ورزشکارانی که بعد از المپیک آزادی را از دست دادند 

احمد رأفت – المپیک و دیدار‌های ورزشی بین‌المللی که خاتمه پیدا می‌کنند ورزشکاران به خانه بر‌می‌گردند.

آنهایی که مدال و جامی در چمدان دارند مورد استقبال گرم قرار می‌گیرند، آنهایی که فرصتی را از دست داده‌اند مانند هر مسافری تنها دوستان و آشنایان به استقبالشان می‌روند. در برخی موارد آنهایی که در عدم پیروزی مقصر شناخته می‌شوند در بدو ورود هو می‌شوند. در خاتمه المپیک ریو ولی برخی از ورزشکاران نتوانستند به‌خانه بازگردند و فعلا سرگردانند تا کشوری آنها را بپذیرد و گروهی نیز در بازداشت جمعی بسر می‌برند.

احسان حدادی به تهران بازنگشت

احسان حدادی، ورزشکاری پرتاب دیسک که به ریو رفته بود نیز به ایران بازنگشته است. گفته می‌شود این ورزشکار چون حکم تبعید و ۱۰۰ ضربه شلاق دارد در پایان بازی‌های ریو همراه دیگر ورزشکاران به ایران باز‌نگشت و گویا روانه آلمان شده است.

وبسایت رکنا در گفتگو با عبدالصمد خرمشاهی، وکیل دادگستری در تهران، می‌نویسد احسان حدادی با گذاشتن وثیقه سنگینی توانست به ریو برود و این حکم قبل از آغاز المپیک صادر شده بود. یکی از نزدیکان این ورزشکار به کیهان لندن گفت احسان قصد بازگشت ندارد و احتمالا به آمریکا مهاجرت خواهد کرد.

دستگیری ورزشکاران زیمباوه در فرودگاه

در خاتمه بازی‌های المپیک ریو، روبرت موگابه، دیکتاتور ۹۲ ساله کشور آفریقائی زیمباوه، از نیروهای انتظامی کشورش خواست که تمام ۳۱ ورزشکاری را که در باز‌ی‌های المپیک به‌نمایندگی از این کشور شرکت کرده بودند به‌محض ورود دستگیر کنند و همه نیز به محض ورود به زیمباوه دستبند خوردند و روانه بازداشتگاه شدند. علت دستگیری این ورزشکاران بازگشت به کشور بدون حتی یک مدال است. در ریو ورزشکاران این کشور آفریقایی حتی به مراحل نهایی یا فینال نیز راه نیافتند.

روبرت موگابه در توجیه دستور بازداشت ورزشکاران گویا گفته است «اگر عرضه ندارید حتی یک مدال برای کشورتان که برای آماده ساختن و فرستادن شما به ریو کلی هزینه کرده است، لیاقت آزادی را ندارید و همان بهتر که مدتی را در زندان بگذرانید». روبرت موگابه که به خاطر رفتار و گفتار غیر عادی‌اش همواره نامش بر سر زبان‌ها بوده است، در ادامه گفته است تنها به شرطی این ورزشکاران از زندان آزاد خواهند شد که تعهد کنند در ده سال آینده تمام هزینه‌هایی که دولت برای آماده ساختن و فرستادن آنها به المپیک ریو متقبل شده است را به خزانه‌داری برگردانند.

روبرت موگابه که چندی پیش خبر درگذشت‌اش در پیامد یک بیماری طولانی در رسانه‌های بین‌المللی انعکاس گسترده‌ای یافته بود، هشدار داد که در آینده نیز ورزشکارانی که به دیدارهای بین‌المللی و منطقه‌ای خواهند رفت، اگر با دست خالی بازگردند، در فرودگاه با آنها برخورد خواهد شد. البته «تنبیه» ورزشکاران به دلیل باخت در دیدار‌های بین المللی در کشور‌های غیر دمکراتیک بی‌سابقه نیست.

