شیخ جعفر شجونی، عضو شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز تهران و از اعضای تندروی شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی روز شنبه ۱۶ آبان به علت عارضه قلبی در سن ۸۴ سالگی در بیمارستان فیروزگر تهران درگذشت.
او از دوستان نواب صفوی بود و پیش از انقلاب چند بار به اتهام همکاری با این تشکیلات به زندان افتاد. او پس از انقلاب مسئول اداره کاخ شاهدخت شمس پهلوی شد و بارها در مصاحبه‌هایش اعلام کرد که از بازجویان زندان اوین بوده است. در اولین دوره مجلس شورای اسلامی به عنوان نماینده کرج با به مجلس شورای اسلامی گذاشت و شهرت‌اش به خاطر مصاحبه‌های تند و تیز و استفاده از الفاظ توهین‌آمیز در حرف‌هایش علیه رقبای سیاسی بود.
این روحانی تندرو در دوران دولت اول محمود احمدی‌نژاد از حامیان وی به شمار می‌رفت، اما به تدریج با او هم زاویه پیدا کرد، اما همواره اصلی‌ترین هدف او برای حملات لفظی در سال‌های اخیر هاشمی‌رفسنجانی بود.
شجونی در مطبوعات هم برای خود جایگاه ویژه‌ای داشت و روزنامه‌نگارانی که می‌خواستند بعضی رازمگوهای نظام را از زبان یک انقلابی دوآتشه بشنوند مشتری پر و پاقرص او بودند.
محمدجواد اکبرین، از پژوهشگران دینی خارج از کشور در اینستاگرام خود شجونی را «واعظ معروف هیئت‌ها و تجمعات خودسر در تهران» نامید و نوشت که پیرمرد اما با خبرنگاران مهربان بود و با سخاوت و صراحت به پرسش‌های‌شان پاسخ می‌داد. تقدیر این بود که آخرین مصاحبه‌ی عمرش با رادیو بی‌بی‌سی باشد و سه روز پیش در این رادیو بگوید: «ملت ایران می‌خورند آن رییس‌جمهوری را که بخواهد رابطه با آمریکا را ماستمالی کند».
اکبرین در ادامه نوشته «[شجونی] در عین حال چون آدم صادق و صریحی بود گاهی ناگفتنی‌ها را می‌گفت و زحمت دوستِ قدیمی‌اش احمد جنتی را بر باد می‌داد؛ آخرینش همین انتخابات گذشته بود که شورای نگهبان اعلام کرد علت رد صلاحیت سید حسن خمینی عدم احرازِ اجتهاد اوست، اما شجونی چند روز بعد در پاسخ به پرسش کیهان لندن گفت: «مسلّم است که حسن آقای خمینی مجتهد است؛ دارد تدریس می‌کند، اما بعد از فتنه‌ی هشتادوهشت وقتی زندانیان آزاد می‌شدند حسن آقا می‌رفتند به دیدن آنها» و این را علت ردصلاحیت او دانست». در آخر این دل‌نوشته هم دعا کرده «خداوند از سر تقصیراتِ همه‌ی ما بگذرد و مباد که ما را با سنگینیِ بار «حق‌الناس» از دنیا ببرد.
پرویز ثابتی، مدیر امنیت داخلی سازمان اطلاعات و امنیت کشور در دوران پهلوی در کتاب خاطرات‌اش با عنوان «دامگه حادثه» گفته که این سازمان برای کنترل آخوندهای مخالف، مدارکی از فساد اخلاقی آنها در قالب گرفتن عکس و ضبط صدا و فیلم تهیه و از این مدارک برای ترساندن و یا جلب همکاری آنها استفاده می‌کرده است.
او به طور مشخص به یکی از عملیات ساواک در سال‌های ۱۳۴۶ تا ۱۳۴۷ اشاره کرده که در آن ۵ نفر از واعظان معروف تهران به نام‌های محمدتقی فلسفی، عبدالرضا حجازی، محمود قمی، جعفر شجونی و محمدصادق لواسانی طعمه شدند. ثابتی این ۵ نفر را افرادی می‌دانست که در بالای منبر از پاکی و طهارت و صداقت و اسلام و ایمان صحبت می‌کردند و در عین حال خود تا گلو آلوده به فساد بودند.
در بخشی از کتاب ثابتی آمده «[…] روش کار هم این بود که این دختر به نحوی خود را به افراد مورد نظر نزدیک، و به عنوان این‌‌که مساله شرعی دارد با آنها ملاقات می‌کرد. او در ملاقات می‌گفت که همسر دارد اما همسرش از نظر جنسی او را ارضا نمی‌کند و سه ماه سه ماه در سفر است[…] دخترک پس از یک یا دو جلسه ملاقات موفق می‌شد آنها را به طرف خود جلب کند […]همه ۵ نفر که اسم‌شان را اشاره کردم، به منزل دختر رفتند و از همه‌شان فیلم و عکس و نوار تهیه شد.
به گزارش کیهان لندن فساد اخلاقی شجونی را بعدها بسیاری از شخصیت‌های بلند پایه انقلاب از جمله آیت‌الله سیدمحمود طالقانی و اعضای خانواده او در محافل خصوصی و یا در مصاحبه با خبرنگاران تایید کردند.
برخلاف رسانه‌های محافظه‌کار، مرگ شجونی در فضای مجازی دست‌مایه طنز شد و کم نبودند شهروندانی که با اشاره به ادبیات سخیف و بددهنی‌ها او وی را فردی «لومپ»* یا «عربده‌کش» خواندند. از جمله اظهارات پرحاشیه او وقتی بود که گفت، باید تلاش کنیم حسن روحانی رای نیاورد و تنها رئیس‌جمهور چهارساله باشد. او در یکی از مصاحبه خود گفته بود «موسوی فقط می‌تواند آرا زنان خیابانی را جذب کند».
*این واژه‌ی آلمانی در ایران به غلط «لمپن» یا «لومپن» گفته می‌شود.
