از «نفوذ اپوزیسیون در تظاهرات» تا تغذیه «برژنسکی‌‌مآبانه» اطرافیان روحانی از «پِستان پُرشیر بودجه»!

عملکرد دولت دوم حسن روحانی چنان ضعیف بوده که نه تنها زبان جریان‎های رقیب در انتقاد را درازتر کرده بلکه صدای خودی‎ها را هم درآورده است. انتقادهایی که در باطن چیزی جز بازتاب توفان سخت و گردابی که «کشتی سوراخ» نظام در آستانه‎ی چهل سالگی در آن گرفتار آمده نیست.

عبدالله گنجی مدیرمسئول روزنامه «جوان» نزدیک به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، روز شنبه ۱۵ دی، در مقاله‎‎ای با عنوان «بهانه‌ها و نشانه‌ها» به اعتراضات خیابانی علیه دولت و شعارهای ضد حکومتی که معترضان سر می‎دهند اشاره کرده و نوشته با توجه به راهبرد «فروپاشی از درون» کمتر تجمع واقعی و مطالبه حقی در کشور به‌ وقوع می‌پیوندد که به انحراف کشیده نشود.

به گفته او در جریان اعتراضات «ابتدا تعدادی با مطالبه مشخص (مثلاً بیکاری یا مالباختگی و…) تجمع می‌کنند. منافقین یا سلطنت‌طلبان یکی دو نفر را به جمعیت نفوذ می‌دهند، شعار عوض می‌شود. نیرو‌های امنیتی- انتظامی ورود می‌کنند و در پی آن از رسانه‌های فارسی‌زبان غرب می‌شنوید که: تجمع کارگران… که دنبال مطالبه حقوق خود بودند، سرکوب شد و احیاناً همان عنصر مخرب اگر دستگیر شود، به عنوان کارگر یا فعال مدنی تا مرز شکنجه و قتل و اعدام برده می‌شود.»

گنجی معتقد است مخالفان با انگیزه‎ی راهبردیِ «تولید بحران» و با هدف «سست کردن حامیان اصلی نظام» به هر بهانه‎ای آنها و نظام را نشانه می‎روند.

نویسنده‎ بطور مشخص به شعارها علیه علی‎اکبر ولایتی در جریان تظاهرات دانشجویان علوم تحقیقات تهران و موج انتقادات علیه محسن رضایی به خاطر توییت در مورد فریب بودن عملیات کربلای۴ اشاره کرده و سپس به سازمان مجاهدین و رضا پهلوی حمله کرده و مدعی شده، «دشمنی در فرهنگ ما دارای مرام و رسومی است اما بدون تردید اپوزیسیون جمهوری اسلامی حریت انسانی خود را نیز از دست داده است و از طبع و طبیعت آدمی نیز خارج شده است.» مدیر مسئول روزنامه «جوان» با گوشه چشمی به ملی‌- مذهبی‌ها نوشته «دشمن نجیب» داریوش فروهر، مهدی بازرگان و عزت‎الله سحابی بودند، موضعی که علی خامنه‎ای هم در گذشته به آن اشاره کرده بود.

رقص دشمن در اعتراضات

عبدالله گنجی با این مقدمه به حسن روحانی و کابینه‎ی او نهیب زده و می‎نویسد «متأسفانه دولت در حال شرطی کردن مردمی است که دچار مشکل می‌شوند. حل مسئله را به زمانی ارجاع می‌دهد که مردم به میدان بیایند و دشمنان در صفوف آنان به رقص درآیند.»

گنجی ناخواسته به تاثیر عمیق اعتراضات و اعتصابات مردم اشاره کرده و پرسیده «اگر قرار بود دولت ۳۰ هزار میلیارد تومان پول به مالباختگان بدهد چرا قبل از حضور میدانی آنان اقدام نکرد؟ چرا زمانی که منافقین کانال «مالباختگان» ساختند و ۲۸ هزار عضو گرفتند، مسئله را حل کرد؟ آیا دولت از مشکلات و واردات لاستیک و حجم نیاز ماهانه و عرضه و تقاضای آن بی‌خبر است؟ چرا وقتی اعتصاب کشور را قفل می‌کند مسئله حل می‌شود؟» البته یادآوری می‌شود که نه مشکل مالباختگان حل شده و نه مشکل لاستیک و کامیونداران به سرانجام رسیده است!

