مدیرکل موزه ایران باستان می‌گوید پس از گذشت ۸۰ سال از توصیه آندره گدار طراح موزه ملی ایران باستان نسبت به ساماندهی و مرمت، این موزه قرار است با کمک کارشناسان ایتالیایی بازسازی شود.
جبرئیل نوکنده مدیر کل موزه ملی یا ایران باستان در آستانه ۸۰ سالگی کتابخانه و موزه ملی ملک و موزه ملی ایران اظهار داشت که آندره گدار طراح موزه ملی ایران گفته بود این موزه فقط تا ۱۰ سال بعد، با توجه به کاوش‌ها و یافته‌های زیادی که از سایت‌های باستانی به دست می‌آید، جوابگوست.
وی اضافه کرد که حالا پس از گذشت ۸۰ سال از عمر این موزه، طرح بازسازی آن تا پایان امسال انجام و از اواخر امسال عملیات اجرایی آن آغاز می‌شود.
نوکنده گفته که این بازسازی موزه بر اساس طرحی است که آندره گدار، پایه‌گذار و معمارش برای بازسازی در دهه‌های قبل در نظر گرفته بوده که با نظر کارشناسان کامل‌تر شده است.
مدیرکل موزه ملی ایران با اشاره به تعویق بازسازی قدیمی‌ترین موزه ایران در دهه ۵۰ و دهه ۸۰ گفت که این اتفاق امسال به سرانجام رسید که بر این اساس کارشناسان ایتالیایی قرار است در این زمینه به کمک ما بیایند.
به گفته نوکنده، در موزه ایران باستان، سه میلیون اثر تاریخی نگهداری می‌شود که ۳۰۰ هزار اثر قابلیت نمایش دارند، اما فقط چهار هزار اثر آن به نمایش گذاشته شده‌اند.
وی تأکید کرد که این مجموعه غنی به توسعه فضای فیزیکی نیاز دارد و در جلسات متعددی، رایزنی و توافقات ضمنی انجام شده تا ساختمان وزارت خارجه و میدان مشق به فضای موزه ملی الحاق شود، اما تا کنون این امر میسر نشده است.
آنطور که مدیرکل موزه ملی ایران می‌گوید در برنامه ششم توسعه موزه‌ها به صورت هیات امنایی اداره می‌شود و باید مخاطب‌محور شوند تا شاید بتوان از کمک‌های مالی آنها استفاده کرد.
موزه ملی بزرگ‌ترین، مهم‌ترین و قدیم‌ترین موزه ایران است که بیشترین یافته‌های باستان‌شناسی حاصل از کاوش‌های علمی از دوران پارینه‌سنگی تا اسلامی در قالب دو موزه «ایران باستان» و «دوران اسلامی» به نمایش درآمده است.
موزه ملی ایران در سال ۱۳۱۶ خورشیدی در اولین بنای موزه‌‌ی کشور گشایش یافت. این بنا را آندره گدار، معمار فرانسوی، با الهام از طاق کسرا طراحی کرده بود و دو معمار ایرانی، عباسعلی معمار و استاد مراد تبریزی اجرای آن را به عهده گرفتند.
«موزه ایران باستان» شامل دو موزه «پیش‌ازتاریخ ایران» با آثاری از دوران پارینه‌سنگی قدیم تا اواخر هزاره چهارم پ‌م (یعنی از کهن‌ترین دوران تا پیش از ابداع نگارش) است و در «موزه دوران تاریخی» آثاری از اواخر هزاره چهارم پ‌م (یعنی آغاز به‌کارگیری نگارش) تا پایان دوران ساسانی به نمایش گذارده شده است.
