پیشینه‌ی جنبش زنان در تاریخ معاصر ایران به فعالیت‌هایی می‌رسد که به انقلاب مشروطه منجر شد.
زنان ایران در مقایسه با دیگر کشورهای خاورمیانه از بیشترین حقوق برخوردار بودند. جمهوری اسلامی تلاش کرد این حقوق را از میان بردارد ولی فقط توانست آنها را محدود کند بدون آنکه بتواند زنان را در اندرونی زندانی کند. این را مدیون فعالیت خود زنان و مردانی هستیم که همواره برای برابری حقوقی مبارزه کرده و می‌کنند. زنان نه «جنس دوم» هستند و نه «نیمه دیگر» بلکه جنس دیگر هستند که در کنار جنس مذکر می‌بابیست از حقوق انسانی برخوردار باشند.
شهین نوائی، استاد پیشین دانشگاه تهران و محقق و فعال حقوق زنان، مهمان پاراگراف ۶ است.
– فضای آموزش دانشگاه پیش از انقلاب و به ویژه در رابطه با دختران دانشجو چگونه بود؟
– در خارج از کشور، به عنوان یک فعال حقوق زنان، پدیده‌هایی که «معضل» به شمار می‌روند مانند زن بودن، مهاجر/ تبعیدی/ خارجی/ پناهنده بودن، خاورمیانه‌ای بودن، آمدن از یک کشور مسلمان‌نشین و… چقدر برای ادامه فعالیت انگیزه تولید می‌کنند؟
– چرا جنبش زنان که ده پانزده سال پیش چنان اوجی داشت، مدتی است حضور چشمگیر ندارد و به فعالیت جناحی در دوران انتخابات کاهش یافته؟ آیا آتش زیر خاکستر است؟
– تحولات حقوقی زنان در عربستان را چگونه می‌بینید؟
