تفاوت عمده تظاهرات اعتراضی این روزها با سال ۸۸ در خواست‌های شرکت‌کنندگان است. این‌بار خواست‌ها معیشتی هستند.
برخلاف گذشته در این روزها تهران در مرکزیت قرار ندارد. این جنبش اعتراضی از گستردگی جغرافیایی برخوردار است.
شکل علنی مدیریت دوران گذار باید در خارج از کشور باشد، چون در داخل نیروهای سرکوب هرگونه تلاشی را متلاشی خواهند کرد.
اروپا و آمریکا زمانی حمایت جدی خواهند کرد که علائم گذار به صورت محسوسی آشکار شده باشد.
روحانیونی که سرنوشت خود را به نظام گره نزده‌اند، باید از هم اکنون در کنار مردم قرار گیرند.
ارتش که حافظ منافع ملی است، وظیفه دارد به مردم بپیوندد و از آنها دفاع کند.
در ایران جنبشی با گستردگی جغرافیایی و با خواست‌های صنفی و اقتصادی و سیاسی به راه افتاده است. تجربه و تاریخ نشان داده‌اند که جنبش‌های خودجوش بدون مدیریت، در بسیاری موارد، سرکوب شده و ناامید خیابان را ترک کرده‌اند. تجربه سال ۸۸ نیز تائیدی بر این احتمال است.
حسن شریعتمداری، فعال سیاسی ساکن هامبورگ، در گفتگو با احمد رأفت بر لزوم مدیریت دوران گذار تاکید می‌کند و از گروه‌های سیاسی و نهاد‌های مدنی و اجتماعی می‌خواهد مدیریت جنبش اعتراضی و دوران گذار را بر عهده بگیرند.
