دیود لوبل، مدیر اجرایی موسسه Welcoming America است. موسسه‌ای که به سازمان‌ها و گروه‌های مختلف برای انجام پروسه اسکان یافتن موفق پناهندگان کمک می‌کند.
او حالا به عنوان یک کارآفرین اجتماعی شناخته می‌شود و در سال ۲۰۱۵ جایزه «رهبر جوان جهان» (Young Global Leader) را از سوی مجمع جهانی اقتصاد و همچنین جایزه «۴۰Under40» را به عنوان رهبر مبتکر یک مجموعه غیرانتفاعی را از مجله Chronicle of Philanthropy دریافت کرده است. راشل پریک معاون مدیر موسسه Welcoming America در این مقاله نظرات خود را پیرامون موضوع پناهجویان بیان می‌کند.
«پناهنده» حالا یک کلمه فراگیر است. پناهجو تصویر مردمی‌ست که دچار آسیب‌های روانی شده و در اردوگاه‌های شلوغ زندگی کرده و به موضوع شکاف‌های عمیق ملی تبدیل شده‌اند. بسیاری از بحث‌های امروز بر سر این است که «آیا پناهجویان حق ورود به کشور ما را دارند؟»، اما در کوتاه‌مدت تمرکز اصلی به روی یک موضوع پایه‌ای‌تر خواهد بود: «برای پناهندگان چه اتفاقی خواهد افتاد وقتی وارد جامعه شده و به سادگی به همسایگان ما بدل می‌شوند؟».
در حالی که بسیاری در مورد تقویت مرزها و سخت‌گیری‌های بیشتر قوانین مهاجرتی صحبت می‌کنند اما توجه کمتری نسبت به راه‌های موفقیت آنها در جوامع جدید می‌شود. هنگامی‌که همپیوندی آنها به جامعه میزبان صورت بگیرد، پناهندگان می‌توانند به رشد اقتصادی، ایجاد مشاغل و فرصت‌های حرفه‌ای جدید کمک کند. آنها همچنین مشارکت اجتماعی و مدنی را افزایش داده و به تبع آن نقش مهمی در سیاست‌های محلی و دولتی ایفا خواهند کرد.
روزانه جوامع متفاوت در ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان در مورد پذیرش و یا رد پناهجویان تصمیم‌های جدیدی می‌گیرند. در روز جهانی پناهجویان بسیاری از این جوامع، واکنشی مهرآمیز و البته عمل‌گرایانه برای بازتاب ارزش‌های آمریکا همچون دعوت از همسایگان برای صرف وعده‌های غذایی مشترک، تشویق آنها به کار گروهی در باغ‌ها و باغچه‌ها و همچنین باز کردن درها برای انجام خدمات عمومی داشتند. این واکنش مهرآمیز ظرفیت هدایت سیاست‌های ملی به سوی مسیری بهتر را دارد.
شاید یکی از بزرگترین ترس‌های موجود در بحث‌های صورت گرفته نگاهی است که مهاجران و پناهندگان را «دیگری» می‌پندارد.
لفاظی‌های سیاسی دقیقا همین ترس را نشان می‌دهد. دونالد ترامپ، نامزد جمهوری‌خواهان برای انتخابات ریاست جمهوری پناهندگان را نه تنها به عنوان یک تهدید معرفی می‌کند بلکه آنها را بخشی از جامعه که تمایلی برای همپیوندی ندارد نشان می‌دهد. خطر این لفاظی‌ها و سخنرانی‌ها آنجاست که که می‌تواند به یک پیشگویی ختم شود. اگر یک خانواده پناهنده به محله شما نقل مکان کرد آن وقت این احساس به آنها منتقل می‌شود که «شما به اینجا تعلق ندارید» و بنابراین آنها در احساسات درونی خود باقی مانده و به صورت حاشیه‌نشین اجتماع جدید باقی خواهند ماند.
مدارس را به صورت یک جامعه کوچک در نظر بگیرید، آن وقت مشاهده می‌کنید که چقدر سریع کودکان جذب پیام‌هایی که اطراف آنها وجود دارند می‌شوند. بر اساس آخرین گزارش موسسه Southern Poverty Law Center یک سوم معلم‌های آمریکا شاهد گفتارهای ضد اسلامی و ضد مهاجران در کلاس‌های خود بوده‌اند.
در تضادی کامل، جامعه‌ای که پذیرای تازه واردهاست تمام زمینه‌های لازم را برای این ریشه‌ها در خاکی حاصل‌خیز فراهم کرده است. این یک واقعیت است و خیال‌پردازی نیست. مطالعات موسسه RISE نشان می‌دهد که یک برنامه ۵ ساله برای همپیوندی پناهندگان در کلرادو نشان می‌دهد که نه تنها آنها زودتر از برنامه جذب جامعه شدند بلکه با برنامه‌ای که «پل اجتماعی» نام گرفته، به ارتباطی خارج از جامعه خود نیز انجامیده است.
علاوه بر این، زمانی‌که جامعه تصمیم می‌گیرد رابطه‌ای میان ساکنان قدیم و جدید برقرار کند، مذهب و نژاد نقشی ندارد و این عوامل نمی‌توانند سدی در برابر حس جدید «ما» بودن ایجاد کنند.
این واقعیت می‌تواند به معنی به رسمیت شناختن احساس کسانی باشد که مدتی بسیار طولانی در آن جامعه حضور دارند تا آنها نیز باور داشته باشند که این روند و ایجاد فضای جدید برای کسانی‌که جدید و قدیمی هستند همیشه مورد استقبال قرار می‌گیرد.
جوامعی که در ایجاد محیطی جذاب در زمینه کاهش موانع دستیابی پناهندگان در مشارکت اجتماعی آنها (مانند راه‌های آسان یادگیری زبان برای تازه‌واردها و همچنین خدمات منصفانه در مراکز کاریابی) موفق بودند، می‌توانند بهره‌های بسیاری از این موضوع ببرند.
در یک مورد مشخص، کلمبوس واقع در ایالت اوهایو، جاییست که پناهندگان در آن تنها همسایه‌های جدید نیستند بلکه سهم قابل توجه اقتصادی در آنجا دارند. یک تحقیق جدید نشان می‌دهد نزدیک به ۱/۶ میلیارد دلار حاصل این مشارکت است. کلمبوس همچنین از مشارکت مدنی و اجتماعی بیشتر و یک جامعه پر جنب و جوش و البته جذاب‌تر بهره‌مند شده است. نگاهی به نقشه‌های ملی و حتی جهانی نشان می‌دهد در حالی که بسیاری از شهرها و حتی جوامع کوچک نسبت به پدیده‌ی مهاجران موضع ناراحت و ناآشنا گرفته است، در برابر آن یک جامعه‌ی منسجم‌تر و البته مرفه‌تر ظهور کرده است.
شاید زمان آن رسیده تا به سمت جوامعی رفت که با چراغ‌های روشن رو به جلو در حرکت هستند. آنهایی که نشان داده‌اند هزینه ترس و وحشت در برابر پناهندگان قابل مقایسه با هزینه ساخت جامعه‌ای که در آن سرمایه‌های بسیاری از طریق همین پناهندگان به دست می‌آورند نیست. هم سرمایه‌ها و دستاوردهای اقتصادی و هم فرهنگی و اخلاقی.
*منبع: سی ان ان
*ترجمه و تنظیم: کامیار بهرنگ
