خشونت علیه زنان و دختران یکی از رایج‌ترین خشونت‌ها در جهان است. «حتی یک زن را هم تنها نگذارید» موضوع و شعار امسال سازمان ملل به مناسبت ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است.
خشونت علیه زنان دست‌کم بر سه بستر صورت می‌گیرد: خانگی در حوزه‌ی خصوصی، فرهنگی در حوزه‌ی عمومی، قانونی در حوزه‌ی قضایی. بدیهی است که در کشورهای پیشرفته شمار و آمار این خشونت کمتر است زیرا بسترهای متفاوتی از نظر فرهنگی و حقوقی دارند. جنبش برابری حقوقی زنان و مردان توانست در قرن بیستم تحولی بزرگ در قوانین و در نتیجه در فرهنگ عمومی جامعه به وجود آورد. همزمان حضور فعال زنان به عنوان نیروی محرک اقتصادی و خارج از چهاردیواری خانه نمی‌توانست بدون این تحولات بنیادین تأمین شود.
این همه البته در کاهش خشونت خانگی نیز تأثیرات مهمی داشت و خودآگاهی زنان را در برابر «مردان خانواده» و همچنین «زنان مردسالار» تقویت کرد. اما به خشونت خانگی پایان نداد چرا که «خشونت» به مثابه یک پدیده‌ی بیولوژیک نیز ابعادی دارد که نمی‌توان با قانون و فرهنگ بر آن غلبه کرد اگرچه جنبش‌های اجتماعی و علم حقوق توانستند بر آن مهار بزنند.
در کشورهایی که ساختار سیاسی و فکری آنها بر پایه‌ی تبعیض قرار گرفته و زنان در آنها «جنس دوم» یا «نیمه‌ی دیگر» و یا «ضعیفه» و ناتوان به شمار می‌روند، طبیعتا مشکل ابعاد دیگری پیدا می‌کند. در این کشورها، چه بسا حتی اگر قوانینی نیز در دفاع از حقوق زنان تصویب شود، به دلایل فرهنگی زنان نتوانند و یا نخواهند از آن استفاده کنند. آنچه اخیرا درباره آزار و سوء استفاده‌های جنسی در هالیوود و به اصطلاح قشر «سلبریتی» در آمریکا مطرح شد، بیانگر وجود بقایا و رسوبات این فرهنگ در ذهن زنان حتی در کشورهایی است که قانون از حقوق آنها دفاع می‌کند. این پدیده در جوامعی که برابری حقوقی و آگاهی عمومی و خودآگاهی زنان آن‌گونه که باید رشد نیافته است، ابعاد گسترده‌تری پیدا می‌کند. سرنوشت دردناک ریحانه جباری، دختر جوانی که به جای آنکه از حق وی دفاع شود، به جوخه‌ی اعدام سپرده شد، نمونه‌ای است برای همه‌ی خشونت‌ها و سوءاستفاده‌هایی که علیه زنان در خانه و محل کار و جامعه در کشورهایی صورت می‌گیرد که قوانین‌اش نه تنها حامی زنان نیستند، بلکه به طور سیستماتیک و هدفمند علیه زنان تنظیم شده‌اند.
این است که باید گفت هر دستاورد حقوقی و فرهنگی که امروز داریم، بدیهی و ابدی نیستند. همه اینها می‌توانند با جابجایی قدرت‌ها از ما گرفته شوند. تنها قدرتی که می‌تواند مانع از دست رفتن این دستاوردها شود، قدرت جامعه است که می‌بایست برای حفظ و ارتقا و ماندگاری آنها تلاش پایدار و مداوم کند. خشونت علیه زنان زمانی می‌تواند کاهش یابد که جامعه به این قدرت خود آگاه باشد و خود زنان نیز حاضر نباشند به هیچ قیمتی به آن تن دهند.
هیچ زنی را علیه خشونت تنها نگذارید . ( این موضوع دسته بندی کردن زن و مرد باید یک روزی پایان یابد .) بهتر بود عنوان می شد هیچ انسانی راعلیه خشونت تنها نگذاریم و در دفاع از ان بکوشیم .