پنج‌شنبه شب سینما کلوزآپ در لندن میزبان علاقمندان آثار عباس کیارستمی بود تا با نمایش فیلم «کلوزآپ» او یادی از این سینماگر مشهور ایران و جهان کرده باشد.
در ابتدای این مراسم جئوف اندرو، مانیا اکبری و احسان خوشبخت کمی در مورد سینمای کیارستمی و تاثیرات آن صحبت کردند. مانیا اکبری با اشاره به تجربه شخصی خود اثر مشخص فیلم «کلوزآپ» را در زندگی خصوصی خود بیان کرد و گفت: «وقتی شما این فیلم را می‌بینید بسیاری از مشکلات خودتان را فراموش می‌کنید».
جئوف اندرو، نویسنده بریتانیایی که سال‌ها رابطه نزدیکی با عباس کیارستمی داشت، او را «هنرمندی ویژه با نگاهی خاص به دنیا» دانست و اضافه کرد که «سینمای کیارستمی می‌تواند دید شما را به تمام دنیا تغییر دهد، گاه حتی شما پس از یک فیلم با خود می‌اندیشید که دنیا را می‌شد اینگونه هم دید». او در بخشی دیگر از صحبت‌های خود تاکید کرد که تاثیر سینمای کیارستمی در تاریخ سینمای جهان ماندگار خواهد بود.
احسان خوشبخت نیز همچنین به اولین مواجهه خود با سینمای کیارستمی اشاره کرد و گفت: «در زمانی کودکی و جوانی ما، کانون پرورش فکری محل نمایش بسیاری از فیلم‌ها برای کودکان شده بود. ما ناگهان با فیلمی به نام کلوزآپ روبرو شدیم که فیلم‌ساز آن را نمی‌شناختیم». او درباره نگاه خود به «کلوزآپ» گفت: «در تمام مدت کیارستمی نشان می‌دهد که این ماشین [دوربین فیلم‌برداری] وسیله‌ای برای نمایش حقیقت است. به باور من هیچ‌کس چه پیش از انقلاب و چه پس از آن نتوانست به خوبی کیارستمی حقیقت را از دریچه دوربین به نمایش بگذارد».
یکی از شرکت کنندگان در این مراسم با بزرگداشت یاد و نام عباس کیارستمی به کیهان لندن گفت: «سینمای کیارستمی مانند بسیاری از شعرهای ایرانی متعلق به یک جغرافیای خاص نیست. نشانه آن را شما می‌توانید در حضور بسیاری از غیر ایرانیان در این مراسم مشاهده کنید. نام کیارستمی به عنوان افتخاری جهانی همیشه ماندگار خواهد بود اما متاسفانه مانند همیشه قدر او در ایران به درستی دانسته نشد. به هر صورت این ذات هنر است که متعلق نه به یک زمان و نه یک مکان خاص باشد و به همین دلیل مطمئن هستم تا سال‌های سال از فیلم‌های کیارستمی به خوبی یاد خواهد شد».
شرکت‌کننده‌ای دیگر نیز در مورد کیارستمی گفت: «شاید انتخاب کلوزآپ برای یادبود کیارستمی یک اتفاق جالب به همراه داشته باشد. از دید من کمتر کسی حتی می‌تواند بدل کیارستمی باشد. سینمای او یک سبک منحصر به فرد داشت که شاید تکرار نشدنی باشد. او سال‌های سال با مشکلات زیادی در ایران ماند اما نام کیارستمی محدود نشد و او وقتی پای خود را بیرون از مرز‌های ایران می‌گذاشت بیشتر مورد تکریم قرار می‌گرفت. این تراژدی تاریخ است که ما قدر بسیاری از هنرمندان خود را در زمان حیات‌شان نمی‌دانیم و باید موقع تشییع جنازه آنها فرش قرمز پهن کنیم و ده‌ها هزار نفر به استقبالش بروند. به هر روی نام کیارستمی به باور من هرگز در سینمای جهان فراموش نمی‌شود».
یکی از شرکت کنندگان غیر ایرانی حاضر در این مراسم نیز سینمای کیارستمی را «سینمای زندگی» عنوان کرد و گفت: «کیارستمی با بسیاری از فیلم‌های خود به راحتی جریان زندگی را نشان می‌دهد، یک زندگی ساده و البته در دسترس. شاید برای من زندگی کردن مانند آنچه در فیلم «ده» می‌بینم بسیار دور از تصور باشد، از نظر جغرافیایی و اجتماعی، اما کیارستمی به خوبی مرا در آن شرایط قرار می‌دهد. دیگر فیلم‌های او نیز با شعار زندگی یک نگاه متفاوت را ارا‌ئه می‌کند که کمتر در سینمای ایران و البته جهان می‌توان برای آن نمونه آورد. من امروز برای احترام به کیارستمی اینجا آمدم و امیدوارم که فرصت بیشتری برای نمایش فیلم‌های او و بحث پیرامون آن وجود داشته باشد».
با اینکه سالن سینمای کلوزآپ گنجایش زیادی نداشت اما به فاصله کوتاهی پس از اعلام برنامه تمام بلیت‌ها فروخته شده بود. از نکته‌های جالب برنامه حضور قابل توجه غیرایرانیان علاقمند به عباس کیارستمی در این برنامه بود که پنج‌شنبه آنها را تا ساعت ۱۰:۳۰ شب مقابل پرده سینما نشاند تا در کنار علاقمندان ایرانی، هم به شخصیت و هم به آثار کیارستمی ادای احترام کرده باشند.
