اتحادیه چای سریلانکا به بانک مرکزی این کشور پیشنهاد داده است بدهی ۲۵۰میلیون دلاری نفتی به ایران را با صادرات چای جبران کند.
اتحادیه چای سریلانکا به دولت این کشور گفته است با اجرای این پیشنهاد هم بدهی این کشور پرداخت می‌شود و همین اینکه صادرات چای سریلانکا به ایران ادامه خواهد یافت.
یشنهاد اتحادیه چای سریلانکا در آستانه اقدامات وزارت امور خارجه این کشور برای پایبندی به مقررات شورای امنیت سازمان ملل متحد و دور زدن تحریم‌های اقتصادی آمریکا علیه ایران ارائه شده است.
لوسیل ویجه‌واردنا رئیس اتحادیه چای سریلانکا گفته است در حالی که بر اساس تحریم‌های سازمان ملل متحد احتمالاً محدودیت‌هایی در مبادلات مالی با ایران پیش می‌آید اما اگر شرکت نفت این کشور بدهی نفتی خود به ایران را به این اتحادیه پرداخت کند تولیدکنندگان این اتحادیه هم چای به ایران صادر خواهند کرد.
این در حالیست که وزیر امور خارجه سریلانکا نیز هفته گذشته مقررات منع مبادلات تجاری بر اساس تحریم‌های سازمان ملل متحد اعلام کرده و کمیته‌ای را برای اطمینان از پایبندی آنها به مقررات تحریم تشکیل داده‌اند.
با این وجود گودرز خردادپور، معاون بازاریابی و تنظیم بازار سازمان چای ایران واردات ۲۵۰میلیون دلار چای به کشور را محال و غیرممکن ارزیابی کرده و گفته است: «سالیانه حدود ۲۵ هزار تن چای خشک نیز در داخل کشور تولید می‌شود و ما سالانه به حدود ۱۰۵ تا ۱۱۰هزار تن چای نیاز داریم.»
خردادپور افزوده است: «سالانه جمعا ۲۷۵هزار دلار واردات چای به صورت رسمی به ایران انجام می‌شود و تسویه بدهی ۲۵۰میلیون دلاری سریلانکا به ایران از طریق صادرات چای به معنای واردات حدود ۵۳ میلیون تن چای خواهد بود که ۱۹۳ برابر نیاز سالانه کشور است.»
چایکاران و تولیدکنندگان چای در ایران معتقدند واردات بی‌رویه چای به کشور از جمله عواملی است که به تولیدکنندگان این محصول ضربه زده است. حجم قابل توجهی از چای به صورت قانونی و رسمی و بخشی از آن نیز به صورت قاچاق و توسط مافیاهای اقتصادی وابسته به حکومت وارد می‌شود.
تا چند سال پیش ۳۴هزار هکتار باغ چای از غرب گیلان تا غرب مازندران وجود داشت که به دلیل بی‌توجهی مسئولان به زیر ۲۰هزار هکتار کاهش یافته است و هم‌اکنون حدود ۱۵هزار هکتار باغ قابل کشت در ایران شمال ایران وجود دارد و بقیه متروکه شده‌اند یا برای ساختمان‌سازی و ویلاسازی تغییر کاربری پیدا کرده‌اند.
همچنین حدود ۵۰درصد از کارخانه‌های چای در شمال کشور تغییر کاربری داده‌اند و به این ترتیب بسیاری از باغداران، کارگران باغ‌های چای و کارگران شاغل در کارخانه‌های چای بیکار شده‌اند؛ بسیاری از کارگران بیکار شده به حاشیه شهرها مهاجرت کرده و به دستفروشی و حتی گدایی رو آورده‌اند.
اکنون با توجه به بازگشت تحریم‌های اقتصادی علیه ایران به نظر می‌رسد در صورتی که دولت سریلانکا با پیشنهاد اتحادیه چای این کشور موافقت کند، مقامات جمهوری اسلامی نیز ناچار به پذیرش آن هستند همانطور که در دوره پیشین تحریم‌ها نیز واردات کالا به جای پول نفت راهکاری برای دور زدن تحریم‌ها بشمار می‌رفت. پذیرش این پیشنهاد اما به معنای زدن تیشه دیگری بر ریشه تولیدکنندگان چای در ایران است.
بسیاری از کشورها در این شرایط بحرانی، با سوء استفاده از موقعیت، کالاهای نامرغوب و بنجل خود را به جای پول نفت به ایران قالب می‌کنند که در مواردی نمونه‌های باکیفیت‌تر همان کالا در ایران تولید می‌شود. کالای نامرغوب در ایران ارزانتر از کالای تولید داخلی وارد بازار می‌شود. در مقابل اما تولیدکنندگان ایرانی که مواد اولیه و تجهیزات را در شرایط تحریم با قیمت بالاتری تهیه کرده‌اند و قیمت تمام‌شده کالای آنها بالا می‌رود. در نتیجه در رقابت با کالاهای بی‌کیفیت اما ارزان شکست‌خورده و عموماً ورشکسته یا دچار رکود می‌شوند. این روند با سیل کالاهای چینی و ترک در دور‌ه‌های پیشین تحریم‌ها صنایع و تولیدکنندگان ایرانی را به شدت دچار بحران کرد.
