برای اولین بار در جامعه اقلیت‌های آمریکا یک سازمان غیر انتفاعی پیشبرد پروژه‌های داده‌محوری را آغاز کرده که هدف از آنها نشان دادن مواردی از مشارکت ایرانیانِ آمریکا در این کشور است.
پروژه‌های مشارکت ایرانیان آمریکایی که توسط یک سازمان با همین نام در کالیفرنیا راه‌اندازی شده، در نظر دارد به یک منبع ملی تبدیل شود که داده‌ها و اطلاعات دقیق از تعداد اعضای جامعه در مشاغل مختلف و سهم آنها در تولید ناخالص داخلی و نقش آنها در پیشبرد بخش‌هایی مانند تکنولوژی، علم، هنر، فرهنگ و امکانات بهداشتی را جمع‌آوری کند.
پیروز پرورنده بنیانگذار این پروژه به کیهان لندن می‌گوید: «اگر شما از یک ایرانی بپرسید چند پزشک ایرانی در آمریکا وجود دارد آنها نمی‌دانند. پیش از این من هم نمی‌دانستم. اگر من ندانم، بچه‌های من از کجا بدانند؟ اگر من ندانم، همکار آمریکایی من از کجا بداند؟ سیاستمداران از کجا بدانند؟»
وی می‌افزاید: «درواقع ما در حال تلاشیم داده‌هایی را جمع‌آوری کنیم که به بقیه نشان دهد نقش ایرانیان آمریکایی در پیشرفت‌ها چه بوده است. این اطلاعات برای استفاده در دسترس همه سازمان‌های دیگر ایرانی- آمریکایی خواهد بود.»
پرورنده همچنین گفت که علاوه بر این نتایج این پروژه‌ها را در اختیار سازمان‌های دیگر خواهد گذاشت «تا بتوانند پیش سیاست‌گذاران بروند و بگویند: ببین، ۹۰۰۰ پزشک ایرانی وجود دارد که زندگی مردم را نجات می‌دهند و خدمات بهداشتی به جامعه عرضه می‌کنند. یا فلان تعداد شرکت متعلق به ایرانیان آمریکا است، یا فلان تعداد معلم‌هایی هستند که مشغول به خدمت‌اند. این اعداد مهم‌اند چون می‌توانند بر برداشت شهروندان و سیاست‌گذاران موثر باشند.»
او اضافه می‌کند :« IACP (پروژه‌های مشارکت ایرانیان آمریکایی) قرار نیست تبدیل به یک گروه حمایتی شود. این منشور ماست. ما هرگز مدافع سیاست‌های یک گروه خاص نخواهیم شد. این کار ما نیست. ما می‌خواهیم داده‌ها را به سازمان‌های دیگر که تخصص‌شان حمایت از مردم است قرار دهیم.»
این پروژه یک سال پیش زمانی آغاز شد که پیروز پرورنده تیمی کوچک از همکاران را به وجود آورد و یک دیتابیس با بیش از ۲۰۰٫۰۰۰ نام جمع‌آوری کرد. آنها با استفاده از تکنیک‌های مختلف، نام‌هایی را که مطمئن بودند ایرانی است انتخاب کردند؛ ولی نیاز به بازبینی و بررسی بود زیرا بسیاری از نام‌های ایرانی با افغان‌ها و پاکستانی‌ها مشترک است.
پرورنده می‌گوید: «در ابتدا ما با کسانی که فکر می‌کردیم ایرانی هستند ارتباط گرفتیم و از آنها خواستیم یک فرم پر کنند و درباره آنچه انجام داده‌اند و مشارکت‌شان در جامعه توضیح دهند. به زودی متوجه شدیم که این مدل چندان قابل ارزیابی نیست، چون بسیار ذهنی و انتزاعی است و پتانسیل زیادی برای اغراق یا کتمان واقعیت وجود دارد.»
به همین دلیل، این سازمان به سراغ منابعی می‌رود که داده‌های جامعه را برای مشاغلی مانند پزشکی و وکالت جمع‌آوری می‌کند و دولت نیز اطلاعات و اعضای این مشاغل را ثبت و ضبط می‌نماید.
ولی آیا می‌توان با تکیه بر این دیتابیس، همه ایرانی- آمریکایی‌ها را یافت؟ برای شغل‌هایی که نیاز به ثبت دولتی ندارند چطور؟ پاسخ پیروز پرورنده، مبتکر این پروژه، دو جنبه دارد.
پرورنده توضیح می‌دهد: «صادقانه بگویم تصدیق می‌کنم که ما می‌توانیم تنها بخشی از جامعه را بازنمایی کنیم. این نام‌ها بخشی از جامعه را نشان می‌دهد و هیچ تضمینی وجود ندارد که ما اسم تمامی ایرانی‌های ساکن آمریکا را بتوانیم داشته باشیم. واقعا هیچ تضمینی برای این کار وجود ندارد.»
