مردم در طول دو دهه گذشته طولانیتر از گذشته زندگی کردهاند اما به نظر میرسد ما به سقف افزایش طول عمر بشر نزدیک شدهایم.
دکتر یان ویجیا٬ کارشناس سالخوردگی در دانشکده پزشکی آلبرت آینشتاین میگوید: «از این پس انسان بیش از ۱۱۵ سال زندگی نخواهد کرد».
دکتر ویجیا با همکاری دو تن از دانشجویانش مدارکی را هم برای این پیشبینی بدبینانه خود در هفتهنامه بینالمللی پزشکی «طبیعت» منتشر کردهاند.
نظرات آنها تازهترین دیدگاه در زمینه این بحث طولانی است که موانع طبیعی برای افزایش طول عمر بشر وجود دارد.
در آمریکا کودکی که در سال ۱۹۰۰ متولد میشد به طور متوسط کمتر از ۵۰ سال امید به زندگی داشت. کودک متولد شده در این کشور در حال حاضر امید دارد تا ۷۹ سالگی عمر کند.
متوسط سن امید به زندگی در ژاپن بسیار بیشتر از این و ۸۳ سال است.
دکتر ویجیا و همکارانش در بررسی خود بر این موضوع متمرکز شدند که در هر سال تعداد افراد از سنین متفاوت در در قید حیات چه وضعیتی داشت.
آنها سپس نتایج به دست آمده در هر سال را با سال دیگر مقایسه کردند. این گروه تحقیق قصد داشتند تا ببینند که سرعت سن امید به زندگی در هر سال چقدر است.
به گفته این گروه٬ سریعترین بخش در حال رشد جامعه افراد مسن بودند. به عنوان مثال در دهه ۲۰ میلادی سریعترین رشد سنی قابل مشاهده در گروه افراد ۸۵ سال بود.
همانطور که متوسط سن امید به زندگی افزایش مییافت٬ نقطه رشد سنی نیز افزایش مییافت.
تا پیش از دهه ۹۰ میلادی٬ گروهی که سریعترین رشد را در بین زنان فرانسوی داشت زنان ۱۰۲ ساله بودند. اگر این روند ادامه پیدا میکرد هماکنون سریعترین رشد باید مربوط به زنان ۱۱۰ ساله میبود.
به گفته دکتر ویجیا و همکارانش که دادههای مربوط به ۴۰ کشور را بررسی کردهاند٬ به نظر میرسد این روند کاهش و حتی متوقف شده باشد.
به گفته آنها تغییر ساختار جمعیتی به سمت جمعیت پیرتر از دهه ۸۰ میلادی روند کاهشی داشته است. به گفته آنها این شاید به این دلیل باشد که بشر به نهایت طول عمر خود نزدیک شده است.
در سال ۱۹۶۸ طولانیترین عمر به دست آمده ۱۱۱ سال بود. پیش از دهه ۹۰ این رقم به ۱۱۵ سال افزایش پیدا کرد و پس از آن این روند متوقف شد و به جز مواردی بسیار نادر کسی بیش از ۱۱۵ سال عمر نکرده است.
در دههای اخیر بشر طولانیتر عمر کرده است. بهبود وضعیت بهداشت٬ ترک سیگار٬ رژیم غذایی سالمتر و بهبود علم پزشکی از جمله دلایل این مساله بودهاند اما هیچکدام از پیشرفتهایی که در زندگی مدرن صورت گرفته است نمیتواند فرایند بیولوژیک پیری و سالخوردگی را متوقف کنند.
دکتر ویجیا بر اساس تحقیقات تجربیاش پیری را به عنوان انبوهی از آسیبها به دیانای و دیگر مولکولهای بدن توصیف میکند. به گفته او بدن میتواند از برخی آسیبها بهبود پیدا کند اما در نهایت آسیبها آنقدر زیاد خواهد بود که جایی برای بهبود باقی نمیماند.
به گفته دکتر ویجیا بهترین آرزویی که میتوان برای نوع بشر داشت طولانیتر زندگی کردن نیست بلکه طولانیتر کردن سالهایی است که میتواند سالم زندگی کند.
با این همه، او اضافه میکند شاید در آینده شاهد کشف داروهایی برای تعمیر سلولهای آسیبدیده بدن بر اثر پیری هم باشیم.