گروه تئاتر سام درادامه‌ی فعالیت‌های ۱۷ ساله خود در لندن نمایشنامه‌ای با عنوان «بی‌تاب رقص هستم و امید» از مارک هیل را به اجرا گذاشت. این نمایشنامه پرداختی است واقع‌گرایانه از زندگی بیماران روانی در تیمارستانی در انگلستان.
عمداً جمله‌ی «این نمایش را به صحنه برده است» را در اینحا به کار نمی‌بریم زیرا نمایش در میان تماشاگران اجرا می‌شد. اگر بخواهیم از واژگان فنی تئاتر استفاده کنیم باید بگوییم دیوار چهارمی بین تماشاگر و مکان رویدادها وجود نداشت.
در چنین وضعیتی بازیگران خیلی بیشتر حضور تماشاگران را حس می‌کنند و به آن واکنش نشان می‌دهند. از سوی دیگر، این تمهید را کارگردان نمایش، سوسن فرخ نیا، به کار گرفت تا حساسیت و آگاهی تماشاگران را به مسائل مربوط به سلامت روان بیشتر کند. ازهمان بدو ورود تماشاگران به سالن انگار وارد تیمارستان شده و از نزدیک شاهد وقایع در آنجا می‌شدند.
نویسنده‌ی این نمایش، مارک هیل، هرچند ایرانی است، ولی به انگلیسی می‌نویسد و گروه تئاتر سام نمایش او را به فارسی برگردانده است. کارگردان، سوسن فرخ نیا، پرداخت واقع‌گرایانه و مستند این نمایشنامه را به زبان نمایشی در آورده است.
