برزو فارسی- فروردین سال ۱۳۸۴ بازی دو تیم فوتبال ایران و ژاپن در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ در استادیوم آزادی تهران برگزار شد. آن زمان هنوز سیستم فروش بلیت اینترنتی راه نیفتاده بود و برای اینکه تماشاگران بتوانند طبقه اول ورزشگاه جای مناسبی برای تماشای بازی پیدا کنند باید از صبح زود پشت باجههای بلیت‌فروشی صف میبستند.
عید بود و تهران تعطیل و مسافران زیادی از شهرستانهای دور و نزدیک به تهران آمده بودند تا هم دید و بازدید نوروزی کرده باشند و هم این بازی حساس را از نزدیک تماشا کنند.
هفت صبح پشت درِ استادیوم، هزاران طرفدار فوتبال صف بسته بودند تا شانس داشته باشند بلیط بخرند و در طبقهی اول استادیوم قبل از آنکه سکوها پر شود جای نشستن پیدا کنند.
حدود ساعت ۹ صبح با کلی دردسر بلیت خردم و وارد استادیوم شدم و ردیف ششم و هفتم از جایگاه ۱۰ استادیوم نشستم. هوا بسیار سرد بود و باید سوز شدید ورزشگاه را تا ۵ عصر که بازی شروع میشد تحمل می‌کردیم، به خصوص در ضلع شرقی استادیوم که در بعضی ماه‌های سال رنگ آفتاب را هم به خود نمی‌بیند.
بین تماشاگرانی که به صورت گروهی با رفقای خود به ورزشگاه می‌روند رسمی برقرار است و آن اینکه یکی دو نفر زودتر بلیت می‌خرند و داخل سکوها جا می‌گیرند تا دوستانشان که چند ساعت بعد به استادیوم می‌رسند جای نشستن داشته باشند.
حوالی ساعت ۱۰ صبح دو جوان شاید ۱۶ تا ۱۸ ساله در سکوی‌های ردیف پایین‌تر از من جا گرفتند دو پتوی قهوه‌ای رنگ پهن کردند و منتظر دوستان خود نشستند؛ کلی هم سیگار دود کردند.
ظهر حدود ساعت ۱۲ طبقهی اول ورزشگاه پُر بود و درهای ورودی را بستند و جاهای خالی فقط برای آنهایی بود که بلیت داشتند و دوستانشان از قبل برایشان جا گرفته بودند.
خاطرم هست، اذان از بلندگوهای ورزشگاه پخش میشد که دوستان این دو پسر رسیدند، اینکه سلام و تعارف کردنِ نوروزی آنها همراه با مشت و لگد و پس‌گردنی و شوخی‌های ناجور بود به کنار، اندکی بعد از جیب‌شان بسته‌های کوچک مواد مخدر بیرون آوردند و شروع به درست کردن سیگار کردند و کشیدند و کشیدند.
در این دیدار که ایران با دو گلِ وحید هاشمیان با نتیجه دو بر یک، پیروز میدان شد ۱۲۰ هزار تماشاگر حضور داشتند و در پایان جمعیت آنقدر زیاد بود که ۷ نفر زیر و دست و پا کشته و نزدیک ۴۰ نفر مصدوم شدند.
با چنین جمعیتی این شش هفت جوان نیم ساعت مانده به شروع بازی دودکردنشان که تمام شد، بساط خود را جمع کردند و رفتند!
مصوبه جدید سازمان لیگ و ممنوعیت مصرف سیگار
روز شنبه ۳۱ تیرماه هیات رییسه سازمان لیگ فوتبال ایران در بیانیهای اعلام کرد که در فصل ۹۷-۹۶ مسابقات لیگ برتر فوتبال، ورود و مصرف دخانیات در تمامی ورزشگاه‌های ایران ممنوع است. به این ترتیب سیگار جزو اقلام ممنوعه محسوب شده و تماشاگران نباید با سیگار وارد ورزشگاه شوند.
آن‌دسته هواداران فوتبال که تجریه رفتن به استادیوم را دارند، می‌دانند که شاید اکثر تماشاگران در استادیوم سیگار می‌کشند و شماری هم با توجه به جمعیت زیاد تماشاگران با خیالی آسودهتر انواع مواد مخدر را که مصرف آنها ساده است در ورزشگاه‌ها دود می‌کنند.
البته تا اعلام این ممنوعیت هم ورود سیگار به استادیوم محدودیت داشت و اگر ماموران در حین بازرسی می‌دیدند فردی بیشتر از مصرف خودش یعنی برای فروش چند پاکت سیگار به استادیوم آورده از ورود آن به داخل ورزشگاه جلوگیری میکردند.
به طور مشخص ممنوعیت مصرف سیگار در ورزشگاه‌ها اگر به صورت جدی پیگیری شود، در کوتاه‌مدت می‌تواند سبب ریزش تماشاگران شود و شاید در بلندمدت بر تعداد تماشاگرانی که اهل سیگار کشیدن نیستند و همواره محیط پردود ورزشگاه‌ها آنها را آزار می‌دهد بیافزاید.
اما آیا سازمان لیگ و نیروی انتظامی که مسوول برقراری نظم و قانون در استادیوم‌ها هستند توانایی اجرای این مصوبه جدید را دارند؟ آن هم در شرایطی که با وجود سه لایه بازرسی بدنی، برخی تماشاگران انواع ترقه و نارنجک دستساز و انواع مواد مخدر به استادیوم آزادی وارد می‌کنند.
از طرفی درآمد استادیوم‌های ورزشی ایران ناچیز است، بخصوص برای استادیوم بزرگی مثل آزادی کاهش تماشاگر یعنی ضرر شدید مالی و باید دید که آیا پشت پرده فشاری که برای لغو این قانون از سوی مافیای اقتصادی فوتبال به سازمان لیگ وارد میشود چه کسانی قرار دارد و آیا آنها با این زیان به نفع سلامت تماشاگران و برقراری محیط بهتر در استادیوم‌ها کنار میآیند؟
قیمت سیگار در ورزشگاه آزادی دو تا سه برابر قیمت انواع سیگار در بیرون ورزشگاههاست و شمار زیادی از آنها که به صورت قاچاقی سیگار وارد ورزشگاه می‌کنند با مسوولان استادیوم زد و بند دارند که حالا کارشان کساد میشود.