شکنجه فوتبالیست‌ها در عراق صدام حسین

عُدَی، پسر صدام حسین، سال‌ها ریاست کمیته المپیک عراق را عهده‌دار بود. شواهد بسیاری موجود است که او شخصا ورزشکارانی را که در دیدارهای بین‌المللی برای عراق افتخار نمی‌آفریدند، شکنجه می‌کرد. به عنوان مثال گفته می‌شود او بازیکنان تیم ملی فوتبال عراق را هر بار که از دیداری با تیم ملی کشور دیگری بازنده به بغداد باز می‌گشتند مجبور می‌کرد پای برهنه با توپ بتونی بازی کنند. پس از شکست عراق در مسابقات مقدماتی یکی از جام‌های جهانی فوتبال، عدی دستور داد در بازگشت به بغداد در همان فرودگاه سر همه تیم را بتراشند. از تمام روایاتی که از رفتار عدی حسین با ورزشکاران، به ویژه بازیکنان فوتبال می‌شود، یکی فجیع‌تر است. پس از شکست تیم فوتبال عراق با نتیجه ۴ بر ۱ در مقابل ژاپن در جام آسیا سال ۲۰۰۰، عدی تمام بازیکنان را به مدت سه روز مجبور کرد در کانال‌های فاضلاب بگذرانند و  دروازه‌بان تیم را هم به دستور او سه روز متوالی شلاق زدند.

مدال نقره ماراتن به اتیوپی بازنگشت

فیسا لیلسا در بازی‌های المپیک ریو در رشته ماراتن مدال نقره را به دست آورد. فیسا ولی برخلاف دیگر اعضای تیم ورزشی اتیوپی نتوانست به آدیس آبابا بازگردد و مورد استقبال قرار گیرد. برنده مدال نقره ماراتن، در برزیل سرگردان و در انتظار دریافت پناهندگی ایالات متحده آمریکاست. فیسا وقتی پس از دو ساعت و نه دقیقه به خط پایان رسید، دست‌هایش را بلند کرد ولی مانند کسی که دستبند دارد. حرکتی اعتراضی به سرکوب و خفقان در اتیوپی. حرکتی نمادین که هزینه سنگینی را به دنبال داشت.

در پایان مسابقه، فیسا به روزنامه‌نگارانی که دلیل این حرکت نمادین را جویا می‌شدند گفت: «در اتیوپی گروه اتنیک ارومو که من یکی از فرزندان آن هستم تحت سرکوب شدید قرار دارند، بسیاری از افراد خانواده من هم در زندان هستند و نمی‌توانستم در چنین لحظه مهمی از زندگی‌ام آنها را فراموش کنم».

فدریکو روزا، مربی ایتالیائی این دونده استقامت آفریقایی می‌گوید: «اگرچه دولت اتیوپی مدعی است که فیسا می‌تواند به کشورش بازگردد و به خاطر مدال نقره‌ای که به دست آورده از او چون یک قهرمان استقبال خواهد شد، ولی او حق دارد نگران باشد و باز نگردد، در یک سال گذشته حداقل ۴۰۰ نفر از ارومویی‌ها در این کشور در درگیری با ارتش و نیروهای امنیتی کشته شده‌اند،  و صداها نفر هم  در زندان بسر می‌برند». این مربی ایتالیایی می‌افزاید: «این حرکت نمادین فیسا  شاید نه بلافاصله پس از بازگشت، ولی چند هفته بعد وقتی دیگر کسی از المپیک صحبت نخواهد کرد  برای او دردسرساز خواهد بود». همسر و فرزند فیسا که می‌خواستند به او در ریو بپیوندند  بلافاصله پس از حرکت نمادین این قهرمان ماراتن ممنوع‌الخروج شدند.

ارومو‌ها ۲۵ درصد از جمعیت اتیوپی را تشکیل می‌دهند با این وجود شهروندان درجه دو به حساب می‌آیند و هیچ سهمی در اداره کشور که در دست اقلیت تیگرایی‌ها است  ندارند. تیگرایی کمتر از ۵ درصد جمعیت اتیوپی را تشکیل می‌دهند. در این کشور ۸۶ میلیونی بیش از ۹۰ قوم که به زبان‌های مختلف صحبت می‌کنند در کنار هم زندگی می‌کنند. دیگر قوم مهم اتیوپی امهارا هستند که به نوبه خود ۲۰ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند.