عبدالستار دوشوکی – صرف نظر از مجرم یا بی‌گناه بودن مرجان شیخ‌‌الاسلامی آل آقا همسر آقای مهدی خلجی که اتهام او نه تنها در بیدادگاه‌های جمهوری اسلامی ثابت نشده است (چه برسد در یک دادگاه صالح) بلکه رسیدگی به پرونده وی هنوز آغاز نشده است. اما برخی از مخالفان جمهوری اسلامی همسو و همصدا با تبلیغات هدفمند نظام، با سر به سوی صدور حکم مجرمیت شتافته‌اند و قصاص قبل از محاکمه کرده‌اند. این مقاله نقد این رفتار فرهنگی غلط و اپیدمی پیشداوری عجولانه در میان عوام و خواص ما است؛ و نه قضاوت یا دفاع از فردی که معلوم نیست مجرم باشد یا بی‌گناه. بخش بزرگی از مبارزه ما علیه جمهوری اسلامی باید فرهنگ‌سازی بر اساس عدالت، اصل حقوقی و شناخته شده مبتنی بر برائت و حق متهم تا زمانی که در دادگاه صالح مجرم شناخته نشده، باشد.
ما را چه شده است؟ چهل سال است با دلیل و برهان می‌گوییم جمهوری اسلامی و بخصوص قوه قضائیه دستگاه بهتان و دروغ است. از محاکمه‌های فرمایشی گرفته تا اتهامات کاملا کذب و نادرست علیه مخالفان و غیرخودی‌ها. از نظر اپوزیسیون، یک روده راست در بدن جمهوری اسلامی وجود ندارد. تصویر ما از جمهوری اسلامی و بخصوص قوه بیدادگر آن تصویر یک چوپان دروغگوی بیمارگونه است. حال چه شده است که ضمیر ناخودآگاه ما با «قضاوتی گزینشی» و زودرس، حتی قبل از صدور حکم توسط دادگاه فرمایشی و صحرایی جمهوری اسلامی حکم نهایی و خودگمارده بر اساس کیفرخواست قوه قضائیه یکطرفه اما کاملا همسو با دادگاه صحرایی علیه همسر مهدی خلجی صادر می‌کنیم تا از ره استمالت روانی الم و تسکینی باشد بر خشم و عصبیت فرونهفته ما علیه رژیمی فاسد و اختلاسگر که اکنون در یک پیچ و تاب روانی گرایشی و متناقض حرف آن را فقط با یک ادعا و عکس باور می‌کنیم. سخن من در دفاع از مهدی خلجی و یا همسرش نیست. چون نمی‌دانم آیا آنها گناهکار هستند یا نه؛ و لهذا هیچ قضاوتی ندارم. اما باور دارم که اصل انسانی، عقلانی و حقوقی بر برائت است. تا زمانی که جرم یک شخص در دادگاه صالح (تکرار می‌کنم، صالح) ثابت نشده، آن فرد بی‌گناه است. اما در این مورد به خصوص ما با سر به درون حوضچه خالی از حقیقت جمهوری اسلامی شیرجه رفته‌ایم، و «عدالت» را قربانی «قضاوت» نموده‌ایم. آبراهام لینکلن می‌گوید «اگر نمی‌خواهی در حق تو داوری زودرس شود، درباره دیگران داوری عجولانه مکن.»
به راستی علت این جابجایی خشم (displaced anger) و قضاوت عجولانه و همسوگرایانه با لاریجانی و رئیسی چیست؟ واکنشی سطحی و موج‌سواری احساساتی؟ انتقامجویی سیاسی؟ تخلیه عقده و خشم؟ یا میل شدید برای کسب حقیقت؟ یا یک عیب نهادینه شده فرهنگی مبتنی بر قضاوت عجولانه و امتناع اندیشه، آنهم بر اساس یک ادعای ثابت نشده توسط جمهوری اسلامی؟ واقعا بعضی مواقع رفتارهای غیرعقلانی، معیوب و ناصوابی داریم. در عرض چند ثانیه، بدون تعقل و تعمق، از اینسو به آنسو می‌شویم و رفتارهای کاملا متضاد و غیرقابل فهم، که بر پایه عقلانیت و ژرف‌اندیشی استوار نیستند، از خود بروز می دهیم. دریغا که روشنفکران و نویسندگان و فرهیختگان ما که زمانی خود قربانی بهتان و اتهامات کذب دستگاه قضایی ـ امنیتی جمهوری اسلامی بودند، اکنون آنقدر تحریک‌پذیر شده‌اند، که آنها نیز همانند «عوام الناس» با یک غوره سردی‌شان می‌کند و با یک مویز گرمی.
می‌گویند در حرم امام رضا مردی به دلیل بیماری «بی‌اختیاری ادراری و فقدان کنترل مثانه» اختیار ادرار خود را از دست داد و صحن حرم را به طرز وحشتناکی خیس نمود. مردم عادی و زوار مومن و خشمگین به سوی او هجوم آوردند و او را به قصد کشت زیر مشت و لگد گرفتند. تا اینکه فرجی پیش آمد و مرد با صورتی خیس از مخلوطی از خون و ادرار فریاد برآورد که ای مردم ثانیه‌ای به من گوش دهید. من چندین ماه است که نتوانستم ذره‌ای ادرار بکنم؛ همه دکترها و متخصصین جوابم کردند و گفتند که تنها راه علاج، شفاعت از ضامن آهو ثامن‌الحجج است؛ که اینگونه شد. به ناگاه همان مردم خشمگین ادرار او را به عنوان تبرک به سر و صورت خود مالیدند و اورا بر شانه های خود نهاده و صلوات سر دادند که یا غریب الغربا!
