دیدار پرهزینه و بدون بار حسن روحانی و همراهان پرشمار او به قاره آمریکا با رفتن به روبوسی تشریفاتی فیدل کاسترو، رهبر معنوی کوبا آغاز و بعد از استراحت دو روزه در جزیره زیبای مارگاریتا، به بهانه شرکت در هفدهمین اجلاس سران کشورهای غیر متحد در ونزوئلا، به سخنرانی بی رمق و کم شنونده‌ای در سومین روز اجلاس سالانه مجمع عمومی سازمان ملل ختم شد.
پیش از قطعیت یافتن دیدار رییس دولت مستضعفان به قاره آمریکا، گفته می‌شد که انجام آن محل تردید است، ولی حتی شناخت اندک از روحیه دولتیان حکومت اسلامی، سابقه رفتاری او و اسلافش، و همچنین نفع کلانی که اطرافیان (اخوی رییس جمهور، خانم و فرزندان اعضای هیات همراه) از چنین سفرهایی می‌برند، همگی حکایت از انجام قطعی آن داشت، و عشوه‌های تبلیغاتی رییس دولت یازدهم ظاهرا تنها برای بالا بردن تب و تاب رهبران جهان برای استقبال از سخنان او بود!
شاه‌بیت سفر روحانی در کوبا، دیدار زیارت‌گونه‌ی از فیلد کاسترو بود که سال‌ها بدون داشتن نقشی در سیاست به یکی از جاذبه‌های توریسی کشورش تبدیل شده و سران دولت‌های انقلاب‌زده و چپ‌گراهای فقر زده، هر از گاهی بلیت بغل گرفتن او را از دولت هاوانا دریافت می‌کنند.
کاسترو که ماه پیش نود ساله شد، در گرمکن معرو ف خود با مارک «پوما»، اسپانسور تجاری او، در آپارتمان محقر محل اقامتش، به همان گرمی که محمد خاتمی، احمدی نژاد و چاوز و میشل، همسر اوباما، را در بغل گرفته بود، روحانی را نیز به بر کشید و به او، شاید در غروب عمر سیاسی‌اش، فرصت تهیه عکس یادگاری داد.
حسن و حسین و آقا جواد در مارگاریتا
گام دوم سفر زیارتی- سیاحتی حسن روحانی به قاره آمریکا، همراه با اخوی و دکتر جواد خان، بیسمارک دولت تدبیر و امید، اقامت در جزیره مارگاریتا بود، محل برگزاری هفدهمین اجلاس سران کشورهای غیر متعهد، که به عنوان یک سازمان سیاسی، امسال حتی از جسم فرتوت فیدل کاسترو هم نخ‌نماتر می‌نمود.
مارگاریتا که زمانی «مروارید جزایر کارائیب» خوانده می‌شد، امروز با هتل‌های نیمه خالی تنها سایه‌ای است از دوران با شکوهی که پیش از سال‌های رییس جمهوری چاوز و به قدرت رسیدن به اصطلاح سوسیالیست‌ها داشت.
در اجلاس پیشین که احمدی‌نژاد در تهران برگزار کرد، حدود ۳۵ رییس دولت شرکت جستند در حالی که در اجلاس ونزوئلا شماره روسای حاضر به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسید، و از میان این شمار اندک، بجز رفیق موگابه، محمود عباس رییس دولت خودگردان فلسطین و حسن روحانی، بقیه از رفقای چپ آمریکای لاتین بودند (کوبا، بولیوی، اکوادور) که عمدتا برای وداع با نیکلاس مادورو، راهی ونزوئلا شده بودند، با این تصور که آفتاب عمر دولت او هم در کاراکاس بر لب بام است.
جنبش غیرمتعهدها یادگار سیاسی دوران جنگ سرد است که قرار بود به عنوان یک گروه مستقل بین شرق و غرب قرار بگیرد ولی با کمک مالی و نفوذ سیاسی کرملین تدریجا مواضع به اصطلاح ضد امپریالیستی گرفت، و پس از پایان جنگ سرد دیگ این باشگاه سیاسی کهنه از بخار افتاد.
در اوج خود، گروه یا جنبش عدم تعهد که دارای ۱۲۰ عضو است، غول‌هایی مانند نهرو، تیتو، چیان کای چک، قوام نکرومه و سوکارنو را با خود داشت ولی این اواخر کوتوله‌های سیاسی مانند احمدی‌نژاد و موگابه قهرمانان آن محسوب می‌شدند.
