سازمان خواربار کشاورزی ملل متحد (فائو) اعلام کرد که شمار گرسنگان در جهان با ۳۸ میلیون نفر افزایش در سال گذشته به ۸۱۵ میلیون نفر رسیده است.
سازمان فائو روز جمعه در گزارشی مشترک با صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی (ایفاد) و برنامه جهانی غذا (Wfp) اعلام کرد: گرسنگی در جهان، پس از اینکه بیش از ۱۰ سال به طور پیوسته کاهش یافته بود، در سال ۲۰۱۶ میلادی بار دیگر افزایش پیدا کرد و ۳۸ میلیون نفر به جمعیت گرسنگان افزوده شد.
بر اساس این گزارش، ۸۱۵ میلیون نفر معادل ۱۱ درصد از جمعیت جهان از گرسنگی و سوء تغذیه رنج می‌برند و در سال ۲۰۱۶ میلادی ۳۸ میلیون نفر به شمار آنها افزوده شده که اغلب ناشی از گسترش درگیری‌های خشونت‌آمیز و تغییرات شدید آب و هوایی است.
حدود ۱۵۵ میلیون کودک با سنین کمتر از ۵ سال از سوء تغذیه رنج می‌برند در حالی که حدود ۴۱ میلیون کودک برعکس اضافه وزن دارند. کم‌خونی در زنان و چاقی در بزرگسالان نیز از جمله عوامل نگران‌کننده دیگر است. این نوع گرایش نه فقط ناشی از جنگ‌ها، درگیری‌ها و تغییرات اقلیمی است بلکه مربوط به تغییرات بزرگ در عادات غذایی و کندی اقتصادی نیز هست: «در ۱۰ سال اخیر جنگ‌ها و درگیری‌ها افزایش یافته، پیچیده‌تر شده و حل آنها نیز دشوارتر شده است و این زنگ خطری است که نمی‌توان نادیده گرفت. اگر با تمام عواملی که باعث به خطر افتادن امنیت غذایی می‌شوند، مقابله نشود، نمی توان به گرسنگی در جهان تا سال ۲۰۳۰ پایان داد. از ۸۱۵ میلیون گرسنه در جهان، ۴۸۹ میلیون نفر در کشورهای زندگی می‌کنند که دچار جنگ و درگیری هستند.»
گفتنی است گزارش فائو، نخستین ارزیابی سازمان ملل در خصوص امنیت غذایی پس از دستور کار توسعه پایدار تا سال ۲۰۳۰ میلادی است. برنامه‌ای که هدف آن پایان دادن به انواع گرسنگی تا سال ۲۰۳۰ میلادی، به عنوان اولویت سیاسی بین‌المللی اعلام شده است.
همان‌طور که در گزارش فائو هم آمده است تغییرات شرایط اقلیمی در جهان سبب افزایش حوادث طبیعی مانند سیل، توفان‌های موسمی و خشکسالی‌های بلندمدت گردیده و به محصولات کشاورزی و باغداری آسیب جدی وارد کرده و دامداری را نیز با رکود مواجه می‌کند.
در یک و نیم دهه گذشته خشکسالی یکی از دلایل اصلی قحطی غذا در جهان به شمار می‌رود. در این مدت خشکسالی باعث از بین رفتن محصولات کشاورزی و مرگ و میر دام در کشورهای مختلف شده است. شرایط اقلیمی، وضعیت نامناسب در یک منطقه را تشدید می‌کند و کمبود آب سبب تسریع روند بیابان‌زایی و فرسایش زمین‌های کشاورزی می‌شود.
