وفا آذربهاری ـ مراسم «بزرگداشت پادشاهان پهلوی و سالگرد انقلاب مشروطیت» در منطقه واشنگتن دی سی برگزار شد.
در این مراسم که از سوی حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات) سازماندهی شده بود، احمدرضا بهارلو (گوینده، برنامه‌ساز و مدیر پیشین بخش فارسی صدای آمریکا) و بهرام بهرامیان (استاد دانشگاه مریلند) سخنرانی کردند. انوشیروان کنگرلو (گوینده پیشکسوت تلویزیون ملی ایران) نیز پیام شهبانو را قرائت کرد. مینا رضوانی و فریدون کامران‌پور نیز چند ترانه ملی و میهنی اجرا کردند.
بزرگداشت پادشاهان پهلوی با حضور انوشیروان کنگرلو و احمدرضا بهارلو
عصر روز یک‌شنبه (۱۵ مرداد- ۶ اوت) «بزرگداشت پادشاهان پهلوی و سالگرد انقلاب مشروطیت» در هتل «دبل تری» در شهر بتزدا ایالت مریلند در نزدیکی پایتخت آمریکا برگزار شد. حضور چهره‌های معروف و محبوب رسانه‌ای، آقایان انوشیروان کنگرلو و احمد رضا بهارلو، در کنار ترانه‌خوانی مینا رضوانی حال و هوای به این برنامه داده بود.
مراسم «بزرگداشت پادشاهان پهلوی و سالگرد انقلاب مشروطیت» از ساعت ۶ بعد از ظهر با اجرای زنده‌ی سرود «ای ایران» با صدای مینا رضوانی، و سخنان کوتاهی از احمد مظاهری، مسئول شاخه واشنگتن حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات) رسمیت یافت.
در ادامه، خسرو اکمل، رایزن حزب مشروطه ایران، سخنانی در تجلیل و ستایش پادشاهان پهلوی ایراد کرد و تاسف خود را از ادامه‌ی نظام جمهوری اسلامی بیان نمود.
قرائت پیام شهبانو فرح توسط انوشیروان کنگرلو
پس از آن انوشیروان کنگرلو (گوینده پیشکسوت و صدای آشنای پنج دهه در تلویزیون ملی ایران و صدای آمریکا) پیام شهبانو را قرائت کرد.
واکنش مدیر پیشین بخش فارسی صدای آمریکا به انتشار «مجموعه اسناد کودتای ۲۸ مرداد»
احمدرضا بهارلو سخنران اصلی مراسم بزرگداشت پادشاهان پهلوی بود که در قسمتی از سخنرانی نیم ساعته خود، به انتشار «مجموعه اسناد کودتای ۲۸ مرداد از سوی آمریکا» واکنش نشان داد و گفت: «ببینید که در همین هفته‌هاى اخیر با انتشار تعدادى نامه‌هاى ادارى وزارت امورخارجه آمریکا به عنوان اسناد محرمانه ٢٨ مرداد که در حقیقت هیاهوى بسیار براى هیچ بود چه ولوله‌اى از شادى و شعف بى جهت میان دشمنان ژنتیکى پهلوى افتاد. حالا صرف نظر از اینکه مثلا پاسخ شاه به سوال روزنامه‌نویس‌ها در ایتالیا کجایش سرّى و محرمانه بوده که به عنوان سرّى و محرمانه به خورد این ملت بدهند، صحبت بنده این است که چگونه همان‌ها که امروز مدعی‌اند از فریب‌هاى تاریخى و از فریب فریب‌ها ، نیرنگ ۵٧ درس آموخته‌اند باز هم بعد از انتشار همین مثلا اوراق که هیچ چیز را ثابت نمی‌کند، دوباره دارند همان حرف‌هاى سال ۵٧ را به زبان می‌آورند که این بلاى سى و نه ساله را گریبانگیرشان و گریبانگیرمان ساخت؟»
دخیل بستن به ترامپ
در شرایطی که پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، و حضور او در کاخ سفید، امیدها و انتظاراتی را برای افراد و گروه‌هایی در جامعه ایرانی داخل و خارج ایجاد کرده است، مدیر پیشین بخش فارسی صدای آمریکا اظهار داشت:
«من در این تکرار هر ساله این روز همچنان مانده‌ام که این ملت با استعداد و تیزهوش چرا در درس تاریخ این چنین مردود و رفوزه مى‌شود؟ به یاد نمی‌آورد، حتى تاریخ همین ایام معاصر را به یاد نمی‌آورد که هیچ دولتمرد بیگانه‌اى دلش به حال او نسوخته. که آنها دلشان به حال ملت خودشان هم نسوخته چه رسد به او. به یادش نمی‌آید نواى خوش‌آهنگ حقوق بشر جیمى کارتر را که در حکم سوت شروع والس مرگ انقلاب بود. و چه خوش‌رقصى‌ها که این ملت با آن نکرد.
یادش نمی‌آید که چگونه منتظر شد رونالد ریگان رئیس جمهور شود و پدر صاحب آخوند را در آورد اما به جایش حکایت ایران- کنترا و زد و بند جنجال‌برانگیز با آخوند و فرستادن انجیل و کیک به شکل قلب توسط مک فارلین و آلیور نورث براى خمینى رو شد که ماه‌ها نمایش روزانه تلویزیون‌هاى آمریکا بود.
این ملت یادش نمی‌آید که در دوران کلینتون هم وقتى منتظر بود بابت انقلاب ۵٧ از او عذرخواهى شود، خانم اولبرایت به جاى آن رفت سراغ نبش قبر ٢٨ مرداد که داشت از حافظه او پاک مى‌شد و بابت آن اظهار تاسف کرد تا باز گریه به یاد مستان بیاورد.
