(+عکس) بیش از ۳هزار نفر٬ در حمایت از تخریب محیط زیست٬ در شهر هال ( یکی از شهرهای انگلیس)٬ بدن خود را به رنگ آبی نقاشی کردند.هفته گذشته بیش از ۳۲۰۰ نفر٬ حتی معلولانی که قادر به حرکت نبودند با ویلچر و عصا در میدان اصلی شهر «هال» لباس‌ها و کفش‌های خود را در‌آوردند و در نام هنر بدن‌های عریان خود را به رنگ آبی رنگ‌آمیزی کردند.
این برنامه توسط اسپنسر تونیک٬ عکاس معروف آمریکایی هماهنگ شده بود. وی قرار است به پیشنهاد گالری هنری فرنز در شهر هال سال آینده یک جشن فرهنگی هنری تدارک ببیند.
این عکاس که فعالیت‌های او به عکاسی جمعیت برهنه با ایده‌های بلندپروازانه معروف است٬ با همکاری گالری فرنز بدن‌های داوطلبان را به چندین تم آبی رنگ‌آمیزی کرد.
داوطلبان٬ بدون دریافت هیچ دستمزدی٬ از نیمه شب جمعه تا ۱۰ صبح روز شنبه ۹ ژوییه برای نقاشی بدن‌های خود و ژست گرفتن جلوی دوربین عکاس به سمت گالری و مرکز شهر در رفت و آمد بودند.
آنها در اعتراض به بالا آمدن سطح دریا در اثر تغییرات شرایط اقلیمی دور هم جمع شده بودند. روانه شدن این تعداد از جمعیت در خیابان‌های شهر هال در اعتراض به سیل‌های متعدد در مناطقی بود که هر سال خرابی‌های جانی و مالی برای شهروندان به جا می‌گذارد.
تونیک میگوید: من از شرکت افراد مسن و افرادی که ناتوانی جسمی داشتند و روی ویلچر بودند٬ بسیار شگفت زده شدم.
وی همچنین می‌افزاید: « بدن انسان و اجتماع این بدن‌ها با هم در فضای جامعه به من انگیزه کار می‌دهد به طوری که بدن‌های نرم٬ حساس و آسیب‌پذیر وقتی در برابر دنیای خشن و مادی بیرونی می‌ایستند٬ پویایی و تحولی را می‌آفرینند که همواره الهام بخش من در کارهایم است.
دانیال روبلیارد ۳۸ ساله٬ که مددکار اجتماعی است در مورد احساس لخت شدن در انظار عمومی میگوید: «وقتی برای فرستادن پیامی این‌گونه دور هم جمع می‌شویم٬ گویی همه اعضای یک کلوب خاصی هستیم. من می‌دانم که این‌گونه تجربه‌ها به انسان احساس خوبی می‌دهد؛ اما تصور لخت شدن در برابر خیل عظیمی از مردم در ابتدا یک کم وحشتناک است. ولی در حقیقت بعد از گذشت تنها چند دقیقه٬ احساس کاملا طبیعی و نرمالی داشتم».
استفان جنسن٬ یک داوطلب ۸۰ ساله است که به جمع‌آوری اثار هنری مشغول است. وی که تاکنون ۲۰ بار در برابر دوربین این عکاس با رساندن پیام‌های متعدد سمبلیک ژست گرفته است؛ میگوید: اولین بار وقتی ۶۴ ساله بودم و هوا یک کم سرد بود٬ در آمریکا در برابر دوربین برهنه شدم. اما هیچ‌کدام از این تجربه‌ها در برابر تجربه‌ای که در سال ۲۰۰۸ در دابلین داشتم قابل مقایسه نیست. در آن زمان یک صبح تابستانی بسیار سرد بود که سبب نگرانی بچه‌هایم که بسیار محافظه کار هستند شدم. اما من عاشق این کار هستم چرا که معتقدم بعد‌ها عکسم در دیوار موزه‌ای و یا گالری به یادگار باقی می‌ماند.
وی می‌افزاید: شاید این آخرین باری باشد که در پروژه اسپنسر شرکت می‌کنم ولی در پروژه‌های او با اینکه همه ما لخت می‌شویم اما همیشه به پیامی مشترک تحت عنوان انسانهای برابر و یک شکل و یک سایز، و متحد و هم‌رنگ (اگرچه به ظاهر کوچک و بزرگ و متفاوت هستیم) فکر می‌کنیم. شعاری که در زندگی واقعی ما نیز باید جامه عمل بپوشد و در این برهنگی به تنها چیزی که اصلا فکر نمی کنیم مساله سکس است.
همچنین کریستین سی‌میستر٬ متصدی گالری فرنز که از مشارکت این همه داوطلب شگفت‌زده شده بود٬ میگوید: جمع شدن مردم در یک روز مثل پرتاب ناگهانی یک موشک در یک لحظه بود. ما خوشحالیم که اسپنسر توانست این تعداد از مردم را برای خلق یک پیام و یک اثر به یاد ماندنی در خیابان‌ها تشویق کند.
آثار عکاسی تونیک سال آینده در جشن فرهنگی شهر هال در نمایشگاهی در گالری فرنز به نمایش در‌می‌آید و توسط این گالری خریداری خواهد شد.
