(منیژه باقری)
دختر میهن من
چیست این عطر دلاویز
که از گیسوی تو می آید؟
عطر دانایی و آزادگی است
یا شمیم خوش رَستن از بند؟
هیچ می‌دانی
این نسیمی که سر زلف ترا می‌ساید
نفس جان‌بخش
همه‌ی زن‌های تاریخ است؟
همه‌ی آنهایی که توانستن را خواسته‌اند
چون خود تو،
آن زمان که سی و نه سال حقارت را
یکجا دار زدی
شکل یک روسری بر سر چوب؟
دختر میهن من
آب را می‌مانی، پاک و زلال
و به هم ریخته‌ای
ساحت قدسی ناپاکان را.
به تو باید بالید
زلف بسپار به باد
مهر ایران، نگهبان تو باد!
