جولی ارشادی – نخستین زن آمریکایی ایرانی‌تبار که به‌عنوان فضانورد ناسا انتخاب شده در مرکز فضایی جانسون در هوستون تگزاس برای علاقمندان صحبت کرد.
یاسمین مقبلی دانش‌آموخته‌ی انستیتو تکنولوژی ماساچوست است.
یک ناوبان وابسته به واحد نیروی دریایی آمریکا همراه با یازده بانوی دیگر از همکارانش با روی باز و خندان با خبرنگاران سخن گفت.
یاسمین مقبلی و یازده تن همکارش به زودی کارآموزی دوساله‌ی خود را در رشته‌ی فضاپیمایی آغاز خواهند کرد و چه بسا این آخرین فرصتی باشد که این گروه با مردمی صحبت می‌‌کنند که بی‌نهایت علاقمندند درباره‌ی تلاش‌هایی که در زمینه‌ی فضانوردی به عمل می‌آید آگاهی‌هایی به دست آورند.
در جریان یک مصاحبه، داوطلبان از جمله یاسمین مقبلی هر یک به نوبه‌ی خود پرسش‌هایی با گروه «فضانوردی ۵۲» که هم اکنون در ایستگاه بین‌المللی فضایی بسر می‌برند، مطرح کردند و سپس به پرسش‌های حاضران پاسخ گفتند.
یک داوطلب ساکن مؤسسه‌ی شبانه‌روزی جانسون (خدمات فضایی) پرسید که آیا فضانوردان زن آموزشگاه «فناوری، مهندسی و ریاضی» راهنمایی و توصیه‌ای برای داوطلبان جوان دارند؟
یاسمین مقبلی اولین نفری بود که پاسخ داد:
«تلاش کنید در هر زمینه‌ای بلندپایه و عالی باشید. حتی به این فکر نکنید که شما تنها زنی هستید که در یک گروه مردسالار زندگی می‌کنید. با آنان که همکار شما هستند کار کنید. بگذارید نسبت به شما اعتماد پیدا کنند و شما را محترم بدارند. اگر این طور عمل کنید بر دید و تصور آنان اثر می‌گذارید.»
یاسمین در پاسخ به این پرسش که دوره‌ی دو ساله‌ی آموزشی وی چه تفاوتی با تمرین در ارتش دارد توضیح داد که خودش حدود ۱۶۰۰ساعت تجربه‌ی پرواز در ارتش آمریکا دارد و ساعت‌ها خلبانی کرده و مأموریت‌های رزمی در افغانستان داشته است. ولی آنچه وی را به نام‌نویسی در نیروی دریایی آمریکا تشویق کرد در درجه‌ی اول آن بود که تجربه‌ای به دست آورد که بتواند او را در دست یافتن به آرزوی خود یعنی فضانوردی یاری دهد.
جک دی فیشر، فضانورد ناسا که به عنوان سرهنگ در نیروی هوایی خدمت می‌کرده است به این پرسش چنین پاسخ داد، با آنکه شباهتی بین دو رشته وجود دارد، ولی کار او در فضا به مراتب گسترده‌تر از خدمت‌اش در جبهه‌ی جنگ است.
وی گفت، وظیفه‌ی ما در فضا آن نیست که برویم و هدفی را تصرف کنیم بلکه وظیفه‌ی ما «چیزی از آن نمی‌دانیم است». جک دی فیشر هنگام اظهار این مطلب چنان میکروفون را در دست خود می‌فشرد که انگار در حالت بی‌وزنی است و هم اکنون در یک ایستگاه فضایی قرار دارد.
یاسمین مقبلی به هیچ وجه با پشتکار و سازش با محیط، بیگانه نیست. وی در آلمان به دنیا آمده و از هنگامی که خانواده‌اش به خاطر انقلاب از ایران فرار کردند و به آمریکا رفتند، در نیویورک زندگی کرده است. پدر و مادر او کامی و فرشته و برادرش کاوه همواره عشق و علاقه‌ی او را به فرا گرفتن علم، فناوری و ریاضیات و آرزوی او برای فضانورد شدن را تشویق کردند.
یاسمین مقبلی در ام‌آی‌تی تحصیل کرده و ساعت‌ها پرواز رزمی در افغانستان داشته و روزهای طولانی خود را برای فضانوردی آماده کرده است. در تمام این مدت وی همواره از سوی خانواده‌اش پشتیبانی می‌شده است. پدر و مادر یاسمین وقتی فهمیدند که بالاخره رؤیای دخترشان به واقعیت پیوسته و برای فضانوردی انتخاب شده، به گریه افتادند.
فرشته مقبلی مادر یاسمین گفت: «ما بسیار مفتخریم؛ واقعاً مایه‌ی خوشوقتی است که به عنوان نخستین نسل پناهندگان ایرانی، شاهد آن باشیم که دخترمان بالاخره به آرزوی خود که فضانوردی است رسیده است. داشتن چنین فرزندانی مایه‌ی خوشبختی است.»
*منبع: کیهان لایف (کیهان لندن به زبان انگلیسی)