و نمی‌آموزد که «محور اهریمنى» گفتن جرج بوش هم کمکى نکرد که هیچ، تنها منجر به نفوذ بیشتر آخوند در عراق و سوریه و افغانستان شد. همین امروز هم یادش نمی‌آید.»
حکایت همیشگی «دو حزب آمریکا براى یک نقشه واحد» برای ایران: «یکى پاس مى دهد تا آن یکى آبشار بزند»
احمد بهارلو در ادامه این سخنان اضافه کرد: «این ملت در گوشه ذهن‌اش یادى نقش بسته از ریچارد نیکسون که جمهوریخواه بود، و در یک موقعیت نادر تاریخى او و شاه با درایت شایسته دو رهبر دلسوز به منافع مشترک دو کشور در سایه اتحاد با هم، وقوف یافتند و سال‌هاى درخشان اوج پیشرفت ایران و همچنین کم شدن دردسر منطقه براى آمریکا نیز در همین دوران بود.
او نمى‌آموزد که این اتحاد و یکدلى یک استثناء تاریخى بود.علیرغم همه موانعى که جلو هر دو قرار داشت که سردسته این موانع جبهه جنگ‌افروزان دنیا بود، و هر دو نیز تاوان آن را به سختی سرانجام پرداختند.
در همان دولت نیکسون نیز وزیر خزانه‌دارى تحمیلى وال استریت، ویلیام سایمون عضویت داشت که دشمن شماره یک شاه ایران و فردى بود که بالاخره در دوران جرالد فورد با وسوسه کردن احمد زکى یمانى علیه ایران، توطئه دوحه را در دسامبر ١٩٧٧ به ثمر رساند و زهر خود را وارد پیکره اقتصاد ایران کرد تا در زمان کارتر زمینه براى انقلاب فراهم باشد. این ملت حکایت دست اندر دست داشتن دو حزب براى یک نقشه واحد را یاد نمی‌گیرد، که اینجا یکى پاس مى‌دهد تا آن یکى آبشار بزند.»
احمدرضا بهارلو، با تاکید بر اینکه «اما این حکایت به این صورت غم‌انگیز ادامه نمی‌یابد»،سخنان خود را با امیدواری نسبت به آینده به پایان برد و گفت: «این پایان امید که با مرگ شاه آغاز شد، در سال‌هاى بعدتر و امروز با یاد دوباره شاه، و ادامه زندگى او در ذهن جمعى یک ملت، به صورت یک اسطوره و به ابعادى دست نیافتنى رسیده است. با این تفاوت که، با یاد شاه نمی‌توان کارى کرد که با خود او شد. یاد شاه را دیگر نمی‌توان در ذهن مردم کشت. این یاد چون رودى در ذهنیت ملت جاریست، و جاویدان. از این فرصت تاریخى باید براى نجات ایران و خطرى که آن سرزمین را امروز بیشتر از هرروز تهدید می‌کند، بهره گرفت.»
بهارلو در انتها افزود: «اگر بسیارى از خود اپوزیسیون خوانده‌ها، که خود را مخالف نظام غاصب می‌خوانند، یا به سبب دورى از ایران، این را ندانند و یا اصولا به خاطر همان ژن پهلوى‌ستیزى، نخواهند تا بدانند و از این اهرم تاریخى براى نجات ایران بهره بگیرند، به خودشان مربوط است، اما این پدیده «زندگى یاد شاه در ذهن ایران»، فراتر از حزب و سلیقه یک گروه و جمع است، اسمش هم حتى فراتراز هرنوع «طلبى»، حتى فراتر از سلطنت‌طلبى، که «امنیت‌طلبى» یک ملت است، امنیتی، که بدون آن شاه، سى و نه سالى می‌شود از ایران و ایرانى، گریخته است.»
تاکید استاد دانشگاه مریلند بر میزان توانایی اپوزیسیون
استاد دانشگاه مریلند، بهرام بهرامیان نیر در سخنان کوتاه خود، بر این موضوع تاکید کرد، که هیچ یک از نیروهای اپوزیسیون در حال حاضر، به تنهایی توانایی مقابله با جمهوری اسلامی را به قصد سرنگونی ندارند.
گفتگوی خبرنگار کیهان لندن با رایزن حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات)
در انتهای این برنامه، خسرو اکمل رایزن حزب مشروطه ایران، به پرسش خبرنگار کیهان لندن در واشنگتن دی سی، مبنی بر اینکه مهم‌ترین انگیزه‌ای که بزرگداشت پادشاهان پهلوی، ۳۸ سال پس از انقلاب همچنان برگزار می‌شود، چیست، پاسخ داد: «در درجه اول ما خودمان را مدیون پادشاهی می‌دانیم، که مملکت‌مان را از یک شرایط ناخوشایند تغییر داد و به موفقیت‌های بزرگ رساند، و متاسفانه آن طوری که باید و شاید از ایشان به هیچ وجه قدردانی نشد و در یک شرایط بسیار نامناسبی از این دنیا رفتند. بنا بر این وظیفه خودمان می‌دانیم که این قدردانی را حالا در غیاب ایشان حداقل انجام دهیم. از طرف دیگر برای نجات مملکت‌مان راهی دیگر نمی‌بینیم، که با گردهمایی و نزدیک شدن به هم بتوانیم شرایطی را به وجود بیاوریم، که مملکتی با یک رژیم دمکراتیک و سکولار به وجود بیاید، و برای به وجود آوردن آن چاره‌ای نداریم که این راه را ادامه دهیم و خودمان را به آن مرحله برسانیم.»
سلام بر احمد رضا بهارلو عزیز