طی مراسم گشایش مجمع غیرمتعهد ها که طی آن حسن روحانی حرف قابل نقلی بر زبان نیاورد، مادورو مدعی شد: «اجلاس هفدهم مجمع غیرمتعهدها نه برای سال‌ها بلکه قرن‌ها به یاد خواهد ماند!» شاید آقای مادورو پایان رسمی عمر سیاسی جنبش غیرمتعهدها را نزدیک می‌بیند.
بجز این نکته، در گردهمایی فقیرانه مارگریتا که بیشتر جنبه تفریحی و استراحت برای شرکت کنندگان داشت، نکته قابل ملاحظه‌ی دیگری دیده نشد.
در حال حاضر مخالفان دولت مادورو که در فکر توسل به همه‌پرسی علیه او هستند، شمار اندک شرکت کنندگان در مجمع غیر متعهدها را نشانه انزوای رییس دولت ونزوئلا معرفی می‌کنند.
ونزوئلا در حالی با هزینه‌های میلیونی میزبانی اجلاس غیرمتعهدها را برگزار کرد که اقتصاد بحران‌زده آن کشور با تورم سه رقمی و کمبود مواد غذایی در شرایط فروپاشی کامل قرار گرفته است.
مجمع عمومی روحانی را تحویل نگرفت
حضور روحانی در اجلاس سال جاری مجمع عمومی سازمان ملل از همان ابتدا بی رمق و نشانگر کاهش ارزش خبری و وزن سیاسی رییس دولت جمهوری اسلامی بود.
ظاهرا بعد از امضای «برجام» نه مسئولان جمهوری اسلامی حرف تازه‌ای برای گفتن دارند و نه اشتیاقی برای شنیدن حرف‌های تکراری آنها در جامعه جهانی باقی مانده است.
برخلاف سال‌های گذشته که سخنرانی احمدی‌نژاد و حتی روحانی برای روز نخست مجمع در نظر گرفته می‌شد، این بار به روحانی در روز سوم مجمع وقت داده بودند و گفته شد که این تدبیر برای پرهیز از رویارویی نا خواسته او با باراک اوباما بوده، در حالی که دو سخنران پیش از روحانی، نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل بود!
بخش پایانی سخنان نتانیاهو شامل این جمله بود که: «اسرائیل نه امروز، نه فردا و نه هرگز اجازه مسلح شدن جمهوری اسلامی به بمب اتمی را نخواهد داد.»
از آن طرف، رییس دولت جمهوری اسلامی، برخلاف احمدی‌نژاد این‌بار اسرائیل را از رادار حملات تبلیغاتی خود خارج ساخت و جای آن را به عربستان سعودی داد.
نایف، ولیعهد عربستان هم که روز پیش از روحانی در مجمع سخنرانی کرد، رژیم ایران را از حملات خود بی نصیب نگذاشت. تاکید نایف بر ضرورت تغییر و نوسازی مجمع عمومی سازمان ملل بود که به نوبه خود، مانند جنبش عدم تعهد، به دایناسوری تبدیل شده بدون حرکت و محکوم به انقراض.
حسن روحانی شاید جلسه‌ی سالانه مجمع و شنوندگان اندک خود را با صحن مجلس اسلامی و نمایندگان آن اشتباه گرفته بود که در سخنرانی خسته کننده و بی هدف و ناموزون خود که به زبان شیرین فارسی در سالن نیمه خالی مجمع ایراد شد، بعد از حمله به سعودی‌ها قول داد سال آینده اقتصاد ایران بهبود خواهد یافت!
روحانی در سخنانی که هنوز مجمع عمومی به پایان نرسیده، حتما از یاد خود او هم رفته است، غیر مستقیم به سرنشین بعدی کاخ سفید هشدار داد که «برجام» را به عنوان «یک سند چند جانبه» خدشه‌دار نسازد.
شاید این نوبت، آخرین بخت حسن روحانی و برادر ایشان برای سفر به قاره آمریکا بود، و سال آینده، در صورت ماندگاری جمهوری اسلامی، چهره دیگری- این باریک کلاهی، حکومت مذهبی تهران را در اجلاس سالانه مجمع عمومی نمایندگی کند.
