آزاده کریمی – با هتل آپارتمانی در رامسر تماس می‌گیرم، مرد جوانی پاسخگوست. می‌گویم: یک اتاق یک‌تخته میخواهم رزرو کنم. مثل کسی که برگ آس رو کرده، می‌گوید: مشکلی ندارد! یک مدرک شناسایی داشته باشید ولی. البته فقط هتل ما به خانم‌های تنها اتاق اجاره می‌دهد وگرنه همه جا به این راحتی نیست. می‌گویم: تنها بودن من چه مشکلی دارد؟ می‌گوید: اینجا خارج نیست که! اماکن گیر میده خانم!
برخی هتلداران خصوصا در استان خراسان، استان‌های شمالی و اصفهان از اجاره اتاق به زنان مجرد و مطلقه خودداری می‌کنند، درحالی که هیچ منع قانونی برای ارائه خدمات به این زنان وجود ندارد. این هتل‌ها اغلب تقاضای تاییدیه اداره اماکن و برگه ماموریت کاری و سقف سنی بالای ۳۵ سال می‌کنند.
این تجربه را اغلب زنان مجرد و مطلقه دارند که برای سفر باید هتلی را پیدا کنند تا حاضر به اجاره اتاق به آنها باشد. در واقع سفر برای زنان مجرد در ایران امروز با مخاطراتی همچون تعرض و تجاوز، بی احترامی و دزدی همراه و ضریب اطمینان سفر آنها به مناطق دورافتاده و بکر بسیار کم است.
برخورد سلیقه‌ای هتلداران
اما هتلداران برخلاف اعلام فرمانده نیروی انتظامی، رئیس اداره اماکن، دبیر جامعه هتلداران کشور و دبیر اجرایی اتحادیه هتلداران استان تهران مبنی بر غیرقانونی بودن عدم پذیرش زنان مجرد در هتل‌ها، به برخی زنان اتاق اجاره می‌دهند و به برخی نه.
برخورد هتلداران با زنان مجرد تابع قانون خاصی نیست و کاملا به رفتار مدیریت هتل و تصمیمات لحظه‌ای مربوط است! اما از بین استان‌های مختلف شهرهایی که گرایش سنتی و دینی بیشتری دارند، همچون استان‌های آذربایجان، اصفهان و خراسان بیشترین مخالفت را با واگذاری اتاق به بانوان دارند.
از آنجایی که رئیس جامعه هتلداران این ممانعت را شخصی و براساس سلیقه هر هتلدار می‌داند، بهتر دیدم تا با برخی هتل‌های داخل ایران تماس بگیرم و جویا شوم که آیا به یک مسافر زن تنها که در ایران کسی را ندارد، اتاق اجاره می‌دهند یا خیر؟!
با یک هتل ۴ ستاره در شهر اصفهان تماس می‌گیرم، بعد از چند ثانیه کارمند رزرو هتل گوشی را بر می‌دارد و می‌خواهد تا پشت خط منتظر بمانم. وقتی صحبتش با خط دیگر تمام شد، روز بخیر می‌گوید. می‌گویم از خارج ایران تماس می‌گیرم و میخواهم یک اتاق رزرو کنم، می‌پرسد: چند تخته؟ می‌گویم یک تخته، بلافاصله می‌پرسد: برای گردش می‌آیید یا کار؟ جواب می‌دهم: برای گردش! بعد چند ثانیه مکث می‌گوید: برای رزرو اتاق باید مدرک شناسایی‌تان را برای ما بفرستید، بخشی از مبلغ را هم باید واریز کنید. این امکان را دارید؟ می‌گویم: خیر! پاسخ منفی زیر پوشش نواقص و کمبود مدارک و عدم امکان واریز مبلغ پیش پرداخت به زنانِ تنها شاید کار متداول این هتل باشد ولی در هر حال مهر تاییدی بر ادعای محدودیت و ممنوعیت نانوشته سفر برای زنان محسوب می‌شود.