حال مخالفین ضد آخوندی نظام، چون مهدی خلجی زمانی معمم بوده، بدون طلب سند و مدرک از او انتقام‌کشی می‌کنند. سلطنت‌طلب‌های افراطی نیز به خاطر سوالاتی که او از رضا پهلوی پرسیده بود، از او انتقامگیری می‌کنند. برخی از چپ‌ها نیز به دلیل اینکه او عضو ارشد مؤسسه‌ی سیاستِ خاور نزدیکِ واشنگتن است از او انتقامجویی می‌کنند. حسادت و کینه‌توزی شخصی نیز بی‌تاثیر نیست. لشکر سایبری امام زمان و عوامل شناخته شده جمهوری اسلامی در فضای مجازی نیز اپوزیسیون را برای «ریختن خون» به همکاری تنگاتنگ و همگرایی تاکتیکی فرا می‌خوانند. مضحک‌تر از همه فتوای جشن و سرورگونه علی علیزاده (که در لندن پرچم حزب‌الله را بر دوش کشید) می‌باشد، که ادعای جمهوری اسلامی را پیراهن عثمان کرده است و آن را سندی غیرقابل انکار در محکومیت آمریکا و اسرائیل و غرب و اپوزیسیون می خواند. حقیقتا که کارناوالی از جمع اضداد با دهل و سرنا علیه مهدی خلجی به راه افتاده است. موج‌سواری برخی از شخصیت‌های اپوزیسیون و همسویی آنها با دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی، بنا به هر دلیلی که باشد، قابل درک نیست. سوال پرسیدن و طلب توضیحات از مهدی خلجی و مرجان شیخ الاسلامی آل آقا کاملا مشروع و معقول می‌باشد. اما یکطرفه و چشم‌بسته ادعای جمهوری اسلامی را پذیرفتن و «قصاص قبل از محاکمه» کردن، نه منطقی است و نه از نظر حقوقی و انسانی راست اندیشانه! زیرا جرم آنها در هیچ دادگاهی (حتی در بیدادگاه خود جمهوری اسلامی) هنوز ثابت نشده است.
اقامه دلیل و بحث من در مورد گناهکار یا بی‌گناه بودن خانم مرجان شیخ‌‌الاسلامی آل آقا هرگز نبوده و نیست. و این نوشتار بنده نه در دفاع از ایشان است و نه در دفاع از آقای مهدی خلجی. بلکه دفاع از یک پرنسیب و اصل کلی مبتنی بر برائت انسان‌ها است، مگر آنکه جرم آنها در یک دادگاه صالح ثابت شود. چطور می‌شود که سیستم قضایی جمهوری اسلامی جنایتکاران و مفسدان و دزدان و اختلاسگران حتی محکوم شده را فقط با حروف اول اسم و نام خانوادگی مثلا «آقای م. ز.» معرفی می‌کند. اما در مورد مرجان شیخ الاسلامی آل آقا، چون به خارج رفته و کشف حجاب کرده و همسر مهدی خلجی شده، با عکس و کارنامه و رزومه و آدرس و ده‌ها به‌اصطلاح افشاگری دیگر انگشت‌نمای عالم کرده و عامدانه با تصدیع آزارگرایانه مورد ایذا و اذیت نیابتی قرار می‌دهد. چرا جمهوری اسلامی صبر نکرد مثل بسیاری از متهمین بعد از محکومیت وی در دادگاه‌های فرمایشی، وی را معرفی کند. هنوز که حتی رسیدگی به پرونده وی در دادگاه آغاز نشده است، که افراد در اپوزیسیون بدون رعایت اخلاق و انصاف و اصل حقوقی «برائت»، برای صدور فتوا از یکدیگر گوی سبقت را می‌ربایند؟
بنده نیز مانند هموطنان خواهان افشاگری و طرد مفسدان و مزدوران و اختلاسگران می‌باشم. اما برای این امر دستور خود را از قوه قضائیه دریافت نمی‌کنم. و امر را بر برائت می‌دانم. به راستی چطور می‌توان بر اساسی ادعای یک چوپان درغگوی شناخته شده (یعنی قوه قضاییه جمهوری اسلامی) که در دروغگویی شهره آفاق است، با شیرجه وارد پروژه‌ای شد که فقط جمهوری اسلامی می‌داند چقدر حقیقت دارد. تعجب من از شخصیت‌ها و هموطنان محترم اما زخم خورده و مخالف نظام است که در عمل به قوه قضاییه جمهوری اسلامی می‌گویند «از تو به یک اشارت، از ما به سر دویدن». یا به عبارتی «بچرخون تا بچرخیم»!
*عبدالستار دوشوکی از مرکز مطالعات بلوچستان در لندن است.
اقاى ع دوشوکى میدانیم که شما هـم وجود دارید با مقاله هـاى مفیدتان
پرسش اصلی اینست که این خانم که ظاهرأ شغلی هم ندارد وهمهٔ خرید وفروشهایش با ضررهای کلانی همراه است این همه پول را ازکجا وچگونه بدست آورده است