(+عکس) تالار رودکی برج میلاد تهران شامگاه پنجشنبه ۲۶ آذر میزبان یک جشن تولد بود، جشنی غیر عادی.
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/تولد-پنج-1024x682.jpg)
پوریا پورسرخ از بازیگران سینمای ایران و گروه «عموهای فیتیلهای» مجریهای مشهور برنامههای خردسالان آماده بودند تا برای تعدادی کودک با مادرانِ چادرسیاه جشن بگیرند.
اصولاً در ایران فقط خانوادههای متمول و ثروتمند برای فرزندانشان در سالن تولد میگیرند، یا حداکثر بعضی مواقع مهدهای کودک و مدارس غیرانتفاعی سالنی را اجاره میکنند و جشنی جمع و جور برای کودکان برپا میکنند تا هم آنان در کنار همسن و سالان خود شاد باشند و جست و خیز کنند و هم مادرانشان دغدغهی محدودیتهای برگزاری جشن در آپارتمانها و منازل شخصی را نداشته باشند.
اما این جشن تولد در برج میلاد تهران فرق با همه آنها داشت. اگرچه هم کودکان و مادرانشان در سالن بودند و هم کیک و بادکنک و کاغذ رنگی فراهم بود، ولی شباهتی به جشن تولدهای دیگر نداشت. حتی رقص دلفینها در پارک آبی هم نتوانست یک نشانه را لاپوشانی کند: بوی خون.
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/تولد-چهار-1024x681.jpg)
این جشن تولد میهمان ویژهای هم داشت، سردار حسین ساجدینیا فرمانده انتظامی تهران بزرگ این بار نیامده بود که یک تولد و جشن و پارتی را تعطیل کند و حاضرین را به منکرات بکشاند، او آمده بود تا مهمان جشن تولد فرزندان کشتهشدگان لشکر «فاطمیون» و «زینبیون» باشد.
۲۲ تن از فرزندان کشتهشدگان مدافع حرم افغانستانی و ۶ فرزند مدافع حرم پاکستانی که در ماههای مهر و آبان به دنیا آمده بودند به جای «کلاه بوقی» بر سرشان، پیشانیبندهایی بسته بودند که روی آن نوشته شده بود: «کُلّنا فِداکِ یا زینب».
شورای عالی توسعه فرهنگ قرآنی، شورای عالی قرآن شهرداری تهران و نیروی انتظامی و بخش فرهنگی برج میلاد تهران دست به دست هم داده بودند تا از وارثان شبهنظامیان وابسته به سپاه قدس، یعنی مدافعین حرم افغان و پاکستانی به اصطلاح دلجویی کنند.
تعداد دقیق کشتهشدگان افغان و پاکستانی در جنگ سوریه مشخص نیست، اما گفته بودند تا اواسط سال ۹۴ شمار آنها حدود ۲۰۰ نفر شده، با این همه از عکس و اخبار پیدا بود شمار اجساد آنان وقتی به ایران برمیگشت و در شهرهای مختلف تشییع میشد، بیش از اینهاست.
فارغ از روایتهای حماسی و انقلابی که رسانهها و سردمداران جمهور اسلامی برای توجیه حضور این شبهنظامیان در سوریه عنوان میکنند، اصلیترین امتیازی که رفتن به این جهنم داشت، گرفتن اقامت یا تابعیت ایران برای خود و خانوادههایشان بود.
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/cover-1024x687.jpg)
علاوه بر حقوق ماهیانه، آن دسته اعزامیهایی که در حین ماموریت بودند یا سابقه اعزام به سوریه داشتند، در قدم اول از دیپورت شدن نجات مییافتند. اگر مجروح یا جانباز و کشته میشدند، حداقل اگر امکانات و شرایط بهتر به خودشان وصال نمیداد، خانواده آنان از امتیازات بیشتری بهرهمند میشدند، اندک پولی از بنیاد شهید یا سپاه به عنوان حق خون و ماهیانهای که خانواده آنان را در حداقلهای معیشت یاری میرساند.
جشن در آن لحظهای عجیبتر بود که کودکان و مادران قبل از ورود به سالن، بنر بزرگی را میدیدند که عکس پدران و همسرانشان روی آن بود، «شهدای حرم» همراه با این نوشته: سلام مرا به زینبیون برسانید، آنها خیلی خوب میجنگند، خیلی خوب مجاهدت میکنند. امضاء: سید علی خامنهای ۹۵/۹/۱
![د و خانوادهایشان بود.](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/تولد-یک-1024x684.jpg)
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/عکس-هفت-1024x679.jpg)
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/تولد-سه-1024x684.jpg)
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/تولد-دو-1024x683.jpg)
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/پیکر-1024x673.jpg)
![](https://kayhan.london/wp-content/uploads/2016/12/مادر.jpg)