اختر قاسمی (+عکس) – جمعه و شنبه گذشته (۲۹ و۳۰ آوریل) به دعوت نشر آیدا در بوخوم و کانون فرهنگی کلوز آپ در کلن ده‌ها ایرانی به شنیدن حرف‌های تاریخ‌نگاری آمدند که زندگی سیاسی آخرین نخست وزیر سلسله‌ی پهلوی، زنده‌یاد دکتر شاپور بختیار را برای نخستین بار منتشر کرد.
سخنان حمید شوکت در رونمایی کتابش مورد استقبال و توجه حاضران قرار گرفت به طوری که اغلب مشتاقانه کتاب او را خریداری کردند که هم با این سیاستمدار سکولار و سوسیال دمکرات که متاسفانه خیلی دیر شناخته شد بیشتر آشنا شوند و هم گوشه‌هایی از تاریخ معاصر ایران را مرور کنند که طبیعتا زندگی سیاسی شاپور بختیار جدا از آن نیست.
چیزی که توجه مرا در جمع حاضران جلب کرد عدم حضور نیروهای جبهه ملی در این رونمایی بود در حالی که در کلن همکاران و هواداران جبهه ملی کم نیستند. به نظر می‌رسد سیاست تحریم و بایکوت سیاستی است که متاسفانه بیشتر نیروهای سیاسی ایرانی در مقابل هر آن کسی در پیش می‌گیرند که کوچکترین انتقادی به آنها وارد کند و احتمالا چون حمید شوکت نویسنده این کتاب نیز برای بررسی زندگی سیاسی بختیار نیاز به بررسی سیاست‌های جبهه ملی نیز داشت و وی در این کتاب به سیاست‌های خطاکارانه جبهه ملی و «بیعت» آنها با خمینی و اتحاد این جبهه با مرتجعین مذهبی و اخراج بختیار از جبهه ملی و بخصوص تاثیر بازرگان و سنجابی و یزدی و امیر انتظام و دیگران در پذیرش خمینی پرداخته است، آنها نیز به جای بازنگری در خطاهای خود، سیاست تحریم را در پیش گرفته و هیچ کدام حاضر به شرکت در این نشست نشدند.
این موضوع قبل از برنامه هم توسط برخی از شرکت کنندگان یادآوری شد و نویسنده هم امیدوار بود که فعالان جبهه ملی حتی اگر نقدی هم به کتاب دارند با حضور خود در جلسه با وی و دیگران به بحث و گفتگو بنشینند. اما متاسفانه نه تنها چنین نشد بلکه برخی نیز اتهاماتی را به نویسنده وارد کردند. البته تاریخچه‌ی اغلب گروه های سیاسی ایرانی نشان می‌دهد که هر گاه کسی آنها را نقد کرد مورد تحریم و نفی قرار گرفته و در مورد دکتر بختیار باید گفت تا کنون یک تن از نیروهای خود جبهه ملی کتابی درباره وی ننوشته است. حال آنکه دکتر بختیار بخش مهمی از عمر خود را در جبهه ملی گذرانده و بر خلاف بسیاری از آنها اتفاقا یک شخصیت کاملا ملی و میهن‌دوست بود.
به امید آنکه روزی نیروهای سیاسی ایرانی به این آگاهی برسند که اساس موفقیت و تکامل و پویایی یک نیروی اجتماعی، بازنگری مداوم در خود و انتقاد و آموختن از اشتباهات است. کسی که نقد می‌کند، دشمن نیست بلکه خواهان اصلاح اشتباهات و عدم تکرار آنهاست.
