فرید خلیفی – رقص، رقص، رقص… حرکات نمایشی موزونی که اغلب هماهنگ با طنین موسیقی است و احساسی روح‌افزا به ناظران و البته خود رقصنده یا رقصندگان می‌دهد؛ هم ورزش، هم تفریح و هم موجب شادی لذت‌بخش برای آدم‌ها. گاهی هم نوعی از این حرکات موزون در برخی سبک‌ها، در نهایت، همراه با نوای سوز و گداز، به فوران احساسات غم‌انگیز در آدم‌ها می‌انجامد!
رقص محدود به جنسیت، قوم، منطقه و یا زبان خاصی هم نمی‌شود و تقریباً تمام ساکنان سیاره به نوعی آن را اجرا می‌کنند. شاید بتوان گفت رقص، خود یک زبان است. زبانی از جنس هنر که هر کسی در هر جایی از این سیاره می‌تواند با آن ارتباط برقرار کند.
