۳۷علاقمندان به اسکی را به سوی خود می‌کشاند. دیزین نیز که از سال ۱۳۴۸آغاز به کار کرد اولین پیست اسکی در ایران است که از سوی فدراسیون جهانی اسکی عنوان بین‌المللی گرفت و به عنوان پیست آماده مسابقه مطرح شد؛ دیزین بزرگترین پیست خاورمیانه هم محسوب می‌شود. توچال مرتفع‌ترین پیست اسکی ایران است و سهند نیز به نوعی سخت‌ترین پیست اسکی ایران به شمار می‌رود. چنین تنوعی مورد توجه تعدادی از اسکی‌بازان غیرایرانی نیز قرار گرفته است.
آرنود کوتت یکی از این علاقمندان است که از سوئیس راهی ایران شد اما نه فقط برای تجربه‌ای متفاوت؛ او و دوستانش همراه با چوب‌های اسکی، دوربین‌های فیلم‌برداری خود را نیز به تبریز و دیزین برده بودند و علاوه بر لذت اسکی در پیست‌های ایران، دو مستند هم تولید کردند. دو مستند «سلام عزیزم» و «آف پیست» حاصل این سفر است که هر دو در چندین فستیوال فیلم‌های مستند و همچنین شبکه‌های تلویزیونی به نمایش درآمده‌اند.
آروند کوتت این دو فیلم را برای نمایش به لندن آورده بود. نکته جالب توجه در برنامه نمایش فیلم نبودن ایرانیان و علاقه‌ی شدید دانشجویان فرانسوی، آلمانی و سوئیسی به این دو مستند بود. آروند در ابتدا توضیحاتی در مورد نحوه‌ی سفرش به ایران داد و پس از نمایش فیلم‌ها به پرسش‌های حاضران پاسخ گفت.
او تاکید داشت که در ایران شما همه‌ی وسائل اسکی و بهترین‌های آنها را پیدا خواهید کرد اما برخی از آنها بسیار گران‌تر از اروپا است. به گفته آروند کوتت یک نکته در مورد پیست‌های اسکی ایران وجود دارد و آن هم «تفاوت فرهنگ و نوع زندگی در این پیست‌ها با شهرهای اطراف بخصوص تهران» است. به گفته او با اینکه «تنها یک یا دو پیست کلا توسط بخش خصوصی اداره می‌شود و بقیه در واقع دولتی هستند و به اجاره بخش خصوصی درآمده‌اند اما آنجا شما آزادی‌های بسیاری دارید».
آروند کوتت تاکید کرد که بعد از نمایش این دو مستند در جشنواره‌ها و شبکه‌های تلویزیونی، بسیاری با او تماس گرفته‌اند که چگونه می‌توانند به ایران سفر کنند؛ ای در حالیست که در بخشی از فیلم «سلام عزیزم» یک ایرانی می‌گوید: «خیلی‌ها می‌گویند ما عاشق ایران هستیم و حتما به اینجا بازخواهیم گشت اما خیلی از آنها هرگز بازنگشتند».
در بخشی از مستند«آف پیست» که در واقع نام یک کافی شاپ در پیست دیزین است که نامش از «آسمان فیروزه‌ای پیست» آمده است، پسر بچه‌ای افغان که آنجا کار می‌کند در مورد آینده‌ی خود صحبت می‌کند. او که پیش از این چوب اسکی جابجا می‌کرده حالا در «آف پیست» کار می‌کند و می‌گوید که راضی است اما وقتی در مورد اینکه در آینده می‌خواهد چکاره شود، می‌گوید: «نمی‌دونم! اصلا بهش فکر نکردم».
در بخش‌های دیگر این مستند زندگی و اسکی به هم پیوند می‌خورد و کسانی‌که مقابل دوربین قرار می‌گیرند از «دنیای دیزین» سخن به میان می‌آورند که فضایی متفاوت از مناسبات شهری را شامل می‌شود. در بخش‌هایی از این مستند که به تاریخ دیزین می‌پردازد از آرشیو‌های سایت شهبانو فرح پهلوی استفاده شده که در پایان فیلم نیز به آنها اشاره می‌شود.
پس از نمایش فیلم‌ها فرصتی شد تا با آروند کوتت گفتگوی کوتاهی داشته باشم. او در ابتدا با اشاره به اینکه «عاشق ایران هستم» گفت: «مردم ایران بسیار مهمان‌نواز هستند و من تجربه بسیار خوبی در رابطه با آنها دارم. جدا از اینکه اسکی کردن در آنجا برای من لذت‌بخش بود اما این جنبه‌ی انسانی هم روی من خیلی تاثیر دارد».
او افزود: «در سال‌های گذشته بسیاری بر سر برنامه اتمی ایران و آنچه در رسانه‌های غربی گفته می‌شد یک تصویر متفاوتی از امروز داشتند. با انجام تغییرات سیاسی در ایران و کم شدن حجم آن برنامه‌های تلویزیونی آغوش بازتری برای سفر به ایران می‌بینم. ایران در این مدت خیلی تغییر کرده است».
آروند کوتت با شور خاصی از بزرگی و زیبایی پیست اسکی تبریز سخن می‌گوید. او دلیل اینکه مردم را به اسکی کردن در ایران دعوت می‌کند نه فقط در پیست‌های معمولی آن که در سوئیس هم پیدا می‌شود بلکه در «تجربه کردن یک طبیعت متفاوت، مردمی متفاوت و البته پیستی با سختی‌های متفاوت» عنوان می‌کند.
او می‌گوید «همان طور که وقتی به ژنو می‌رویم و از آنجا راهی آلپ می‌شویم با یک دنیای متفاوت روبرو می‌شویم. در تهران هم با همه‌ی آلودگی و زندگی پر از استرس وقتی به سوی دیزین و شمشک می‌روی شور و هیجان در کنار آرامش را پیدا می‌کنی. این فقط حس من نبود بلکه بسیاری از ایرانیانی که با آنها صحبت می‌کردم نیز همین حس را داشتند».
فیلم «سلام عزیزم»:
[vimeo 149497499 w=560 h=315]
