بیست و یک نهاد حقوق بشری در حرکتی جمعی از زندانیان سیاسی در ایران و خواسته‌های آنان حمایت کردند و برای اعلام همبستگی با این زندانیان در هفته گذشته به صورت نمادین به مدت ۴۸ ساعت دست به اعتصاب غذا زدند. این نهادهای حقوق بشری عضو «شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران» پس از آن دست به این اقدام زدند که حدود ۷۰ زندانی سیاسی در سراسر کشور برای رسیدن به حقوق خود دست به اعتصاب غذا زده بودند؛ اقدامی که موجی از نگرانی نسبت به وضعیت سلامتی آنان را به وجود آورد.
در بیانیه مشترک این گروه‌ها در حمایت از «صدای آزادگان در بند» آمده است: «این اولین‌بار نیست که آنها برای اعتراض به احکام ناعادلانه، شرایط اسفبار زندان، سرکوب مضاعف، تبعیض، نبود امکان معالجه برای زندانیان بیمار و رسیدن به خواسته‌هایشان به اعتصاب غذا روی می‌آورند».
این نهادهای حقوق بشری تاکید می‌کنند که «اعتصاب غذای نمادین ما، اعتراض است به فقر و شرایط دشوار زندگی برای اکثریت جامعه؛ به سرکوب، خفقان و نبود آزادی؛ به بازداشت و زندانی کردن آزادگانی که برای تغییر و بهبود این وضعیت اسفبار مبارزه می‌کنند؛ به بیدادگاه‌های جمهوری اسلامی که بدون رعایت موازین اولیه قضایی و زیر نفوذ نیروهای امنیتی، زنان، دانشجویان، فعالان سندیکایی و کارگری، روزنامه‌نگاران، کنش‌گران حقوق بشر، کنش‌گران سیاسی و تلاش‌گران جنبش‌های اجتماعی ایران را به زندان‌های طولانی محکوم می‌کنند. در یک کلام، اعتصاب غذای ما اعتراض به پایمال شدن همواره حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران است».
در همین زمینه برنامه‌های مشترکی در شهرهای پاریس، نیویورک، مونترال، گوتنبرگ، هامبورگ، آتلانتا، کلگری، فرزنو، دالاس و در برخی شهرهای دیگر اروپا٬ آمریکا و کانادا برگزار شد.
آنها در بیانیه پایانی این حرکت سراسری٬ خواستار «برگزاری دادگاه صالحه مجدد، پایان دادن به سیاست اعمال مرگ تدریجی و آزار زندانیان سیاسی- عقیدتی، اجرای حقوق انسانی بر اساس قوانین بین‌المللی و لغو مجازات اعدام و شکنجه» شده‌اند.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی که مدت‌ها برای دستیابی به حق اولیه تماس تلفنی با فرزندان خود دست به اعتصاب غذا زده بود برای این حرکت سراسریِ «شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران» پیامی ارسال کرده و در آن تاکید کرده است که «می‌دانم طی این مدت موجب نگرانی بسیاری شده‌ام و پیام‌های دلگرم‌کننده و پُرمهر و زیبایی از دوستان، هم‌وطنان و هم‌بندی‌ها و همکاران عزیزم در خارج و داخل کشور داشته‌ام و همبستگی‌ها و حمایت‌هایی از سوی نهادهای حقوق‌بشر اعلام شده است… طی این مدت، اعتراض‌های اینجانب نسبت به ستم‌ها و تحدیدهایی بوده است که به انحاء مختلف نسبت به زندانیان سیاسی- عقیدتی روا داشته می‌شود. این محدودیت‌ها و فشارهای طاقت‌فرسا از زمان بازداشت افراد به عنوان متهم و نگهداری آنها در سلول‌های انفرادی که مصداق بارز شکنجه روحی و روانی است – و طبق رأی وحدت رویه دیوان، غیرقانونی و غیرشرعی است- برگزاری دادگاه‌های نمایشی، صدور احکام سنگین تا شرایط نگهداری زندانیان در بندهای سیاسی را در بر می‌گیرد و متهم و زندانی را از شرایط زیست انسانی محروم می‌کند».
راحله طارانی، فعال حقوق بشر و از اعضای «شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران» در گفتگو با کیهان لندن گفت: «ما در جلسه خود تصمیم گرفتیم که صدای اعتراضی را نسبت به پایمال شدن حقوق زندانیان سیاسی- عقیدتی در ایران بلند کنیم و نتیجه آن حرکتی شد که شما شاهد بودید. ما به دنبال این بودیم که دوستان و همراهان یا به صورت اعتصاب غذای نمادین و یا حرکت‌های دیگر با این کمپین همراه باشند. در بعضی از شهرها ۴۸ ساعت بیرون ماندن در مرکز شهر امکان‌ناپذیر بود و به همین دلیل برنامه‌های متفاوتی در این دو روز به اجرا درآمد. در همین رابطه چندین نهاد و شخصیت حقوق بشری از حرکت ما حمایت کردند و خوشحال هستیم که صدای این حرکت به گوش زندانیان سیاسی همچون خانم نرگس محمدی رسید».
این فعال حقوق بشر همچنین اضافه کرد: «زمانی که مقام‌های مسئول جمهوری اسلامی همچون محمدجواد ظریف در مجامع بین‌المللی می‌گویند ما زندانی سیاسی نداریم یا علی‌اصغر جهانگیر، رئیس سازمان زندان‌ها می‌گوید که وضعیت زندان‌های ایران در سطح جهان بی‌نظیر است، بلند کردن این صدای اعتراض اهمیت بسیاری دارد. ما فهرستی از زندانیان سیاسی- عقیدتی که در ماه‌های گذشته مجبور به اعتصاب غذا شده‌اند را تهیه کرده‌ایم و سوال ما این است که چرا این زندانیان از حقوق اولیه خود برخودار نمی‌شوند تا کار به جایی برسد که با اعتصاب غذا کنند و در واقع با جان خود به دنبال آن باشند».
در این مدت عدم رسیدگی پزشکی به زندانیان سیاسی موجب وخامت حال آنان و حتی بروز سرطان در آنها شده است. در چنین شرایطی حتی برخی نیروهای غیرسیاسی نیز اعتراض کرده‌اند.
طارانی در گفتگو با کیهان لندن اضافه کرد: «در جریان این کمپین ما شاهد حضور چهره‌های جدیدی بودیم که حمایت خود را از این آزادگان در بند نشان دادند». او همچنین در مورد «اعتصاب غذای نمادین» گفت: «ما به هیچ شکلی با صدمه زدن به بدن انسان‌ها موافق نیستیم و ثابت کرده‌ایم که عاشق زندگی هستیم و با همه وجود جسم و جان انسان‌ها را پربها می‌دانیم. اما زندانیان مجبور شده‌اند به این آخرین مسیر اعتراض دست بزنند، ما خواستیم که در محیط عمومی نشان دهیم که اعتصاب کرده‌ایم اما این به معنی ۴۸ ساعت اعتصاب غذا نبود و بیشتر جنبه حمایتی داشت. ما برای حمایت از سلامتی زندانیان سیاسی دست به این اقدام زده بودیم».
راحله طارانی همچنین گفت: «ما در ادامه تلاش‌های خود برای بلند کردن صدای آزادگان در بند به دنبال دریافت شهروندی افتخاری این زندانیان سیاسی- عقیدتی در کشورهای اروپایی و آمریکایی هستیم٬ به این صورت که عکس‌ها و اطلاعات آنها بر سردر شهرداری‌ها و نهادهای حکومتی نصب و حمایت جهانی از آنها جلب شود».
