حسین واثقى پدیده‌اى است استثنایى در دنیاى موسیقى. او نه سواد موسیقى داشت و نه سازى مى‌نواخت.
حسین وقتى کار ساختن موسیقى فیلم را در جوانى شروع کرد فیلم را در استودیو براى وى نمایش مى‌دادند و او با دست روى میز ضرب مى‌گرفت، با دهانش ملودى مى‌نواخت و یک نفر این صداها را به صورت دیکته موسیقى مى‌نوشت و نت آن را تنظیم مى‌کرد.
حسین در سال ١٣١۴ در تبریز به دنیا آمد. از نوجوانى به موسیقى علاقه زیادى داشت و به پدرش گفت دوست دارد وارد این رشته شود اما پدر متعصب به او گفت اگر بخواهى مطرب شوى سرت را مى‌برم!
او گفته بوده وقتى ١۵ ساله بودم مادرم عازم سفر زیارتى به مشهد بود خیلى از او خواهش و تمنا کردم مرا هم با خود ببرد. آن روزها سفر از تبریز به مشهد یک هفته طول مى‌کشید. در تهران چند روز منزل یکى از بستگان خانواده ماندیم بعد به مشهد رفتیم. دو هفته در آنجا بودیم اما در راه بازگشت به تهران به مادرم گفتم با او به تبریز باز نخواهم گشت. مادرم گفت پولى به تو نمى‌دهم، به او گفتم مهم نیست ۵ ریال پول دارم. مادرم رفت.
آدرس پسرخاله‌ام را داشتم، پیش آنها رفتم و چند روز بعد در یک ساعت‌سازى سرگرم کار شدم. بعد در تاترهاى لاله‌زار شروع به خواندن کردم. آهنگى هم ساختم که بعدها آن را به ایرج خواننده معروف دادم.
حسین کم کم وارد کار آهنگسازى و ساخت موسیقى فیلم مى‌شود اما چون با نواختن هیچ سازى آشنا نبوده و نت‌نویسى هم نمى‌دانسته شیوه عجیبى ابداع مى‌کند.
على عظیمى نژاد منتقد موسیقى به خبرگزارى ایلنا گفته از اسماعیل واثقى برادر حسین شنیده است که وقتى شعرى را به او مى‌دادند ظرف نیم ساعت ملودى آن را آماده مى‌کرده.
حسین اسماعیل را که در زندگى هنرى او نقش موثرى داشته، به هنرستان موسیقى مى‌فرستد. بعدها حسین ملودى‌ها را در ذهنش مى‌ساخت و اسماعیل که در این رشته فارغ‌التحصیل شده بود آنها را نت‌نویسى و تنظیم مى‌کرده است. او بعدها با موسیقىدان‌هاى دیگرى نیز کار کرد.
حسین و برادرش اسماعیل در ساخت موسیقى براى فیلم فعال بودند. موسیقى فیلم «میعادگاه خشم» در سال ١٣۵٠ از آثار معروف این دو برادر بود. موسیقى تیتراژ این فیلم در دستگاه چهارگاه و بر اساس موسیقى زورخانه‌اى و با ریتم دو چهارم ساخته شده بود.
به گفته این کارشناس موسیقى اطلاعاتى اشتباه گهگاه در مورد حسین واثقى منتشر شده مثلا در سایت سوره سینما درباره سوابق کارى او، نوازندگى در ١٢٣ اثر و تنظیم ٣ قطعه موسیقى ثبت شده در حالیکه او مطلقا با این هنر آشنا نبود و اصولا سواد موسیقى نداشت و به همین دلیل اسماعیل برادرش ملودى‌هایى را که حسین با دهان اجرا مى‌کرد با ویلن مى‌نواخت و مى‌نوشت و براى ضبط تنظیم مى‌کرد.
حسین واثقى بعد از انقلاب در سال ١٣۶١ براى فیلم جانبازان موسیقى ساخت. او در سال ١٣۶٣ همراه خانواده‌اش به اتریش و سپس به آمریکا رفت اما پس از چند سال به ایران بازگشت.
در سال ١٣٧٣ براى فیلم‌هاى «حال چه مى‌شود»، «حامى»، «حسرت دیدار»، «سربلند» و «مرضیه» موسیقى فیلم ساخت.
او در سال‌هاى پایانى زندگى درباره فعالیت‌هاى خود در زمینه موسیقى گفته: بدون آنکه یک روز به کلاس موسیقى رفته باشم، نه نت مى‌دانم و نه اینکه سازى مى‌زنم ٢۵٠٠ آهنگ و موزیک متن ساختم. تمام آثارم را با دهانم خلق کرده‌ام. بیشتر کارهایم در زمینه موسیقى فیلم بوده و ١٧٠ قطعه از آهنگ‌هایم را آقاى ایرج خواجه نصیرى خوانده است.
حسین واثقى در سال ١٣٨۶ در خانه سالمندان چشم از جهان فرو بست.