این رویه اما در پایتخت متفاوت از دیگر شهرهاست و با داشتن مدارک شناسایی، بانوان مجرد یا تنها می‌توانند در هتل اقامت کنند. شماره تلفن یکی از معروف‌ترین هتل‌های تهران را می‌گیرم، بدون مقدمه‌چینی می‌روم سراغ اصل مطلب: از خارج ایران تماس می‌گیرم و میخواهم برای یک سفر کوتاه به تهران بیایم، شنیده‌ام به زن تنها در ایران هتل نمی‌دهند. درسته؟ کارمند هتل با خنده می‌گوید: نخیر خانم، کی چنین حرفی زده؟ می‌گویم: یعنی اگر این همه راه بیایم مجبور نیستم در خیابان بخوابم؟! باز می‌خندد و می‌گوید: شما مدارک شناسایی همراه داشته باشید، ما در خدمت شما هستیم.
اتاق دو تخته ممنوع!
مشهد محدودیت‌های یک شهر مذهبی را تمام و کمال دارد، علاوه بر ممنوعیت برگزاری برنامه‌های هنری و فرهنگی، یک زن مجرد نمی‌تواند به هتل برود و باید در اقامتگاه‌های ثبت نشده و بی نام و نشان، سر کند.
مجلل‌ترین هتل مشهد هدف بعدی است، مسئول رزرو اینقدر سرش شلوغ است که حوصله حرف زدن ندارد، چند سالتونه؟ جواب می‌دهم: ۳۶ سال، می‌گوید: برای خانم‌های تنها بالای ۳۵ سال اتاق تک داریم. می‌گویم: یعنی اگر جوانتر بودم نداشتید؟ می‌گوید: نه! مدرک شناسایی هم همراه داشته باشید!
با یکی از مراکز رزرو اماکن اقامتی تماس می‌گیرم. بیش از پنجاه هنل در سراسر ایران زیر نظر این مرکز کار می‌کند و اغلب گردشگران از تهران برای پیدا کردن هتل سراغ این مرکز می‌روند. داستان را برایش شرح می‌دهم با این تفاوت که توصیه‌اش را برای انتخاب یک سفر امن تقاضا می‌کنم. خانم مسئول رزرو اتاق بعد از کمی فکر کردن می‌گوید: با تور سفر کنید، بهتره! اینطوری مشکل رزرو هتل ندارید. بعد هم اتاق دو تخته نمی‌خواهید بگیرید که؟! می‌گویم: مگه دو تخته گرفتن اشکالی دارد؟ خانم مسئول رزرو می‌گوید: دادن اتاق دو تخته به یک خانم مجرد ممنوع است!
او سفر به جلفا، تنکابن، لاهیجان و ماسوله را برای یک خانم مجرد مناسب، امن و بدون هیچ مشکل احتمالی می‌داند.
روی سایت اینترنتی هتلی نوشته: تخفیف ۱ درصد! یک هتل درجه دو در اصفهان است. خانمی گوشی تلفن را بر می‌دارد، اینقدر خوش رفتارست که یک لحظه حس می‌کنم خارجی هستم، نه ایرانی! با اطمینان خاطر می‌گوید: مشکلی نیست! بعد از چند ثانیه انگار چیزی را فراموش کرده باشد، می‌گوید: یک لحظه! مرا روی خط انتظار می‌گذارد، ولی خیلی زود برمی‌گردد: یک موقع آمدید، بروید از اماکن نامه اقامتی بگیرید، خیلی وقت‌گیر نیست! می‌گویم: بدون نامه اماکن امکان ندارد؟ می‌گوید: اگر نامه ماموریت داشتید، هیچ مشکلی نبود ولی…
در این مملکت، زن بودن مشکل است. زنِ تنها بودن هم مشکل است. زنِ تنهای مسافر بودن هنوز مشکل‌تر!