حلقه تنگ و محدود

مسیح مهاجری مدیر مسئول‎ روزنامه «جمهوری اسلامی» (نزدیک به دار و دسته هاشمی‎ رفسنجانی) در سرمقاله‌ای با عنوان «این حلقه را بشکنید آقای رئیس جمهور» به جزئیات استعفای قاضی‎زاده هاشمی از وزارت بهداشت اشاره کرده و نوشته «استعفای مسئولان در هر نظام حکومتی و هر دولتی، واقعه‌ای طبیعی است، ولی اگر وزیری در تنگنا قرار گیرد و به دلیل اینکه نمی‌تواند آنطور که می‌خواهد به کار ادامه دهد، کنار رفتن او نه تنها طبیعی نیست بلکه ضایعه است.»

مهاجری می‎نویسد، استعفای وزیر بهداشت بسیار فراتر از اختلاف نظر او با باقر نوبخت رئیس سازمان برنامه و بودجه بر سر بودجه بوده است. مشکل، حتی از سلیقه‌ای عمل کردن و گلایه‌مند ساختن وزرا و دستگاه‌ها و خاصه‌خرجی‌ها هم فراتر است. مشکل اصلی در «حلقه تنگ و محدودی است که رئیس جمهور روحانی در آن محصور است». این حلقه که چهار پنج عضو دارد و رئیس سازمان برنامه و بودجه نیز یکی از آنهاست، شاید دلسوز و خواهان خدمت باشند ولی کارنامه آنها نشان می‌دهد به همان اندازه که در محصور نمودن رئیس‌جمهور موفق بوده‌اند در پیشبرد امور کشور ناموفق هستند.

مدیر مسئول روزنامه جمهوری اسلامی در ادامه می‎نویسد، ن«یازی به نام بردن از این افراد نیست، زیرا اهل فن آنها را می‌شناسند و از فوت و فن‌های ویژه آنها باخبرند. سوال اساسی این است که رئیس‌جمهور روحانی بعد از آنکه به تجربه دریافته اعضاء این حلقه کارآمدی لازم را ندارند، چرا به جای آنکه خود را از آنها خلاص کند به محروم شدن از وزیری که او را دارای «تلاش‌های صادقانه» می‌داند راضی شده است؟»

تغذیه‌ی اطرافیان حسن روحانی از «پستان پرشیر بودجه»

مسیح مهاجری نیز با سپس به دولت تاخته و از دولت پرسیده «… اگر رئیس‌جمهور خواهان تحول است چرا این تحول را در نزدیک‌ترین اطرافیان خود پدید نمی‌آورد؟ تا چه وقت باید برنامه‌ریزی برای بودجه کل کشور بر مبنای تعارف و رودربایستی صورت بگیرد؟ تا چه زمان می‌توان شاهد متورم شدن دستگاه‌های غیرمفید و توصیه‌ای بود که از پستان پر شیر بودجه تغذیه می‌کنند؟ تا چه وقت باید مردم شاهد خاصه‌خرجی‌ها در تخصیص بودجه باشند؟ تا کجا می‌توان اظهارنظرهای برژنسکی‌مآبانه بعضی از مشاورانتان را آقای رئیس‌جمهور تحمل کرد که بودجه میلیاردی می‌گیرند و مثل بعضی دستگاه‌های باصطلاح فرهنگی حوزه و خارج حوزه فقط کارمند و حقوق‌بگیران آویزان اضافه می‌کنند؟ سازمان برنامه و بودجه به یک مدیر شجاع نیاز دارد تا بودجه از انحصارهای تحمیلی کنونی آزاد شود و به مصرف واقعی برسد.»

دولت روحانی در شرایط سختی قرارگرفته است. نه تنها حزب‎اللهی‎ها و آتش‎ به اختیارها، حالا بخشی از اصلاح‎طلبان هم که در روی کار آوردن او نقش عمده‌ای داشتند عملکرد دولت را به باد انتقاد می‎گیرند. بسیاری از ناظران سیاسی معتقدند اصلی‎ترین عامل ریزش  نیروهای اصلاح‎طلب شکست دولت روحانی در عمل به وعده‎هاست. وعده‎هایی که اصلاح‎طلبان برای کشاندن حامیان خود پای صندوق آن را دهان روحانی گذاشتند و او هم برای رسیدن به اهداف خود از آنها استقبال کرد بدون آنکه بتواند یا بخواهد به آنها عمل کند. دولت «تدبیر و امید» چنان در گرداب بی‌تدبیری گیر افتاده که نظام هم از آن ناامید شده است.