با این همه او امیدوار است زمانی که این پروژه بیشتر شناخته شود، و مردم به آنها به عنوان کسانی که در پی این کار هستند اعتماد کنند و ارزش فعالیت IACP را بشناسند، آن وقت افراد خود را به این پروژه معرفی می‌کنند و این پروژه به صورت ارگانیک رشد خواهد کرد.
رویکرد داده‌محور به پروژه عامل مهم دیگری در این ابتکار است.
پرورنده در این زمینه به کیهان لندن می‌گوید: «مسئله من در تلاش برای مستندسازی مشارکت ایرانی- آمریکایی‌ها این است که همیشه افراد مشهور و ستاره‌ها در جامعه مرکز توجه قرار می‌گیرند. این تقریبا همان علتی است که این رویکرد را برای نقل داستان‌هایی از مشارکت‌شان انتخاب کردیم.»
او افزود: «در این رویکرد چند مشکل وجود دارد: یکی آنکه تعداد کمی‌از افراد را تحت پوشش قرار می‌دهد. برای این که همه افراد درخشان جامعه‌مان را پوشش دهد باید بیشتر کار کنیم. کسی که به این دیتابیس نگاه می‌کند ممکن است بگوید: خب، بقیه چه کسانی هستند؟ مشکل هم همین است که اگر عده زیادی شرکت نکنند، مشارکت کسانی که معروف نیستند دیده نمی‌شود.»
طراحی IACP تا کنون با سرعت کمی پیش رفته است.
پرورنده درباره مشکلات عملی می‌گوید: «ما در آغاز راه هستیم. هنوز وب‌سایت‌مان را به طور جدی فعال نکرده‌ایم. در ماه گذشته ۱۰۰ نفر بازدیدکننده داشته‌ایم. همه‌اش همین است. فعلا فعالیت در فیس بوک و جاهای دیگر را آغاز کرده‌ایم و امیدواریم مردم تشویق شوند که بیایند و به بانک اطلاعاتی ما سر بزنند.»
پرورنده دو دغدغه مهم را نیز مطرح کرد: امنیت و محرمانه بودن.
پیروز پرورنده با تاکید بر اینکه در پیشبرد این پروژه شدیدترین تدابیر امنیتی به کار رفته است، تأکید کرد که اطلاعات دیتابیس از طریق سایت در دسترس عموم نیست. وی درمورد هرگونه دخالت دولت، می‌گوید که دولت تمام داده‌ها را از طریق اداره مهاجرت ایالات متحده در اختیار دارد.
در پاسخ به این نگرانی که ممکن است از این اطلاعات استفاده عمومی و یا سوء استفاده شود، پرورنده به کیهان لندن می‌گوید: «ما اسم کسی را منتشر نمی‌کنیم. اسامی‌ناشناس می‌مانند… ما فقط اعداد و ارقام را ارائه می‌دهیم و اسامی‌اصلا نمایش داده نمی‌شوند.»
تکمیل پروژه‌های داده‌محور در IACP در وضعیت دیگری به تصویب رسید. با همکاری‌هافینگتون پست، خبر این پروژه به گوش ایرانیان آمریکا رسید که از طیف‌های متفاوت از شغل‌های مختلف بودند و از آنها سئوال شده بود آیا مایل به مصاحبه هستند. تا کنون بیش از ۳۰ نفر مصاحبه کرده و گفتگوهایشان در اینجا موجود است. پرورنده ادامه می‌دهد: «تلاش ما بر این بود که چندان بر خانه‌داری تمرکز نکنیم. یکی از معیارهای ما این است که هم می‌خواهیم مشاغل متنوع را پوشش دهیم و هم می‌خواهیم به تعادل جنسیتی ۵۰ -۵۰ برسیم.»
در پروژه‌ی IACP تمایز آگاهانه‌ای بین «موفقیت» و «دستاورد» با «مشارکت» وجود دارد. در اینجا الزاما به تحسین موفقیت‌ها و دستاوردها پرداخته نمی‌شود، بلکه آنچه اهمیت دارد مشارکتِ ایرانیان در جامعه است. پیروز پرورنده با تایید و تأکید بر این موضوع به کیهان لندن می‌گوید: «ما بر موفقیت تمرکز نکرده‌ایم. منظرگاه ما مشارکت است. تعریف ما از مشارکت به عنوان یک آمریکایی این است که مهم نیست چه شغلی داشته باشیم؛ ایرانیان ساکن آمریکا ممکن است آتش‌نشان، معلم مدرسه، وکیل یا مدیرعامل باشند. هر کدام که زندگی و شغل‌شان را پیش می‌برند با تعریف ما کارشان مشارکت در زندگی آمریکاست چرا که کسی وجود دارد تا برای کارشان دستمزد بپردازد و بنابراین آن کار تولید ارزش می‌کند و همین در تولید ناخالص ملی محاسبه می‌شود.»
*منبع: کیهان لندن به زبان انگلیسی
